ดนตรียุคอิมเพรสชันนิสม์

ยุคอิมเพรสชันนิสม์ (อังกฤษ: Impressionist music) เป็นยุคของดนตรีในช่วงระหว่าง ค.ศ.1890-1910 ซึ่งรวมอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งของยุคโรแมนติก ดนตรีของยุคอิมเพรสชั่นนิสม์ได้รับการพัฒนาโดยโคล้ด เดอบุซซี ผู้ประพันธ์เพลงชาวฝรั่งเศส ลักษณะดนตรีของยุคอิมเพรสชั่นนิสม์เต็มไปด้วยจินตนาการ อารมณ์ที่เพ้อฝัน ฝันเฟื่อง อารมณ์ที่ล่องลอยอย่างสงบและนิ่มนวลละมุนละไม ผู้ฟังจะรู้สึกเสมือนว่าได้สัมผัสกับบรรยากาศตอนรุ่งสางในกลุ่มหมอกที่มีแสงแดดอ่อนๆ สลัวๆ ต่างไปจากดนตรีสมัยโรแมนติกที่ก่อให้เกิดความสะเทือนอารมณ์

ลักษณะสำคัญของเพลง

ลักษณะของเพลงในยุคอิมเพรสชั่นนิสม์จะใช้บันไดเสียงแบบเสียงเต็ม (Whole-tone scale) ซึ่งทำให้บทเพลงมีลักษณะลึกลับ คลุมเครือไม่กระจ่างชัด เพราะคอร์ดที่ใช้จะเป็นลักษณะคอร์ดอ๊อกเมนเต็ด (Augmented) มีการใช้คอร์ดคู่ 6 ขนาน การประสานเสียงไม่เป็นไปตามกฎเกณฑ์ รูปแบบของเพลงเป็นแบบง่ายๆ มักเป็นบทเพลงสั้นๆ รวมเป็นชุด

นักดนตรีอิมเพรสชันนิสม์

• โคล้ด เดอบุซซี (Claude Debussy, ค.ศ.1862-1918)
• มอริส ราเวล (Maurice Ravel, ค.ศ.1875-1937)
• เอริก ซาตี (Erik Satie ค.ศ. 1866–1925)
• เฟรเดอริก เดอลิอุส (Frederick Delius ค.ศ. 1862-1934)

บทประพันธ์ที่สำคัญในยุค

Clair de Lune (Piano music) - เดอบุซซี

Prelude to the Afternoon of a Faun (Symphonic poem) - เดอบุซซี

Borelo (Ballet music) - ราเวล

Gymnopédie No. 1 - ซาตี

อ้างอิง

• คมสันต์ วงค์วรรณ์. ดนตรีตะวันตก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 2551
• ณรุทธ์ สุทธจิตต์. สังคีตนิยม ความซาบซึ้งในดนตรีตะวันตก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 2548