ผลต่างระหว่างรุ่นของ "จักรพรรดิหมิงอิงจง"

'''จู ฉีเจิ้น''' ({{zh|t=朱祁鎮|p=Zhū Qízhèn}}; 29 พฤศจิกายน ค.ศ. 1427 – 23 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1464) เป็น[[จักรพรรดิจีน]]แห่ง[[ราชวงศ์หมิง]] เสวยราชย์ 2 ครั้ง ครั้งแรกระหว่าง ค.ศ. 1435–49 ใช้พระนามว่า '''เจิ้งถ่ง''' ({{zh|t=正統|p=Zhèngtǒng}}) แปลว่า "ครองธรรม" นับเป็นรัชกาลที่ 6 แห่งราชวงศ์หมิง ครั้งที่ 2 ระหว่าง ค.ศ. 1457–64 ใช้พระนามว่า '''เทียนชุ่น''' ({{zh|t=天順|p=Tiānshùn}}) แปลว่า "ภักดิ์ฟ้า" นับเป็นรัชกาลที่ 8 แห่งราชวงศ์หมิง<ref>{{citation|title=The Making of the Chinese State: Ethnicity and Expansion on the Ming Borderlands |author= Leo K. Shin|year= 2006|publisher=Cambridge University Press|url=http://books.google.com/?id=DOb-4JU18UAC&pg=RA2-PA159&lpg=RA2-PA159&dq=%22Zhengtong+Emperor%22|isbn=978-0-521-85354-5 }}</ref> นอกจากนี้ ยังเรียกขานพระนามตามวัดประจำรัชกาลที่ชื่อ '''อิงจง''' ({{zh|t=英宗|p=Yīngzōng}}) แปลว่า "วีรวงศ์"

ขณะพระชนม์ได้ 8 ชันษา จู ฉีเจิ้น ได้สืบสมบัติต่อจากเซฺวียนเต๋อพระบิดา ใช้พระนามว่า "เจิ้งถ่ง" (正統) แปลว่า "ครองธรรม"

ครั้น ค.ศ. 1449 พระชนม์ได้ 21 ชันษา จู ฉีเจิ้น นำทัพหลวงออกรบกับชาว[[มองโกล]]ซึ่งนำโดย[[ราชครูเหย่เซียน]] (也先太師; Esen Taishi) จากเผ่า[[หว่าล่า]] (瓦剌; Oirat) ณ ปราการถู่มู่ (土木) เสด็จไปครั้งนั้นมีขันที[[หวัง เจิ้น]] เป็นที่ปรึกษาประจำทัพ แต่เกิดโกลาหล ทัพหลวงแตกพ่าย หวัง เจิ้น ถูกฆ่าตาย และจู ฉีเจิ้น ถูกมองโกลจับเป็นเชลย เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นที่รู้จักในชื่อ [[วิกฤติถู่มู่]] (土木之變)

อย่างไรก็ดี การที่พระมหากษัตริย์ถูกจับเป็นเชลย ทำให้เกิดภาวะไร้ผู้นำจนแผ่นดินจีนสั่นคลอน เพื่อระงับสถานการณ์ [[จักรพรรดิจิ่งไท่|จู ฉี-อฺวี้]] (朱祁鈺) พระอนุชา ประกาศถอดจู ฉีเจิ้น ออกจากราชสมบัติ และประทานสมัญญา[[ไท่ช่างหฺวัง|พระเจ้าหลวง]] (太上皇) ให้ แล้วจู ฉี-อฺวี้ ขึ้นเสวยราชย์เป็นพระเจ้าแผ่นดินพระองค์ใหม่ ใช้พระนามว่า "[[จักรพรรดิจิ่งไท่|จิ่งไท่]]" (景泰) แปลว่า "มองไกล" กับทั้งได้เสนาบดี[[ยฺหวี เชียน]] (于谦) ช่วยประคับประคองกิจการบ้านเมือง ราชวงศ์หมิงจึงดำเนินต่อไปด้วยดี

จู ฉีเจิ้น ทรงน้อยพระทัยนัก ถูกกักบริเวณอยู่ตำหนักใต้ถึง 7 ปี กระทั่งจู เจี้ยนจี้ ประชวรสิ้นพระชนม์ จู ฉี-อฺวี้ โทมนัสจนประชวรไปด้วย จู ฉีเจิ้น จึงอาศัยโอกาสนี้รัฐประหารจู ฉี-อฺวี้ เป็นผลสำเร็จ

ตัวจู ฉีเจิ้น นั้นกลับขึ้นเสวยราชย์อีกครั้ง ใช้พระนามว่า "เทียนชุ่น" (天順) แปลว่า "ภักดิ์ฟ้า" อยู่ในราชสมบัติ 7 ปี ก็เสด็จนฤพานสวรรคตใน ค.ศ. 1464 สิริพระชนม์ 36 พรรษา ก่อนสิ้นพระชนม์ จู ฉีเจิ้น ได้ออกพระราชกฤษฎีกายกเลิกประเพณีฝังนางสนมกำนัลทั้งเป็นเพื่อตามไปถวายการรับใช้ในปรโลก พระราชกฤษฎีกานี้เป็นที่ยกย่องอย่างยิ่งในภายหลัง<ref>{{cite book|last1=Zhonghua quan guo fu nü lian he hui|title=Women of China|publisher=Foreign Language Press|date=1984}}</ref>

จู เจี้ยนจฺวิ้น โอรสจู ฉีเจิ้น สืบบัลลังก์ต่อ ใช้พระนามว่า "[[จักรพรรดิเฉิงฮว่า|เฉิงฮว่า]]" (成化) แปลว่า "ปฏิรูปเป็นผล"

====พระมเหสี====

* โอรสขึ้นครองราชย์เป็น[[จักรพรรดิเฉิงฮว่า]] จึงได้รับสถาปนาเป็น[[ฮองไทเฮา|พระพันปี]]เชิ่งฉือเหรินโช่ว (聖慈仁壽皇太后) ใน ค.ศ. 1487

====พระมเหสีและพระสนม====

| จิ้งจวงอันมู่เฉินเฟยจิ้งจฺวังอันมู่เฉินเฟย์ (靖莊安穆宸妃)

| ตวนจิ้งอันเหอฮุ่ยเฟยตฺวันจิ้งอันเหอฮุ่ยเฟย์ (端靖安和惠妃)

| จวงจิ้งอันหรงซูเฟยจฺวังจิ้งอันหรงชูเฟย์ (莊靜安榮淑妃)

| กงต้วนจวงฮุ่ยเต๋อเฟยตฺวันจฺวังฮุ่ยเต๋อเฟย์ (恭端莊惠德妃)

| เว่ยเหฺวย์ (韋)

| กงเหออันจิ้งออันจิ้งชุ่ยเฟย์ (恭和安靜順妃)

* ได้เป็นบาทบริจาริกาสนมใน ค.ศ. 1457

| เจาซู่จิ้งตฺวันจิ้งตฺวันเสียนเฟย์ (昭肅靖端賢妃)

| เจินชุ่นอี้กงเจินชุ่นอี้กงจิ้งเฟย์ (貞順懿恭敬妃)

| อันเหอหรงจิ้งอหรงจิ้งลี่เฟย์ (安和榮靖麗妃)

| ตฺวันจฺวังตฺวันจฺวังเจาเฟย์ (端莊昭妃)

| กงอันเหอเฟย์ (恭安和妃)

| เจาจิ้งจิ้งกงเฟย์ (昭靜恭妃)

| เจาชุ่นชุ่นลี่เฟย์ (昭順麗妃)

| เจาอี้เสียนเฟย์ (昭懿賢妃)

| กงจิ้งจิ้งจฺวังเฟย์ (恭靖莊妃)

| กงสี่ซีเฉิงเฟย์ (恭僖成妃)

| กงฮุ่ยฮุ่ยเหอเฟย์ (恭惠和妃)

| ซีเค่อเค่อชงเฟย์ (僖恪充妃)

| ฮุ่ยเหอฮุ่ยเหอลี่เฟย์ (惠和麗妃)

| หรงจิ้งหรงจิ้งเจินเฟย์ (榮靖貞妃)

| ปี = ค.ศ. 1435-1435–49

| ปี = ค.ศ. 1457-1457–64