ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาอังกฤษแบบบริติช"

'''ภาษาอังกฤษแบบบริติชบริทิช''' ({{lang-en|British English, BrE}}) เป็นคำที่ใช้แยกแยะรูปแบบของ[[ภาษาอังกฤษ]]ที่ใช้ใน[[หมู่เกาะบริเตน]] (British Isles) หรือ[[สหราชอาณาจักร|สหราชอาณาจักรฯ]] (UK) และที่ใช้ในภูมิภาคอื่น ๆ ([[เครือจักรภพแห่งอังกฤษ|เครือจักรภพ]])

คำว่า "ภาษาอังกฤษแบบบริติชบริทิช" นี้ ยังหมายรวมถึง[[ภาษาถิ่นย่อย]]ทั้งหมดของภาษาอังกฤษ ทั้งที่ใช้ในหมู่เกาะบริเตนทั้งหมด (รวม [[สกอตแลนด์]] [[ไอร์แลนด์]] และ[[เวลส์]] ด้วย) คำนี้มักจะนิยมใช้เป็นพิเศษในหมู่ชาวอเมริกัน (รวมทั้งนักภาษาศาสตร์และนักเขียนพจนานุกรม) และรวมถึงบุคคลทั่วไปก็อาจใช้เหมือนกัน ส่วนชาวอังกฤษนั้น ปกติแล้วจะใช้คำว่า "ภาษาอังกฤษมาตรฐาน" ([[Standard English]]) หรือเรียกสั้น ๆ ว่า "ภาษาอังกฤษ" (English) เท่านั้น เพราะในอังกฤษแบบบริทิชแบบ Accept to be right แล้ว ยังมีสำเนียงแบบบ้านๆ

ความแตกต่างเด่นที่สุดททิชสุดของภาษาอังกฤษแบบบริติชบริทิชกับภาษาอังกฤษแบบอเมริกันคือ แบบบริติชบริทืชจะออกเสียงคำอย่างตรงตัว a จะออกเป็น อา ตรง ๆ ไม่ออกว่า แอ อย่างแบบอเมริกัน เสียง t จะเน้นมาก และชาวสหราชอาณาจักรจะไม่นิยมการออกเสียงตัว r ท้ายคำ ถึงออกก็เพียงออกไปนิดเดียว นอกจากนั้นอังกฤษแบบบริติชบริทิชจะออกเสียงลงคอดั่งเช่น[[ภาษาเยอรมัน]]และ[[ภาษาฝรั่งเศส]] เช่นคำว่า schedule ซึ่งภาษาอังกฤษแบบบริติชบริทิชจะมีออกเสียงลงคอตรงท่อน sche ซึ่งเป็นเสียงควบระหว่าง ซ กับ ค