งานฝังประดับวัสดุ

สำหรับความหมายอื่น ดูที่ งานฝังประดับ

งานฝังประดับวัสดุ (อังกฤษ: Opus sectile) เป็นกรรมวิธีในการสร้างงานศิลปะที่เป็นที่นิยมกันในกรุงโรม โดยการตัดวัสดุแล้วฝังประดับเข้าไปในผนังหรือพื้นเพื่อสร้างเป็นภาพหรือลวดลาย วัสดุที่ใช้กันโดยทั่วไปก็ได้แก่หินอ่อน, มุก และ แก้ว วัสดุที่ใช้จะถูกตัดเป็นชิ้นบางๆ, ขัดเงา และ ตัดแบ่งออกไปอีกตามแบบที่ต้องการ งานฝังประดับวัสดุต่างจากงานโมเสกตรงที่งานโมเสกจะเป็นการเรียงชิ้นส่วนที่มีขนาดไร่เรียงกันเพื่อสร้างเป็นลวดลาย ส่วนชิ้นวัสดุที่ตัดขึ้นเพื่อใช้ในการสร้างงานฝังประดับวัสดุจะเป็นชิ้นวัสดุที่มีขนาดใหญ่กว่า และรูปทรงของชิ้นก็จะขึ้นอยู่กับรูปแบบของแบบที่ออก

งานฝังประดับวัสดุ Opus sectile

“งานฝังประดับวัสดุ”, พิพิธภัณฑ์แห่งชาติแห่งกรุงโรม

รถม้าขับโดยองค์รักษ์เพรทอเรียนและผู้ติดตาม, บาซิลิกาจูเนียส บาสซัส, โรม

ที่มา

การใช้สมัยแรกๆ พบในอียิปต์ และ อานาโตเลีย แต่ตัวอย่างงานที่สำคัญเป็นงานของโรมที่ทำกันมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 4 งานชิ้นใหญ่ที่ยังมีเหลืออยู่ให้เห็นคืองานที่บาซิลิกาจูเนียส บาสซัสในกรุงโรมที่เป็นภาพรถม้าขับโดยองค์รักษ์เพรทอเรียนและผู้ติดตาม ความนิยมใช้กรรมวิธีในการสร้างงานศิลปะประเภทนี้นิยมกันมาจนตลอดคริสต์ศตวรรษที่ 6 และมีอิทธิพลไกลไปจนถึงคอนสแตนติโนเปิล

การใช้ต่อมา

แม้ว่าจะหมดความนิยมกันไปในกรุงโรมพร้อมกับการล่มสลายของจักรวรรดิ แต่กรรมวิธีนี้ก็ยังคงใช้กันอยู่มาในคริสต์ศาสนสถานของไบแซนไทน์โดยเฉพาะในการออกแบบพื้น จากไบแซนไทน์กรรมวิธีนี้ก็หวนกลับมาใช้กันอีกครั้งในอิตาลี และ ซิซิลีในคริสต์ศตวรรษที่ 12 ในรูปแบบของลายคอสมาติที่เน้นการใช้ลวดลายเรขาคณิต ซึ่งเป็นองค์ประกอบสำคัญของการฟื้นฟูของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีในรูปแบบของงานฝังประดับเพียทราดูรา แต่งานเพียทราดูรามักจะใช้ในการสร้างงานที่มีขนาดเล็ก และใช้ในการสร้างเฟอร์นิเจอร์ ส่วนงานสถาปัตยกรรมอื่นที่ใช้กรรมวิธีดังกล่าวในสมัยต่อมามักจะเรียกกันว่า “งานฝังประดับอินทาร์เซีย”

ในอังกฤษกรรมวิธีดังกล่าวรื้อฟื้นขึ้นมาทำกันอีกในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 โดยกลุ่มขบวนการศิลปะและงานฝีมือ งานของชาร์ลส์ ฮาร์ดเกรฟเป็นนักออกแบบคนสำคัญคนหนึ่งของการใช้กรรมวิธีฝังประดับวัสดุ

ดูเพิ่ม

• งานฝังประดับ
• งานโมเสก

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ งานฝังประดับวัสดุ

• James, Liz. "Opus sectile". Grove Art Online. Oxford University Press.