วิกิพีเดีย

สหรัฐอินโดนีเซีย

สหรัฐอินโดนีเซีย (ดัตช์: Verenigde Staten van Indonesië; อินโดนีเซีย: Republik Indonesia Serikat, RIS มักย่อเป็น RUSI) เป็นสหพันธรัฐที่ทางราชอาณาจักรเนเธอร์แลนด์ได้ถ่ายโอนอำนาจอธิปไตยแก่หมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ (ไม่รวมนิวกินีของเนเธอร์แลนด์) ในวันที่ 27 ธันวาคม ค.ศ.1949 ซึ่งตามมาด้วยการประชุมโต๊ะกลมดัตช์–อินโดนีเซีย การถ่ายโอนนี้เป็นจุดสิ้นสุดของความขัดแย้งระหว่างกลุ่มชาตินิยมอินโดนีเซีย และเนเธอร์แลนด์ มันอยู่ได้ไม่ถึงปี ก่อนที่จะถูกเปลี่ยนเป็นรัฐเดี่ยวแห่งสาธารณรัฐอินโดนีเซีย

สหรัฐอินโดนีเซีย

Republik Indonesia Serikat • Verenigde Staten van Indonesië
ค.ศ.1949–ค.ศ.1950
เมืองหลวงจาการ์ตา
ภาษาทั่วไปอินโดนีเซีย
การปกครองสหพันธ์สาธารณรัฐ สาธารณรัฐระบบรัฐสภา
ประธานาธิบดี 
• ค.ศ.1949–1950
ซูการ์โน
นายกรัฐมนตรี 
• ค.ศ.1949–1950
โมฮัมมัด ฮัตตา
ประวัติศาสตร์ 
• ประกาศอิสรภาพจากราชอาณาจักรเนเธอร์แลนด์
27 ธันวาคม ค.ศ.1949
• ถูกเปลี่ยนเป็นสาธารณรัฐอินโดนีเซีย
17 สิงหาคม ค.ศ.1950
สกุลเงินรูปียะฮ์ (IDR)
ก่อนหน้า		 ถัดไป
อินโดนีเซีย
หมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์
อินโดนีเซีย

เบี้องหลัง แก้

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1942 จักรวรรดิญี่ปุ่นได้ยึดครองหมู่เกาะอินเดียตะวันออก และเปลี่ยนแปลงรัฐบาลอาณานิคมของเนเธอร์แลนด์[1] ในวันที่ 17 สิงหาคม ค.ศ. 1945 สองวันหลังจากญี่ปุ่นยอมแพ้ ซูการ์โน ผู้นำชาตินิยมอินโดนีเซีย ได้ประกาศอิสรภาพ[2] ซึ่งทำให้พวกดัตช์ ตัดสินใจฟื้นฟูอำนาจของตนเอง[3] แต่อย่างไรก็ตาม กองบัญชาการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษ ที่คุมโดยลอร์ด หลุยส์ เมานต์แบ็ตเทน ซึ่งรับผิดชอบต่อบริเวณหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ ปฏิเสธที่จะนำกองทัพดัตช์ลงไปที่ชวาและสุมาตรา และประกาศสถานะ โดยพฤตินัย ในบริเวณนี้ อย่างไรก็ตาม พวกดัตช์สามารถควบคุมบริเวณที่กองทัพเรือญี่ปุ่นเคยครองได้ โดยรวมไปถึงบอร์เนียวและตะวันออกใหญ่ การเจรจาระหว่างอังกฤษกับดัตช์มีผลต่อการรักษาการผู้ว่า-นายพลแห่งหมู่เกาะอินเดียตะวันออก

ฮูเบอร์ตุส ฟัน มูก (Hubertus van Mook) เสนอการตัดสินใจด้วยตนเองให้กับเครือจักรภพอินโดนีเซีย[4][5] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1946 ทางการดัตช์ได้จัดการประชุมมาลีโนที่เกาะซูลาเวซี ซึ่งประกอบด้วยสามเงื่อนไขหลัก คือสาธารณรัฐอินโดนีเซีย, รัฐบนเกาะบอร์เนียว และอีกรัฐที่อินโดนีเซียตะวันออก[6][7] จากนั้นในวันที่ 15 พฤศจิกายน มีการจัดทำข้อตกลงลิงกัตจาตีที่ประกาศให้สาธารณรัฐอินโดนีเซียยอมรับกฎระเบียบของรัฐบาลกลางของอินโดนีเซีย[8][9] และในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1946 การประชุมที่เดนปาซาร์ได้ทำให้เกิดการก่อตั้งของรัฐอินโดนีเซียตะวันออก และตามมาด้วยรัฐบอร์เนียวตะวันตกในปี ค.ศ. 1947[10]

สิ้นสุด แก้

ในเดือนมีนาคม และเมษายน ค.ศ.1950 รัฐต่าง ๆ ของสหรัฐอินโดนีเซีย ยกเว้นสุมาตราตะวันออกและอินโดนีเซียตะวันออก ล้มเลิกตนเองให้กลายเป็นสาธารณรัฐ[11] จากวันที่ 3–5 พฤษภาคม การประชุมสามทางสิ้นสุดลงด้วยการรวมกันเป็นรัฐเดี่ยว[12] ในวันที่ 19 พฤษภาคม ได้มีการประกาศจากรัฐบาลสหรัฐอินโดนีเซียและสาธารณรัฐอินโดนีเซียว่า "...เห็นควรที่จะสร้างรัฐเดี่ยวจากการเปลี่ยนแปลงของสาธารณรัฐอินโดนีเซียที่ประกาศไว้ ณ วันที่ 17 สิงหาคม ค.ศ.1945"[13]

สหรัฐอินโดนีเซียถูกล้มเลิกอย่างเป็นทางการโดยประธานาธิบดีซูการ์โนในวันที่ 17 สิงหาคม ค.ศ. 1950 – ซึ่งเป็นปีที่ 5 ของการประกาศเอกราช – และได้เปลี่ยนแปลงเป็นรัฐเดี่ยวแห่งสาธารณรัฐอินโดนีเซีย[14]

เขตการปกครอง แก้

 
สหรัฐอินโดนีเซีย เขตการปกครองของสหรัฐอินโดนีเซียเป็นสีแดง รัฐอินโดนีเซียตะวันออกเป็นสีทอง ในชื่อ เนอการาอินโดนีเซียติมูร์ รัฐอื่น ๆ เป็นสีน้ำเงิน. เขตปกครองตนเองเป็นสีขาว

สหรัฐอินโดนีเซียมีเขตการปกครองถึง 16 เขต โดยมี 7 รัฐ ที่รวมไปถึง "สาธารณรัฐอินโดนีเซีย" ซึ่งประกอบด้วยชวาและสุมาตรา (รวมประชากรได้มากกว่า 31 ล้านคน); และ 9 อดีตดินแดนที่ควบคุมโดยตรง (ดินแดนใหม่, ดัตช์: neo-landschappen) เขตปกครองตนองทั้งหมด ซึ่งมีประชากรระหว่าง 100,000 ถึง 11 ล้านคน ที่ก่อตั้งโดยพวกดัตช์[15][16][17]

ชื่อ ก่อตั้ง เมืองหลวง ถูกยุบ หมายเหตุ[18]
สาธารณรัฐอินโดนีเซีย 17 สิงหาคม ค.ศ.1945[19] ยกยาการ์ตา - -
รัฐ
อินโดนีเซียตะวันออก 24 ธันวาคม ค.ศ.1946[20] มากัซซาร์ 17 สิงหาคม ค.ศ.1950[21] รัฐที่อยู่ได้นานที่สุด
สุมาตราตะวันออก 25 ธันวาคม ค.ศ.1947[22][23] เมดัน 17 สิงหาคม ค.ศ.1950[21] เป็นรัฐสุดท้ายที่ถูกยุบ ร่วมกับอินโดนีเซียตะวันออก
มาดูรา 20 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1948[24] ปาเมกาซัน  9 มีนาคม ค.ศ.1950[11] รัฐ
ปาซุนดัน 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1948[24] บันดุง 11 มีนาคม ค.ศ.1950[11] รัฐ
สุมาตราใต้ 2 กันยายน ค.ศ.1948[24] ปาเล็มบัง 24 มีนาคม ค.ศ.1950[11]   รัฐ
ชวาตะวันออก 27 พฤศจิกายน ค.ศ.1948[24] ซูราบายา 9 มีนาคม ค.ศ.1950 [11]  รัฐ
เขตปกครองตนเอง
กาลีมันตันตะวันตก 12 พฤษภาคม ค.ศ.1947[8][25] ปนตียานัก 22 เมษายน ค.ศ.1950 [26]
กาลีมันตันตะวันออก 12 พฤษภาคม ค.ศ.1947[27] ซามารินดา 24 มีนาคม ค.ศ.1950[11] สหพันธ์
ดายักใหญ่ 3 มิถุนายน ค.ศ.1947[27] บันจัรมาซิน 4 เมษายน ค.ศ.1950 [11] ดินแดนใหม่
บันจัร 14 มกราคม ค.ศ.1948[28] - 4 เมษายน ค.ศ.1950[11]
สหพันธรัฐกาลีมันตันตะวันออกเฉียงใต้ มีนาคม ค.ศ.1947[29] - 4 เมษายน ค.ศ.1950[11] สหพันธ์
บังกา กรกฎาคม ค.ศ.1947[30] - 4 เมษายน ค.ศ.1950[11] ดินแดนใหม่
เบอลีตุง กรกฎาคม ค.ศ.1947[30] - 4เมษายน ค.ศ.1950[11] ดินแดนใหม่
รีเยา กรกฎาคม ค.ศ.1947[30] - 4 เมษายน ค.ศ.1950[11] ดินแดนใหม่
ชวากลาง 2 มีนาคม ค.ศ.1949[31][note 1] เซอมารัง 9 มีนาคม ค.ศ.1950[11]   ไม่ทราบสถานะทางการเมือง
แคว้นอื่น ๆ
โกตาวารีงิน - - 4 เมษายน ค.ศ.1950[11] ชุมชนปกครองตนเอง
ปาดัง - - 9 มีนาคม ค.ศ.1950[11]   ชุมชนปกครองตนเอง
ซาบัง - - 9 มีนาคม ค.ศ.1950[11]   ชุมชนปกครองตนเอง
เขตสหพันธ์จาการ์ตา มิถุนายน ค.ศ.1948 [32] - 11 มีนาคม ค.ศ.1950[11] -
  1. ↑ Recognition by the Dutch authorities of the temporary representative bodySchiller 1955, p. 121

ดูเพิ่ม แก้

อ้างอิง แก้

  1. ↑ Ricklefs 2008, p. 322.
  2. ↑ Ricklefs 2008, pp. 341–342.
  3. ↑ Ricklefs 2008, p. 344.
  4. ↑ Ricklefs 2008, p. 349.
  5. ↑ Reid 1974, pp. 104–105.
  6. ↑ Ricklefs 2008, pp. 358–360.
  7. ↑ Anak Agung 1995, p. 107.
  8. ↑ 8.0 8.1 Reid 1974, p. 100.
  9. ↑ Anak Agung 1995, p. 112.
  10. ↑ Ricklefs 2008, pp. 361–362.
  11. ↑ 11.00 11.01 11.02 11.03 11.04 11.05 11.06 11.07 11.08 11.09 11.10 11.11 11.12 11.13 11.14 11.15 11.16 Simanjuntak 2003, pp. 99–100.
  12. ↑ Anak Agung 1995, p. 773.
  13. ↑ Anak Agung 1995, p. 786.
  14. ↑ Ricklefs 2008, pp. 373–374.
  15. ↑ Kahin 1970, p. 447.
  16. ↑ Cribb & Kahin 2004, p. 372.
  17. ↑ Cribb 2000, p. 170.
  18. ↑ Schiller 1955, p. 193.
  19. ↑ Schiller 1955, p. 182.
  20. ↑ Kahin 1952, p. 355.
  21. ↑ 21.0 21.1 Reid 1974, p. 165.
  22. ↑ Kahin 1952, p. 225.
  23. ↑ Reid 1974, p. 117.
  24. ↑ 24.0 24.1 24.2 24.3 Cribb 2000, p. 160.
  25. ↑ Schiller 1955, p. 183.
  26. ↑ Kahin 1952, p. 456.
  27. ↑ 27.0 27.1 Wehl 1948, p. 165.
  28. ↑ Schiller 1955, p. 103.
  29. ↑ Schiller 1955, p. 121.
  30. ↑ 30.0 30.1 30.2 Schiller 1955, p. 111.
  31. ↑ Schiller 1955, p. 192.
  32. ↑ Schiller 1955, p. 194.

สารานุกรม แก้

  • Cribb, Robert (2000). Historical Atlas of Indonesia. Curzon Press. ISBN 0-7007-0985-1.
  • Cribb, R.B; Kahin, Audrey (2004). Historical Dictionary of Indonesia. Scarecrow Press. ISBN 9780810849358.
  • Feith, Herbert (2008) [1962]. The Decline of Constitutional Democracy in Indonesia. Singapore: Equininox Publishing (Asia) Pte Ltd. ISBN 978-979-3780-45-0.
  • Friend, Theodore (2003), Indonesian Destinies, Cambridge: Harvard University Press, ISBN 0-674-01834-6.
  • Ide Anak Agung Gde Agung (1996) [1995]. From the Formation of the State of East Indonesia Towards the Establishment of the United States of Indonesia. แปลโดย Owens, Linda. Yayasan Obor. ISBN 979-461-216-2.
  • Kahin, George McTurnan (1970), Nationalism and Revolution in Indonesia, Cornell University Press, ISBN 0-8014-9108-8.
  • Indrayana, Denny (2008), Indonesian Constitutional Reform 1999-2002, PT Gramedia, ISBN 978-979-709-394-5
  • Legge, J.D. (1964), Indonesia, Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall Inc
  • Reid, Anthony (1981). "Indonesia: revolution without socialism". ใน Jeffrey, Robin (บ.ก.). Asia: the Winning of Independence. Macmillan. pp. 113–162. ISBN 9780333278574.
  • Reid, Anthony J.S (1974), The Indonesian National Revolution, 1945-1950, Hawthorn, Victoria, Australia: Longman, ISBN 0-582-71047-2
  • Ricklefs, M.C. (2008) [1981], A History of Modern Indonesia Since c. 1200 (4th ed.), Palgrave MacMillan, ISBN 978-0-230-54686-8
  • Schiller, A. Arthur (1955), The Formation of Federal Indonesia 1945-1949, The Hague: W. van Hoeve Ltd
  • Simanjuntak, P. N. H. (2003). Kabinet-Kabinet Republik Indonesia: Dari Awal Kemerdekaan Sampai Reformasi (ภาษาอินโดนีเซีย). Jakarta: Djambatan. ISBN 979-428-499-8.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สหรัฐอินโดนีเซีย&oldid=11291561"