ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาอังกฤษเก่า"

'''ภาษาอังกฤษเก่า''' (Ænglisc, Anglisc, Englisc; {{lang-en|Old English}} ย่อว่า OE) หรือ '''ภาษาแองโกล-แซกซัน''' ({{lang-en|Anglo-Saxon}}) เป็น[[ภาษาอังกฤษ]]ยุคแรก ที่พูดกันในบริเวณที่ปัจจุบันคือ[[อังกฤษ]]และตอนใต้ของ[[สกอตแลนด์]] ในระหว่าง กลาง[[คริสต์ศตวรรษที่ 5]] ถึงกลาง[[คริสต์ศตวรรษที่ 12]] นับเป็น[[ภาษาเจอร์แมนิกตะวันตก]] ด้วยเหตุนี้ จึงมีความคล้ายคลึงกับ[[ภาษาฟรีเชียเก่า]] (Old Frisian) และ[[ภาษาแซกซันเก่า]] (Old Saxon) นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์กับ[[ภาษานอร์สเก่า]] (Old Norse) และเชื่อมโยงไปถึง[[ภาษาไอซ์แลนด์]]ปัจจุบัน (modern Icelandic) ด้วย

ภาษาอังกฤษเก่านั้นมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และมีการใช้งานตลอดระยะเวลาประมาณ 700 ปี นับตั้งแต่ชน[[แองโกล-แซกซัน]]อพยพเข้ามายัง[[เกาะบริเตน]] สร้างอังกฤษขึ้น ใน[[คริสต์ศวรรษที่ 5]] จนถึงระยะเวลาหลังพวก[[นอร์มัน]]บุกรุกเข้าไปเมื่อ ค.ศ. 1066 หลังจากนั้นภาษาอังกฤษก็เคลื่อนเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สำคัญ ในยุคแรก ๆ นี้ ภาษาอังกฤษเก่าได้ผสมกลมกลืนเข้ากับภาษาอื่นๆ ที่มีการติดต่อด้วย เช่น [[ภาษาเคลติก]] (Celtic) และภาษาถิ่นสองภาษาของภาษานอร์สเก่า (บรรพบุรุษของภาษาเดนมาร์กในปัจจุบัน) จากการบุกรุกของพวก[[ไวกิง]]จากทางเดนมาร์ก ซึ่งเข้ามาครอบครองและปกครองอาณาเขตในอิงแลนด์ตอนเหนือและตะวันออก หลังจากชาวนอร์แมนยกทัพเข้าชิงอังกฤษจากกษัตริย์แซกซันมาปกครองได้ ในปี ค.ศ. 1066 ภาษาของ[[อังกฤษสมัยแองโกล-นอร์มัน|ชาวแองโกล-นอร์มัน]] ซึ่งเป็น[[ภาษาฝรั่งเศส]]ตระกูลหนึ่ง ก็เข้ามาแทนที่ภาษาอังกฤษโดยกลายเป็นภาษาที่ชนชั้นปกครองใช้พูดกัน ในระยะนี้ภาษาอังกฤษจึงได้รับอิทธิพลจากภาษาแองโกล-นอร์มันอย่างมหาศาล และเป็นจุดเริ่มไปสู่จุดสิ้นสุดของยุคของภาษาอังกฤษเก่า โดยอิทธิพลของชาวนอร์มันที่มีต่อภาษาอังกฤษเก่า ทำให้เกิดวิวัฒนาการของ[[ภาษาอังกฤษสมัยกลาง]]ขึ้น