ซุคฮอย ซู-7
ซุคฮอย ซู-7 (อังกฤษ: Sukhoi Su-7 Fitter-A) (นาโต้ใช้ชื่อรหัสว่าฟิตเตอร์-เอ) เป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดปีกลู่เครื่องยนต์ไอพ่นที่ใช้โดยสหภาพโซเวียตและพันธมิตร
 | |
| บทบาท | เครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด |
|---|---|
| ชาติกำเนิด |  สหภาพโซเวียต |
| บริษัทผู้ผลิต | ซุคฮอย |
| บินครั้งแรก | 7 กันยายน พ.ศ. 2498 |
| เริ่มใช้ | พ.ศ. 2502 |
| ปลดประจำการ | พ.ศ. 2529 (โซเวียต) |
| สถานะ | ประจำการอย่างจำกัด |
| ผู้ใช้งานหลัก | กองทัพอากาศโซเวียต |
| ช่วงการผลิต | พ.ศ. 2500-2515 |
| จำนวนที่ผลิต | 1,847 ลำ |
| พัฒนามาจาก | ไม่มี |
| แบบอื่น | ดูที่นี่ |
การออกแบบและการพัฒนา แก้
ในวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2496 สำนักงานออกแบบทดลองซุคฮอยได้เริ่มทำการเลียนแบบเครื่องบินขับไล่เอฟ-86 เซเบอร์ของสหรัฐอเมริกา[1] ในฤดูร้อนทางสำนักงานได้เริ่มสร้างเครื่องบินขับไล่ปีกลู่ขึ้นมาเพื่อความได้เปรียบเหนือสมรภูมิ ต้นแบบแรกใช้ชื่อว่าเอส-1 ถูกออกแบบมาเพื่อใช้เครื่องยนต์เทอร์โบไอพ่นไลยูก้า เอแอล-7 และมันกลายเป็นเครื่องบินลำแรกของโซเวียตที่ใช้หางที่แพนได้ทั้งหมด กรวยที่เคลื่อนที่ได้ในช่องรับลมมีไว้เพื่อนำอากาศเข้าสู่เครื่องยนต์เพื่อทำความเร็วเหนือเสียง[2] เครื่องบินนั้นมีปีกที่ทำมุม 60 องศาและเก้าอี้ดีดตัว[1]
เอส-1 ทำการบินครั้งแรกในวันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2498 โดยมีนักบินชื่อเอ. จี. โคเชทคอฟเป็นผู้ควบคุม หลังจากทำการบินมา 11 ครั้งมันก็เปลี่ยนไปใช้เครื่องยนต์เอแอล-7 ที่มีสันดาปท้าย ต้นแบบของโซเวียตได้ทำสถิติความเร็วไว้ที่ 2,170 กิโลเมตรต่อชั่วโมงหรือ 2.04 มักในเดือนเมษายน พ.ศ. 2499[2] ต้นแบบถูกติดอาวุธเป็นปืนใหญ่อากาศนูเดลแมน เอ็น-37 ขนาด 37 ม.ม.และจรวดไม่นำวิถีขนาด 57 ม.ม.[2] ต้นแบบลำที่สองชื่อเอส-2 ได้มีการนำระบบไฮดรอลิกมาใช้งาน การทดสอบนั้นยากมากเพราะเครื่องยนต์นั้นไว้ใจไม่ได้และเอส-1 ได้ตกลงในวันที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2499 ทำให้นักบินไอ. เอ็น. โซโลคอฟเสียชีวิต[1] เครื่องบินนั้นเข้าประจำการในชื่อซู-7
ในวันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2501 การบินทางยุทธวิธีของโซเวียตได้มอบหมายงานให้ซุคฮอยในการพัฒนาซู-7 สำหรับโจมตีภาคพื้นดินขึ้นมา มันทำให้เกิดซู-22 ที่ยังคงเอกลักษณ์ของเอส-2 เอาไว้ มันมีโครงสร้างที่ออกแบบมาเพื่อการบินในระดับต่ำด้วยความเร็วสูง มันทำการบินครั้งแรกในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2502 และเริ่มเข้าประจำการในปีพ.ศ. 2504 โดยใช้ชื่อว่าซู-7บี[2]
มีซู-7 ทั้งสิ้น 1,874 ลำที่ถูกผลิตออกมา โดยมี 691 ลำถูกส่งออก[1]
ประวัติการใช้งาน แก้
ซู-7 ได้ทำการรบในอียิปต์ในสงครามหกวันเมื่อปีพ.ศ. 2510 กองทัพอากาศอินเดียได้ใช้ซู-7 บ่อยครั้งในการต่อสู้กับปากีสถานเมื่อปีพ.ศ. 2514 ฝูงบินซู-7 หกฝูงบินของอินเดียทำการบินเกือบ 1,500 เที่ยวในสงคราม และทำหน้าที่โจมตีในตอนกลางวันบ่อยครั้ง กองทัพอากาศอินเดียนั้นใช้ซู-7 อย่างหนัก โดยให้ทำการบินในอัตรานักบิน 6 คนหนึ่งทำการบินถึง 6 ครั้งต่อวัน มีเครื่องบินทั้งหมด 14 ลำที่ถูกยิงตก ส่วนมากมาจากการยิงของปืนต่อต้านอากาศยาน ซู-7 ยังได้ยิงเครื่องเช็งยาง เจ-6 ที่ผลิตโดยจีนตกหนึ่งลำ หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลงก็พบว่าเครื่องบินได้รับความเสียหายจากปืนต่อต้านอากาศเสียส่วนใหญ่ แต่ก็ยังคงบินกลับฐานได้อย่างปลอดภัย มีรายงานที่ยังไม่ได้รับการยืนยันอ้างว่านักบินนายหนึ่งได้ยิงเอฟ-86 เซเบอร์ลำหนึ่งตก อย่างไรก็ตามไม่มีการพูดถึงเรื่องนี้ในกองทัพอากาศอินเดียเพราะว่าไม่มีการรายงานจากนักบินเอง ในเหตุการณ์คล้ายกันมีซู-7 ลำหนึ่งถูกยิงเสียหายหนักจากขีปนาวุธไซด์ไวน์เดอร์ที่มาจากมิก-19 การกระแทกทำให้แฟล็บ แพนปีก และขีปนาวุธได้รับความเสียหาย อย่างไรก็ตามนักบินก็สามารถกลับฐานได้ ในขณะที่ปากีสถานรายงานว่านักบินถูกยิงตก[3]
ซู-7 นั้นได้รับความเสียหายจากการบินขึ้นสูงและความเร็วในการลงจอด ความเร็วในการลงจอดคือ 450 กิโลเมตรต่อชั่วโมงซึ่งเมื่อรวมกับห้องนักบินที่มองได้ยากและการขาดระบบช่วยการลงจอดจึงทำให้มันยากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพอากาศที่เลวร้าย[4] ในปีพ.ศ. 2504-2505 ซุคฮอยได้ทดสอบโบลวน์แฟล็บ (blown flap) กับเอส-25 แต่มันก็มีประโยชน์น้อยเกินไปที่จะนำมาใช้งานจริง จรวดแบบใหม่ถูกพบว่ามีประโยชน์มากกว่าและนำไปใช้กับซู-7บีเคแอล การพยายามพัฒนาการบินขึ้น-ลงทำให้เกิดซุคฮอย ซู-17
รุ่นต่างๆ แก้
- ซู-7
- เป็นรุ่นมาตรฐานการผลิตแบบแรก มันคือเครื่องบินขับไล่ทางยุทธวิธี ใช้ชื่อว่าเอส-2 ทำการผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2500-2503 โดยผลิตออกมา 132 ลำ มันประจำการจนถึงปีพ.ศ. 2508
- ซู-7บี
- เป็นรุ่นโจมตีภาคพื้นดิน ใช้ชื่อว่าเอส-22 ผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2503-2505
- ซู-7บีเอ็ม
- เป็นรุ่นที่ใช้เครื่องยนต์ เอแอล-7เอฟ-1 ที่มีการพัฒนาระบบเชื้อเพลิง มีถังเชื้อเพลิงที่ปีก มันสามารถบรรทุกระเบิดนิวเคลียร์ได้ด้วย ถูกผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2506-2508
- ซู-7บีเคแอล
- เป็นรุ่นที่สามารถลงจอดบนพื้นที่หยาบได้โดยใช้สกีที่ติดอยู่ข้างล้อ มันใช้จรวดจาโต้เอสพีอาร์ดี-110 ที่มีแรงขับ 13,300 ปอนด์ และร่มสำหรับเบรกสองชุด ในเริ่มใช้งานในปีพ.ศ. 2508 โรงงานเรียกมันว่าเอส-22เคแอล ทำการผลิตทั้งแต่ปีพ.ศ. 2508-2515
- ซู-7บีเอ็มเค
- เป็นรุ่นส่งออกของซู-7บีเอ็ม ทำการผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2510-2514
- ซู-7ยู
- เป็นรุ่นสำหรับการฝึกที่มีสองที่นั่งโดยลดความจุเชื้อเพลิงลง ทำการบินครั้งแรกในวันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2508 ผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2509-2515 โดยมีรุ่นส่งออกที่ใช้ชื่อซู-7ยูเอ็มเค
- ซู-7ยูเอ็ม
- เป็นรุ่นฝึกที่มีสองที่นั่งของซู-7บีเอ็ม
- ซู-7ยูเอ็มเค
- เป็นรุ่นฝึกที่มีสองที่นั่งของซู-7บีเอ็มเค
- ซู-7ไอจี
- เป็นรุ่นทดลองปีกแบบพับได้ซึ่งทำการพัฒนาเป็นซุคฮอย ซู-17
ประเทศผู้ใช้งาน แก้
.svg){kind=small}
- มีทั้งหมด 46 ลำรวมทั้งแบบสำหรับฝึก 16 ลำ กองทัพอากาศอัฟกานิสถานได้รับเครื่องบินในปีพ.ศ. 2515 การส่งกำลังทดแทนเกิดขึ้นในทศวรรษที่ 2523 ทำให้มีเพิ่มเป็น 120 ลำ ปัจจุบันถูกปลดประจำการหมดแล้ว
- กองทัพอากาศแอลจีเรียไม่ได้ใช้ซู-7 อีกต่อไปแล้ว
- อาจยังอยู่ในประจำการ
- กองทัพอากาศเช็คมี 60 ลำ ลำสุดท้ายถูกปลดประจำการในปีพ.ศ. 2533
- กองทัพอากาศฮังการีไม่ได้ใช้ซู-7 แล้ว
- กองทัพอากาศอียิปต์ไม่ได้ใช้ซู-7 แล้ว
- ได้รับทั้งหมด 160 ลำ ทั้งหมดถูกปลดประจำการจากกองทัพอากาศอินเดีย
- กองทัพอากาศอิรักไม่ได้ใช้ซู-7 แล้ว
- กองทัพอากาศเกาหลีเหนือใช้ซู-7 อยู่ 18 ลำ
- กองทัพอากาศโปแลนด์ใช้ซู-7 อยู่ 46 ลำ ปัจจุบันถูกปลดประจำการหมดแล้ว
รายละเอียด ซุคฮอย ซู-7 แก้
- ลูกเรือ 1 นาย
- ความยาว 16.80 เมตร
- ระยะระหว่างปลายปีกทั้งสอง 9.31 เมตร
- ความสูง 4.99 เมตร
- พื้นที่ปีก 34 ตารางเมตร
- น้ำหนักเปล่า 8,330 กิโลกรัม
- น้ำหนักพร้อมอาวุธ 13,570 กิโลกรัม
- น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด 15,210 กิโลกรัม
- ขุมกำลัง เครื่องยนต์ไอ่พ่นเทอร์โบพร้อมสันดาปท้าย ไลยูก้า เอแอล-7เอฟ-1 หนึ่งเครื่อง
- * ให้แรงขับ 14,980 ปอนด์
- * เมื่อใช้สันดาปท้าย 22,150 ปอนด์
- ความจุเชื้อเพลิง 3,220 กิโลกรัม
- ความเร็สูงสุด ที่ระดับน้ำทะเล 1,150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (0.94 มัค) ที่ระดับความสูง 2,150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
- พิสัย 1,650 กิโลเมตร
- เพดานบินทำการ 57,740 ฟุต
- อัตราการไต่ระดับ 31,500 ฟุตต่อนาที
- น้ำหนักบรรทุกบนปีก 434.8 กิโลกรัมต่อตารางเมตร
- อัตราแรงขับต่อน้ำหนัก 0.71
- ระยะบินขึ้น 950 เมตร
- ระยะลงจอด 700 เมตร
- อาวุธ
- * ปืนใหญ่อากาศนูเดลแมน-ริกห์เตอร์ เอ็นอาร์-30 ขนาด 30 ม.ม. 2 กระบอก พร้อมกระสุนกระบอกละ 80 นัด
- * จุดติดตั้งอาวุธ 6 จุด (2,000 กิโลกรัม) ปกติมักเป็นถังเชื้อเพลิงใต้ลำตัวขนาด 600 ลิตรสองถัง และระเบิดขนาด 500 หรือ 250 กิโลกรัมผสมกับกระเปาะยิงจรวดขนาด 57 ม.ม.ยูบี-16-57ยู ระเบิดนิวเคลียร์ 8ยู69 ขนาด 5 กิโลตันสามารถถูกติดตั้งไว้ที่ใต้ลำตัวได้
อ้างอิง แก้
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 "Sukhoi Su-7". Sukhoi Company Museum. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-10-21. สืบค้นเมื่อ 2007-04-15.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Green, W (2001). The great book of fighters. MBI Publishing. ISBN 0760311943.
{{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthors=ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help) - ↑ "A whale of a fighter: Su-7 in IAF service". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-12-30. สืบค้นเมื่อ 2009-11-10.
- ↑ Nijboer, Donald, and Patterson, Dan (2003). Cockpits of the Cold War. The Boston Mills Press. ISBN 1-55046-405-1.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
ดูเพิ่ม แก้
- การพัฒนาที่เกี่ยวข้อง
- อากาศยานเทียบเท่า
 | บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |