วิกิพีเดีย

ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กลุ่มอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน"

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ
← การแก้ไขก่อนหน้าการแก้ไขถัดไป →
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
เห็นภาพข้อความวิกิ
EmausBot (คุย | ส่วนร่วม)
บอต
การแก้ไข 166,171 ครั้ง
ล Bot: Migrating 1 interwiki links, now provided by Wikidata on d:Q6119887
Tikmok (คุย | ส่วนร่วม)
การแก้ไข 13,875 ครั้ง
ปรับข้อมูลและสำนวน
บรรทัด 9:
}}
<!--เผื่ออนาคต {{Benzos}} -->
<!-- บทอื่น{{nbsp}}ๆ ที่เปลี่ยนทางมายังบทความนี้:
อาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน, อาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีน, กลุ่มอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน, กลุ่มอาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีน, การขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน, การขาดเบ็นโซไดอาเซพีน,
Benzodiazepine withdrawal syndrome, Benzo withdrawal
-->
'''กลุ่มอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน'''<ref name=RoyalDict>{{Citation | title = withdrawal | quote = (แพทยศาสตร์) กลุ่มอาการขาดยา | work = ศัพท์บัญญัติอังกฤษ-ไทย, ไทย-อังกฤษ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน (คอมพิวเตอร์) รุ่น ๑.๑ ฉบับ ๒๕๔๕ }}</ref>
({{lang-en |Benzodiazepine withdrawal syndrome, Benzo withdrawal}})
เป็น{{nowrap |[[กลุ่มอาการ]]}}ที่เกิดกับบุคคลผู้กินยา{{nowrap |[[เบ็นโซไดอาเซพีน]]}}ไม่ว่าจะเพื่อรักษาหรือเป็นเพื่อ[[ยาเสพติด|เสพติด]] เกิดติดยา แล้วลดยาหรือหยุดยา
การเกิดติดยาแล้วตามด้วยผลคือกลุ่มอาการขาดยาโดยอาการบางอย่างอาจคงยืนเป็นปี{{nbsp}}ๆ อาจเกิดจากการกิน[[ยา]]ตาม[[แพทย์]]สั่ง
มีอาการเป็น[[การนอนไม่หลับ|ปัญหาการนอน]], {{nowrap |หงุดหงิด}}, ตึงเครียดและ[[วิตกกังวล]]ง่าย, เกิดตื่นตระหนก (panic attack), มือสั่น, ตัวสั่น, [[เหงื่อ]]ออก, ไม่มี[[สมาธิ]], สับสนและมีปัญหาทาง[[ประชาน]], ปัญหา[[ความจำ]], คลื่นไส้และขย้อนแห้ง (dry retching), น้ำหนักลด, [[ใจสั่น]], [[ปวดหัว]], [[กล้ามเนื้อ]]ตึงและปวด, ปัญหา[[การรับรู้]]ต่าง{{nbsp}}ๆ, ประสาทหลอน, [[ชัก]], [[อาการโรคจิต]]<ref name=Petursson1994>{{cite journal | doi = 10.1111/j.1360-0443.1994.tb03743.x | title = The benzodiazepine withdrawal syndrome | year = 1994 | last1 = Petursson | first1 = H. | journal = Addiction | volume = 89 | issue = 11 | pages = 1455-9 | pmid = 7841856}}</ref>
และเสี่ยงฆ่าตัวตายเพิ่ม<ref name=Colvin2008/><ref name="Dodds2017"/>
เส้น 33 ⟶ 29:
การใช้ยานอนหลับที่มีฤทธิ์สั้น{{nbsp}}ๆ แม้จะช่วยให้เริ่มนอนหลับ แต่ก็มีผลเสียต่อการนอนครึ่งที่สองเพราะผลการขาดยา<ref name="sleep_medicine_a04">{{Cite book | last1 = Lee-chiong | first1 = Teofilo | title = Sleep Medicine: Essentials and Review | date = 2008-04-24 | publisher = Oxford University Press, USA | url = https://books.google.com/books?id=s1F_DEbRNMcC&pg=PT468 | isbn = 978-0-19-530659-0 | page = 468 }}</ref>
 
การอาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีนอาจรุนแรงและก่ออาการขาดยาที่เป็นอันตรายถึงชีวิต เช่น [[การชัก]]<ref>{{cite book | last1 = Evans | first1 = Katie | last2 = Sullivan | first2 = Michael J. | title = Dual Diagnosis: Counseling the Mentally Ill Substance Abuser | edition = 2nd | year = 2001 | publisher = Guilford Press | isbn = 978-1-57230-446-8 | chapter = Withdrawal and Medical Issues | chapterurl = https://books.google.com/books?id=lvUzR0obihEC&pg=PA52 | pages = 52-3 | url-status = live | archiveurl = https://web.archive.org/web/20180503203821/https://books.google.com/books?id=lvUzR0obihEC&pg=PA52 | archivedate = 2018-05-03}}</ref>
โดยเฉพาะเมื่อลดยาเร็วเกินไปหลังจากการใช้ในขนาดมาก{{nbsp}}ๆ หรือใช้เป็นระยะยาว<ref name="ashman2002"/>
อาการขาดยารุนแรงก็ยังสามารถเกิดเมื่อค่อย{{nbsp}}ๆ ลดยา หรือในบุคคลที่กินยาน้อยเป็นระยะสั้น<ref>{{cite journal | pmid = 2891684 | year = 1987 | last1 = Lader | first1 = M | title = Long-term anxiolytic therapy: The issue of drug withdrawal | volume = 48 Suppl | pages = 12-6 | journal = The Journal of Clinical Psychiatry}}</ref>
ในสัตว์ทดลอง นี่เกิดแม้เมื่อใช้ยาขนาดมาก{{nbsp}}ๆ เพียงครั้งเดียว<ref>
เส้น 43 ⟶ 39:
 
การได้ยาเป็นประจำทำให้ประสาทปรับตัวต้านฤทธิ์ของยา ก่อการชินยา (tolerance) และติดยา (dependence)<ref name="Allison-2003" />
แม้จะกินยาในระดับรักษา แต่การกินยานาน{{nbsp}}ๆ ก็อาจก่ออาการขาดยาโดยเฉพาะในระหว่างการกินมื้อยา<ref>{{cite journal | pmid = 2889722 | year = 1987 | last1 = Herman | first1 = JB | last2 = Brotman | first2 = AW | last3 = Rosenbaum | first3 = JF | title = Rebound anxiety in panic disorder patients treated with shorter-acting benzodiazepines | volume = 48 Suppl | pages = 22-8 | journal = The Journal of Clinical Psychiatry}}</ref>
และเมื่อหยุดยาหรือลดขนาดยา อาการขาดยาอาจปรากฏแล้วคงยืนจนกระทั่งร่างกายปรับตัวได้<ref>{{cite journal | pmid = 14767398 | year = 2003 | last1 = Allgulander | first1 = C | last2 = Bandelow | first2 = B | last3 = Hollander | first3 = E | last4 = Montgomery | first4 = SA | last5 = Nutt | first5 = DJ | last6 = Okasha | first6 = A | last7 = Pollack | first7 = MH | last8 = Stein | first8 = DJ | last9 = Swinson | first9 = RP | last10 = World Council Of | first10 = Anxiety | title = WCA recommendations for the long-term treatment of generalized anxiety disorder | volume = 8 | issue = 8 Suppl 1 | pages = 53-61 | journal = CNS Spectrums | doi = 10.1017/S1092852900006945 }}</ref>
อาการที่เด้งกลับมาอีก (rebound symptom) อาจเหมือนกับอาการที่ตอนแรกใช้ยาระงับ หรืออาจเป็นอาการแบบเพราะหยุดใช้ยา<ref name = "Salzman1993">{{cite journal | doi = 10.1016/0022-3956(93)90021-S | title = Benzodiazepine treatment of panic and agoraphobic symptoms: Use, dependence, toxicity, abuse | year = 1993 | last1 = Salzman | first1 = Carl | journal = Journal of Psychiatric Research | volume = 27 | pages = 97-110 | pmid = 7908335}}</ref>
ในกรณีรุนแรง การขาดยาอาจเพิ่มปัญหาหรือคล้ายกับปัญหาทางจิตเวชหรือปัญหาทางการแพทย์ที่รุนแรง เช่น [[อาการฟุ้งพล่าน]] [[โรคจิตเภท]] และ[[การชัก]]โดยเฉพาะเมื่อใช้ยาในขนาดมาก<ref name="gabbards2007"/>
การไม่เข้าใจว่าเป็นอาการขาดยาอาจทำให้วินิจฉัยอย่างผิด{{nbsp}}ๆ ว่าต้องให้เบ็นโซไดอาเซพีน ทำให้หยุดยาไม่สำเร็จเพราะกลับไปใช้ยาต่อ บ่อยครั้งในขนาดที่มากขึ้น{{nbsp}}ๆ<ref name="gabbards2007"/>
การเข้าใจปฏิกิริยาแบบขาดยา การเลือกใช้กลยุทธ์เป็นรายบุคคลขึ้นอยู่กับความรุนแรงของอาการบวกกับวิธีอื่น{{nbsp}}ๆ เช่น ให้กำลังใจหรือการมีกลุ่มสนับสนุนให้หยุดเบ็นโซไดอาเซพีน ล้วนเพิ่มอัตราการหยุดยาได้<ref name="tbws1989">
{{cite journal | pmid = 2576073 | year = 1989 | last1 = Onyett | first1 = SR | title = The benzodiazepine withdrawal syndrome and its management | volume = 39 | issue = 321 | pages = 160-3 | pmc = 1711840 | journal = The Journal of the Royal College of General Practitioners}}</ref><ref name="Ashton1991">
{{cite journal | doi = 10.1016/0740-5472(91)90023-4 | title = Protracted withdrawal syndromes from benzodiazepines | year = 1991 | last1 = Ashton | first1 = Heather | journal = Journal of Substance Abuse Treatment | volume = 8 | pages = 19-28 | pmid = 1675688 | issue = 1-2}}</ref>
เส้น 61 ⟶ 57:
อาการที่เกิดจากการหยุดใช้ยาขนาดน้อยอาจไม่ต่างอย่างสำคัญกับเมื่อใช้ยาขนาดมาก แต่ก็มักหนักกว่าเมื่อใช้ยาในขนาดมาก<ref name = murphy>{{cite journal | doi = 10.1192/bjp.158.4.511 | title = A double-blind comparison of the effects of gradual withdrawal of lorazepam, diazepam and bromazepam in benzodiazepine dependence | year = 1991 | last1 = Murphy | first1 = S. M. | last2 = Tyrer | first2 = P. | journal = British Journal of Psychiatry | volume = 158 | issue = 4 | pages = 511-6 | pmid = 1675901}}</ref>
 
เมื่อติดแล้ว อาจเกิดอาการขาดยาที่มีแบบ 3 {{nbsp}}อย่างคือ reemergence, rebound withdrawal (อาการเด้ง) และ interdose withdrawal
แบบ reemergence เป็นการได้คืนอาการของโรคที่หมอสั่งยาเพื่อระงับ เทียบกับอาการเด้งซึ่งเป็นการได้คืนอาการของโรคแต่ในระดับที่รุนแรงกว่า
และ interdose withdrawal ซึ่งฤทธิ์ยาที่กินก่อนหมดไปแล้วเกิดวงจรอาการขาดยาใหม่
ซึ่งจะหายไปเมื่อกินยาต่อมา แต่หลังจากหมดฤทธิ์ยานั้นก็จะเกิดวงจรการขาดยาใหม่อีก อาการขาดยาระหว่างกินยานี้จึงเรียกว่า interdose withdrawal
ซึ่งถ้าไม่รักษาให้ดีอาจเกิดซ้ำ{{nbsp}}ๆ อย่างไม่หยุดหย่อน
การรักษาโดยอาจใช้รักษาด้วยยาเบ็นโซไดอาเซพีนที่มีครึ่งชีวิตนาน เช่น [[ไดแอซิแพม]] เพราะฤทธิ์ยาจะไม่หมดไปในระหว่างการกินมื้อยา<ref name="Switching to a long-acting benzodiazepine">{{cite web | last1 = Heather | first1 = Ashton | title = BENZODIAZEPINES: HOW THEY WORK AND HOW TO WITHDRAW | url = https://www.benzo.org.uk/manual/bzcha02.htm | website = The Ashton Manual | publisher = New Castle University Institute of Neuroscience | accessdate = 2017-12-28 | ref = Ch II section2 | archiveurl = https://web.archive.org/web/20200824211413/https://www.benzo.org.uk/manual/bzcha02.htm | archivedate = 2020-08-24 | url-status = live}}</ref>
 
อาการขาดยาอาจปรากฏเป็นครั้งแรกหลังลดขนาดยา อาการรวมทั้ง[[นอนไม่หลับ]] [[วิตกกังวล]] เป็นทุกข์ [[น้ำหนักลด]] เวียนหัว [[เหงื่อ]]ออกกลางคืน สั่น กล้ามเนื้อกระตุก เสียการสื่อความ (aphasia) ตื่นตระหนก (panic attack) ซึมเศร้า [[ความจริงวิปลาส]] (derealization) [[หวาดระแวง]] [[อาหารไม่ย่อย]] [[ท้องร่วง]] กลัวแสง (photo phobia) เป็นต้น และมักเกิดเพราะใช้ยา{{nowrap |เบ็นโซไดอาเซพีน}}ที่มีฤทธิ์สั้น เช่น triazolam<ref name="gabbards2007"/><ref>{{cite journal | doi = 10.1055/s-2007-1014592 | title = Can a Rapidly-eliminated Hypnotic Cause Daytime Anxiety? | year = 2008 | last1 = Adam | first1 = Kirstine | last2 = Oswald | first2 = I. | journal = Pharmacopsychiatry | volume = 22 | issue = 3 | pages = 115-9 | pmid = 2748714}}</ref>
อาการตอนกลางวันอาจเกิดหลังระยะ{{nowrap |หลายวัน}}หรือ{{nowrap |หลายสัปดาห์}}ที่ได้ใช้เบ็นโซไดอาเซพีนทุกคืน<ref>{{cite journal | doi = 10.1038/clpt.1982.27 | title = Lorazepam—Efficacy, side effects, and rebound phenomena | year = 1982 | last1 = Scharf | first1 = Martin B | last2 = Kales | first2 = Judith A | journal = Clinical Pharmacology & Therapeutics | volume = 31 | issue = 2 | pages = 175-9 | pmid = 6120058 | last3 = Bixler | first3 = EO | last4 = Jacoby | first4 = JA | last5 = Schweitzer | first5 = PK}}</ref><ref>{{cite journal | doi = 10.1038/clpt.1983.203 | title = Effects of lorazepam and its withdrawal on sleep, performance, and subjective state | year = 1983 | last1 = Walsh | first1 = James K | last2 = Schweitzer | first2 = Paula K | last3 = Parwatikar | first3 = Sadashiv | journal = Clinical Pharmacology & Therapeutics | volume = 34 | issue = 4 | pages = 496-500 | pmid = 6617072}}</ref>
โดยยานอนหลับใหม่กลุ่ม z-drug เช่น zopiclone ก็มีผลเช่นกัน<ref>{{cite journal | doi = 10.1097/00004850-199007000-00002 | title = Zopiclone and Triazolam in Insomnia Associated with Generalized Anxiety Disorder | year = 1990 | last1 = Fontaine | first1 = Réjean | last2 = Beaudry | first2 = Paul | last3 = Le Morvan | first3 = Patrick LE | last4 = Beauclair | first4 = Linda | last5 = Chouinard | first5 = GUY | journal = International Clinical Psychopharmacology | volume = 5 | issue = 3 | pages = 173-83 | pmid = 2230061}}</ref>
 
การนอนไม่หลับแบบเป็นอาการเด้ง (rebound) เนื่องกับขาดยาจะแย่กว่าอาการเบื้องต้น<ref>{{cite journal | doi = 10.1159/000138160 | title = Lorazepam: Effects on Sleep and Withdrawal Phenomena | year = 1986 | last1 = Kales | first1 = Anthony | last2 = Bixler | first2 = Edward O. | last3 = Soldatos | first3 = Constantin R. | last4 = Jacoby | first4 = Judith A. | last5 = Kales | first5 = Joyce D. | journal = Pharmacology | volume = 32 | issue = 3 | pages = 121-30 | pmid = 3960963}}</ref><ref>{{cite journal | doi = 10.1097/00004850-199903000-00004 | title = The use of lorazepam TID for chronic insomnia | year = 1999 | last1 = Bonnet | first1 = M H | last2 = Arand | first2 = D L | journal = International Clinical Psychopharmacology | volume = 14 | issue = 2 | pages = 81-9 | pmid = 10220122}}</ref>
ซึ่งตามงานศึกษาขนาดเล็ก (n=18) ปี{{nbsp}}1991 อาจเกิดกับยาชนิดที่ร่างกายกำจัดได้เร็วแม้เมื่อใช้เพียงระยะสั้น{{nbsp}}ๆ และเว้นระยะรวมทั้ง triazolam ([[ครึ่งชีวิต]]ที่ {{nowrap |1.5-5.5 ชม.}}) และ temazepam (ครึ่งชีวิตที่ {{nowrap |8-20 ชม.}}) ตามงานศึกษาขนาดเล็ก (n=18) ปี{{nbsp}}1991<ref>{{cite journal | doi = 10.1038/clpt.1991.55 | title = Rebound insomnia after only brief and intermittent use of rapidly eliminated benzodiazepines | year = 1991 | last1 = Kales | first1 = Anthony | last2 = Manfredi | first2 = Rocco L | last3 = Vgontzas | first3 = Alexandras N | last4 = Bixler | first4 = Edward O | last5 = Vela-Bueno | first5 = Antonio | last6 = Fee | first6 = Eric C | journal = Clinical Pharmacology & Therapeutics | volume = 49 | issue = 4 | pages = 468-76 | pmid = 2015735}}</ref>
 
'''อาการต่อไปนี้อาจเกิดหลังลดยาทั้งแบบค่อย{{nbsp}}ๆ ลดหรือแบบลดกะทันหัน'''
{{Columns-list |
* นั่งไม่ติดที่ (akathisia)
เส้น 143 ⟶ 139:
{{cite magazine | pmid = 2300914 | year = 1990 | last1 = Haque | first1 = W | last2 = Watson | first2 = DJ | last3 = Bryant | first3 = SG | title = Death following suspected alprazolam withdrawal seizures: A case report | volume = 86 | issue = 1 | pages = 44-7 | magazine = Texas Medicine}}</ref>
* [[โคม่า]]<ref>{{cite journal | pmid = 103443 | year = 1979 | last1 = De Bard | first1 = ML | title = Diazepam withdrawal syndrome: A case with psychosis, seizure, and coma | volume = 136 | issue = 1 | pages = 104-5 | journal = American Journal of Psychiatry | doi = 10.1176/ajp.136.1.104}}</ref>(น้อย)
* [[สั่นเพ้อเหตุขาดสุรา]] (delirium tremens)<ref>
{{cite journal | doi = 10.1016/j.neurol.2007.11.003 | title = Fatal insomnia and agrypnia excitata: Sleep and the limbic system | year = 2008 | last1 = Provini | first1 = F. | last2 = Cortelli | first2 = P. | last3 = Montagna | first3 = P. | last4 = Gambetti | first4 = P. | last5 = Lugaresi | first5 = E. | journal = Revue Neurologique | volume = 164 | issue = 8-9 | pages = 692-700 | pmid = 18805303}}</ref><ref name="Darcy L">
{{cite journal | doi = 10.1016/S0750-7658(84)80078-7 | title = Dépendance physique aux benzodiazépines dans un contexte traumatologique | trans-title = Benzodiazepine physical dependence in traumatology | language = French | year = 1984 | last1 = Berezak | first1 = A. | last2 = Weber | first2 = M. | last3 = Hansmann | first3 = J. | last4 = Tulasne | first4 = P.A. | last5 = Laporte | first5 = B. | last6 = Ould Ouali | first6 = A. | journal = Annales Françaises d'Anesthésie et de Réanimation | volume = 3 | issue = 5 | pages = 383-4 | pmid = 6149713 }}</ref><ref name="Darcy L" />
เส้น 158 ⟶ 154:
{{cite journal | pmid = 2595393 | year = 1989 | last1 = Peh | first1 = LH | last2 = Mahendran | first2 = R | title = Psychiatric complications of Erimin abuse | volume = 30 | issue = 1 | pages = 72-3 | journal = Singapore Medical Journal}}</ref><ref>
{{cite journal | doi = 10.1111/j.1600-0447.1976.tb00065.x | title = Withdrawal Psychosis: A Study of 30 Consecutive Cases | year = 1976 | last1 = Fruensgaard | first1 = K. | journal = Acta Psychiatrica Scandinavica | volume = 53 | issue = 2 | pages = 105-18 | pmid = 3091}}</ref>
*คิดฆ่าตัวตาย<ref name="Einarson2001">{{cite journal | pmid = 11212593 | year = 2001 | last1 = Einarson | first1 = A | last2 = Selby | first2 = P | last3 = Koren | first3 = G | title = Abrupt discontinuation of psychotropic drugs during pregnancy: Fear of teratogenic risk and impact of counselling | volume = 26 | issue = 1 | pages = 44-8 | pmc = 1408034 | journal = Journal of Psychiatry & Neuroscience}}</ref>
</ref> หรือ[[ฆ่าตัวตาย]]<ref name=Colvin2008/><ref name="Dodds2017">{{cite journal | last1 = Dodds | first1 = TJ | title = Prescribed Benzodiazepines and Suicide Risk: A Review of the Literature | journal = Primary Care Companion for CNS Disorders | volume = 19 | issue = 2 | year = 2017 | pmid = 28257172 | doi = 10.4088/PCC.16r02037 }}</ref>
* รุนแรงหรือดุ<ref name="Saxon1997" /><ref>{{cite journal | doi = 10.1016/S0193-953X(05)70126-X | title = Violent Patients in the Emergency Setting | year = 1999 | last1 = Citrome | first1 = Leslie | last2 = Volavka | first2 = Jan | journal = Psychiatric Clinics of North America | volume = 22 | issue = 4 | pages = 789-801 | pmid = 10623971}}</ref>
}}
เส้น 171 ⟶ 167:
[[ไซแนปส์]]ในระบบประสาทกลางราว{{nbsp}}ๆ {{nowrap |1/4}} จนถึง {{nowrap |1/3}} ใช้สารสื่อประสาทนี้<ref name="The Brain from Top to Bottom">{{cite web | last = Dubuc | first = Bruno | title = Neurotransmitters | url = http://thebrain.mcgill.ca/flash/a/a_01/a_01_m/a_01_m_ana/a_01_m_ana.html#2 | publisher = The Brain from Top to Bottom | accessdate = 2013-04-29 | url-status = live | archiveurl = https://web.archive.org/web/20130629082306/http://thebrain.mcgill.ca/flash/a/a_01/a_01_m/a_01_m_ana/a_01_m_ana.html#2 | archivedate = 2013-06-29}}</ref>
กาบาอำนวยให้[[ไอออน]][[คลอไรด์]]ไหลเข้า[[เซลล์ประสาท]]ผ่านช่องไอออนคลอไรด์ที่เปิดปิดโดยลิแกนด์ (ligand-gated chloride channel) ซึ่งเรียกว่าหน่วยรับกาบา{{sub |A}} (GABA<sub>A</sub> receptor)
ซึ่งทำให้ศักย์ข้ามเยื่อหุ้มเซลล์เพิ่มขั้ว (hyperpolarize) แล้วยับยั้ง[[การลดขั้ว]] (depolarize) แล้วทำให้เซลล์ส่ง[[กระแสประสาท]] (แบบ post-synaptic) ในอัตราที่ลดลง<ref name=Tallman>{{cite journal | doi = 10.1146/annurev.ne.08.030185.000321 | title = The Gaba-Ergic System: A Locus of Benzodiazepine Action | year = 1985 | last1 = Tallman | first1 = J F | last2 = Gallager | first2 = D W | journal = Annual Review of Neuroscience | volume = 8 | pages = 21-44 | pmid = 2858999}}</ref>
ยาเบ็นโซไดอาเซพีนจะเพิ่มฤทธิ์ (potentiate) ของ[[กาบา]]<ref name=SCHOCH1985>{{cite journal | doi = 10.1038/314168a0 | title = Co-localization of GABAA receptors and benzodiazepine receptors in the brain shown by monoclonal antibodies | year = 1985 | last1 = Schoch | first1 = P. | last2 = Richards | first2 = J. G. | last3 = Häring | first3 = P. | last4 = Takacs | first4 = B. | last5 = Stähli | first5 = C. | last6 = Staehelin | first6 = T. | last7 = Haefely | first7 = W. | last8 = Möhler | first8 = H. | journal = Nature | volume = 314 | issue = 6007 | pages = 168-71 | pmid = 2983231 | bibcode = 1985Natur.314..168S | s2cid = 1381200 }}</ref>
โดยเข้ายึดกับหน่วยย่อย (subunit) α และ γ ของ 5-subunit receptor<ref name = "vinkerss">{{cite journal | doi = 10.1155/2012/416864 | title = Mechanisms Underlying Tolerance after Long-Term Benzodiazepine Use: A Future for Subtype-Selective GABAA Receptor Modulators? | year = 2012 | last1 = Vinkers | first1 = Christiaan H. | last2 = Olivier | first2 = Berend | journal = Advances in Pharmacological Sciences | volume = 2012 | pmid = 22536226 | pages = 1-19 | pmc = 3321276}}</ref>
เส้น 180 ⟶ 176:
เหตุผลที่แน่นอนว่าทำไมจึงตอบสนองลดลงยังไม่ชัดเจนแต่[[การลดและการเพิ่มองค์ประกอบของเซลล์|การลดจำนวนหน่วยรับ]] (down-regulation) เห็นในแค่บางที่เช่นใน pars reticulata of the substantia nigra ใน[[สมองส่วนกลาง]]
แต่การลดจำนวนหรือการกลืนหน่วยรับ (down-regulation/internalization) ก็ดูว่าไม่ใช่{{nowrap |กลไก}}หลักที่ตำแหน่งอื่น{{nbsp}}ๆ<ref>{{cite journal | pmid = 3001290 | year = 1986 | last1 = Tietz | first1 = EI | last2 = Rosenberg | first2 = HC | last3 = Chiu | first3 = TH | title = Autoradiographic localization of benzodiazepine receptor downregulation | volume = 236 | issue = 1 | pages = 284-92 | journal = Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics}}</ref>
มีหลักฐานสนับสนุน[[สมมติฐาน]]อื่น{{nbsp}}ๆ รวมทั้งการเปลี่ยนแปลงของ receptor conformation, การเปลี่ยนแปลงของการผันเวียน (turnover) การนำไปใช้ใหม่ (recycling) หรืออัตราการผลิต, ระดับ[[ปฏิกิริยาฟอสฟอรีเลชัน]]และ[[การแสดงออกของยีน|การแสดงออก]]ของหน่วยรับ, องค์ประกอบของหน่วยย่อย, กลไกลกลไกลดการเชื่อมต่อกันระหว่างกาบากับ{{nowrap |จุดรับเบ็นโซไดอาเซพีน}}, การลดการผลิตกาบา และการทำงานของระบบประสาทที่ใช้กลูตาเมต (glutamatergic) เพิ่มขึ้นเพื่อทดแทน<ref name="Allison-2003"/><ref name = "bateson2002"/>
มีสมมติฐานรวมแบบที่ระบุการกลืนหน่วยรับ ตามด้วยการเลือกสลายหน่วยย่อยบางอย่างของหน่วยรับบางอย่าง แล้วเริ่มการทำงานใน[[นิวเคลียสของเซลล์]]เพื่อเปลี่ยนการถอดรหัสยีนของหน่วยรับ<ref name = "bateson2002"/>
 
ทฤษฎีติดสารทั่วไปสมมุติว่าเมื่อยาที่ติดหมดจากสมองแล้ว การปรับตัวทางประสาทเหล่านี้ก็จะปรากฏ<ref>{{cite journal | doi = 10.1126/science.2903550 | title = Cellular and molecular mechanisms of drug dependence | year = 1988 | last1 = Koob | first1 = G. | last2 = Bloom | first2 = F. | journal = Science | volume = 242 | issue = 4879 | pages = 715-23 | pmid = 2903550 | bibcode = 1988Sci...242..715K }}</ref>
เส้น 209 ⟶ 205:
[[หลักฐานโดยเรื่องเล่า|โดยเรื่องเล่า]] การลดอัตราอย่างช้า{{nbsp}}ๆ อาจลดความเสี่ยงการเกิดอาการรุนแรงแบบยืดเยื้อ
 
เบ็นโซไดอาเซพีนที่มี[[ครึ่งชีวิต]]ยาว เช่น [[ไดแอซิแพม]]<ref name="Soyka2017"/> {{small | ({{nowrap |20-100 ชม.}})}}
หรือ chlordiazepoxide {{small | ({{nowrap |5-30 ชม.}} สำหรับ[[เมแทบอไลต์]]ออกฤทธิ์คือ nordazepam และ {{nowrap |36-200 ชม.}} สำหรับ{{nowrap |เมแทบอไลต์}}อื่น{{nbsp}}ๆ รวมทั้ง oxazepam)}} มักเลือกใช้ไม่ให้เกิดอาการเด้ง (rebound) ยาเหล่านี้มีขายในขนาดต่าง{{nbsp}}ๆ ที่มีฤทธิ์น้อย
บางคนอาจมีอาการไม่เสถียรเมื่ออยู่ระหว่างการทานมื้อยา แม้อัตราการลดยาจะได้ลดลงแล้ว
คนเช่นนี้อาจต้องอดทนเพราะจะไม่รู้สึกดีขึ้นจนกระทั่งได้ยุติยาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว<ref name="Higgitt1985">{{cite journal | doi = 10.1136/bmj.291.6497.688 | title = Clinical management of benzodiazepine dependence | year = 1985 | last1 = Higgitt | first1 = A C | last2 = Lader | first2 = M H | last3 = Fonagy | first3 = P | journal = British Medical Journal | volume = 291 | issue = 6497 | pages = 688-90 | pmid = 2864096 | pmc = 1416639}}</ref>
 
== การรักษา ==
[[ไฟล์:Chlordiazepoxidetabletsgeneric.JPG|thumb|
chlordiazepoxide เป็นแคปซูลขนาด {{nowrap |5 ม.ก.}}ที่บางครั้งใช้แทนไดแอซิแพมเพื่อรักษาอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน
เหมือนกับไดแอซิแพม มันมี[[ครึ่งชีวิต]]ที่ยาว และมี[[เมแทบอไลต์]]ซึ่งมีฤทธิ์ระยะยาว<ref name="ashman2002"/><ref>{{cite book | last1 = Lal | first1 = R | last2 = Gupta | first2 = S | last3 = Rao | first3 = R | last4 = Kattimani | first4 = S | title = Substance Use Disorder | url = http://www.whoindia.org/en/Section20/Section22_1674.htm | accessdate = 2009-06-06 | year = 2007 | publisher = World Health Organization (WHO) | page = 82 | chapter = Emergency management of substance overdose and withdrawal | chapterurl = http://www.whoindia.org/LinkFiles/Mental_Health_&_substance_Abuse_Emergency_management_of_Substance_Overdose_and_Withdrawal-Manual_For_Nursing_Personnel.pdf | quote = Generally, a longer-acting benzodiazepine such as chlordiazepoxide or diazepam is used and the initial dose titrated downward | archive-url = https://web.archive.org/web/20100613203853/http://whoindia.org/LinkFiles/Mental_Health_%26_substance_Abuse_Emergency_management_of_Substance_Overdose_and_Withdrawal-Manual_For_Nursing_Personnel.pdf | archive-date = 2010-06-13 | url-status = dead }}</ref>
]]
เส้น 229 ⟶ 225:
 
การหยุดยาเร็วเกินไป การไม่อธิบาย การไม่ให้กำลังใจว่าเป็นอาการขาดยาที่ชั่วคราว อาจทำให้บางคนตื่นตระหนกหรือกลัวว่ากำลังเป็นบ้า โดยบางคนอาจเกิดอาการคล้ายกับ[[ความผิดปกติที่เกิดหลังความเครียดที่สะเทือนใจ]] ({{abbr |PTSD| Post-traumatic stress disorder }})
การค่อย{{nbsp}}ๆ ลดยาบวกกับการได้กำลังใจจาก{{nowrap |ครอบครัว}}, เพื่อน และคนไข้อื่น{{nbsp}}ๆ ทำให้ได้ผลดีขึ้น<ref name=ashman2002 /><ref name="Ashton2004" />
ตาม[[งานทบทวนเป็นระบบ]]แบบคอเคลนปี{{nbsp}}2015 [[การบำบัดทางความคิดและพฤติกรรม]] ({{abbr |CBT| Cognitive behavioral therapy }}) กับการค่อย{{nbsp}}ๆ ลดยามีประสิทธิผลให้งดยาดีกว่าการค่อย{{nbsp}}ๆ ลดยาอย่างเดียวในระยะสั้น (ติดตามที่ {{nowrap |4 สัปดาห์}}และ 3{{nbsp}}เดือนหลังรักษา) แต่ผลไม่คงยืนหลังจาก 6{{nbsp}}เดือน<ref>{{Cite journal | last1 = Darker | first1 = Catherine D. | last2 = Sweeney | first2 = Brion P. | last3 = Barry | first3 = Joe M. | last4 = Farrell | first4 = Michael F. | last5 = Donnelly-Swift | first5 = Erica | date = 2015 | title = Psychosocial interventions for benzodiazepine harmful use, abuse or dependence | journal = The Cochrane Database of Systematic Reviews | issue = 5 | pages = CD009652 | doi = 10.1002/14651858.CD009652.pub2 | issn = 1469-493X | pmid = 26106751 | hdl = 2262/75957 | hdl-access = free}}</ref>
 
เส้น 244 ⟶ 240:
{{cite book | last1 = Randall | first1 = Michael D | last2 = Neil | first2 = Karen E | title = Disease management | chapter-url = https://books.google.com/books?id=WhzmKPzxL3kC&pg=PA62&lpg=PA62&dq=%22Benzodiazepine+withdrawal%22+management+chlordiazepoxide | accessdate = 2009-06-01 | edition = 1 | date = February 2004 | publisher = Pharmaceutical Press | isbn = 978-0-85369-523-3 | page = 62 | chapter = 5}}
</ref> ยาระงับอาการทางจิตบางอย่างเสี่ยงสูงกว่าเมื่อกำหลังหยุดยาโดยเฉพาะ clozapine, olanzapine หรือยากลุ่ม phenothiazines (เช่น chlorpromazine) ที่มีฤทธิ์น้อย เพราะอาจทำให้ชักง่ายขึ้น (คือลดขีดเริ่มชัก) และทำให้อาการขาดยาแย่ลง ดังนั้นถ้าใช้ ต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง<ref>{{cite book | last1 = Ebadi | first1 = Manuchair | title = Desk Reference for Clinical Pharmacology | chapter-url = https://books.google.com/books?id=ihxyHbnj3qYC | edition = 2nd | date = 2007-10-23 | publisher = CRC Press | location = USA | isbn = 978-1-4200-4743-1 | page = 512 | chapter = Alphabetical presentation of drugs}}</ref>
* [[บาร์บิเชอริต]]อาจก่ออาการชินกับกันและกัน (cross tolerant) กับเบ็นโซไดอาเซพีนได้ จึงควรเลี่ยงโดยทั่ว{{nbsp}}ๆ ไป แต่ก็สามารถใช้บาร์บิเชอริตคือ เฟโนบาร์บิทอล (phenobarbital) ได้เพราะปลอดภัยโดยเปรียบเทียบ<ref>{{cite book | authors = First, Michael B; Tasman, Allan | year = 2011 | url = https://books.google.co.th/books?id=jyXxmyysU7gC&pg=PA242&dq=phenobarbital+dependency&hl=et&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=phenobarbital%20dependency&f=false | title = Clinical Guide to the Diagnosis and Treatment of Mental Disorders | publisher = John Wiley & Sons | isbn = 9781119964636 | pages = 242 }}</ref> ดู[[#เฟโนบาร์บิทอล|ด้านล่าง]]
* เบ็นโซไดอาเซพีนหรือยาที่ก่ออาการชินกับกันและกันควรหลีกเลี่ยงหลังจากเลิกใช้ยา ไม่เว้นแม้แต่การใช้เป็นครั้งเป็นคราว ซึ่งรวม Z-drugs ที่ไม่ใช่เบ็นโซไดอาเซพีน เพราะมีกลไกลกลไกการทำงานเหมือนกัน ความชินกับเบ็นโซไดอาเซพีนพบว่ายังมีอยู่ใน 4{{nbsp}}เดือนจนถึง 2{{nbsp}}ปีหลังจากเลิกใช้ขึ้นอยู่กับสภาพชีวเคมีของบุคคล การได้เบ็นโซไดอาเซพีนอีกปกติจะมีผลให้ชินยาและเกิดอาการขาดยาอีก<ref name="Lader2009">
{{cite journal | doi = 10.2165/0023210-200923010-00002 | title = Withdrawing Benzodiazepines in Primary Care | year = 2009 | last1 = Lader | first1 = Malcolm | last2 = Tylee | first2 = Andre | last3 = Donoghue | first3 = John | journal = CNS Drugs | volume = 23 | pages = 19-34 | pmid = 19062773 | issue = 1 | s2cid = 113206 }}</ref><ref>
{{cite journal | doi = 10.1017/S0264180100000412 | title = The natural history of tolerance to the benzodiazepines | year = 2009 | last1 = Higgitt | first1 = A. | last2 = Fonagy | first2 = P. | last3 = Lader | first3 = M. | journal = Psychological Medicine. Monograph Supplement | volume = 13 | pages = 1-55 | pmid = 2908516}}</ref>
* [[บูโพรพิออน]] ซึ่งใช้โดยหลักเป็น[[ยาแก้ซึมเศร้า]]และยาช่วยงดสูบุหรี่ ห้ามใช้ในบุคคลที่เกิดอาการขาดยาจากเบ็นโซไดอาเซพีนหรือสารระงับประสาท-สารทำให้นอนหลับอื่น{{nbsp}}ๆ (เช่น แอลกอฮอล์) เพราะเสี่ยงชักสูงขึ้น<ref>{{cite web | title = Wellbutrin XL Prescribing Information | date = December 2008 | publisher = GlaxoSmithKline | url = http://us.gsk.com/products/assets/us_wellbutrinXL.pdf | accessdate = 2010-01-16 | archiveurl = https://web.archive.org/web/20090326063052/http://us.gsk.com/products/assets/us_wellbutrinXL.pdf | archivedate = 2009-03-26 }}</ref>
* การให้เพิ่ม buspirone (ปกติเป็นยาแก้วิตกกังวล) ไม่พบว่าช่วยให้งดเบ็นโซไดอาเซพีนได้สำเร็จในอัตราสูงขึ้น<ref name="Voshaar2006"/>
* [[กาเฟอีน]]อาจทำให้อาการขาดยาแย่ลงเพราะเป็นยากระตุ้น<ref name=ashman2002 /> งานศึกษาในสัตว์อย่างน้อยงานหนึ่งแสดงว่า การเฟอีนควบคุมจุดรับเบ็นโซไดอาเซพีนที่หน่วยรับโดยส่วนหนึ่ง และทำให้ชักง่ายขึ้น (ลดขีดเริ่มชัก)<ref>{{cite journal | doi = 10.1016/0091-3057(87)90133-X | title = Coincidence of seizure susceptibility to caffeine and to the benzodiazepine inverse agonist, DMCM, in SWR and CBA inbred mice | year = 1987 | last1 = Seale | first1 = Thomas W. | last2 = Carney | first2 = John M. | last3 = Rennert | first3 = Owen M. | last4 = Flux | first4 = Marinus | last5 = Skolnick | first5 = Phil | journal = Pharmacology Biochemistry and Behavior | volume = 26 | issue = 2 | pages = 381-7 | pmid = 3575358 | s2cid = 30168114 }}</ref>
เส้น 254 ⟶ 250:
* [[เอทานอล]]ซึ่งเป็นแอลกอฮอลประเภทหลักในเครื่องดื่มมึนเมา แม้จะใช้ตั้งแต่เบา{{nbsp}}ๆ จนถึงปานกลาง พบว่าสามารถพยากรณ์การหยุดยาไม่ได้อย่างสำคัญ เพราะมันก่ออาการชินกับกันและกันกับเบ็นโซไดอาเซพีน<ref name=ashman2002 /><ref name="Lader2009"/><ref>{{cite journal | doi = 10.1001/archpsyc.1990.01810220024003 | title = Long-term Therapeutic Use of Benzodiazepines: II. Effects of Gradual Taper | year = 1990 | last1 = Schweizer | first1 = Edward | journal = Archives of General Psychiatry | volume = 47 | issue = 10 | pages = 908-15 | pmid = 2222130 | last2 = Rickels | first2 = K | last3 = Case | first3 = WG | last4 = Greenblatt | first4 = DJ}}</ref><!-- See full text -->
* ฟลูมาเซนิล (flumazenil) ซึ่งเป็นยากลุ่ม selective benzodiazepine receptor antagonist (สารปฏิปักษ์หน่วยรับเบ็นโซไดอาเซพีนอย่างเฉพาะเจาะจง) พบว่าช่วยกระตุ้นการคืนสภาพจากการชินยาแล้วทำให้หน่วยรับทำงานเป็นปกติ แต่ต้องวิจัยเป็นการทดลองแบบสุ่มเพื่อแสดงบทบาทในการรักษาอาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีน<ref name="Denis-2006">{{cite journal | doi = 10.1002/14651858.CD005194.pub2 | title = Pharmacological interventions for benzodiazepine mono-dependence management in outpatient settings | year = 2006 | last1 = Denis | first1 = Cecile | last2 = Fatseas | first2 = Melina | last3 = Lavie | first3 = Estelle | last4 = Auriacombe | first4 = Marc | editor1-last = Denis | editor1-first = Cecile | pmid = 16856084 | issue = 3 | pages = CD005194 | journal = Cochrane Database of Systematic Reviews}} {{Retracted | doi = 10.1002/14651858.cd005194.pub3}}
</ref> เพราะฟลูมาเซนิลกระตุ้น[[การลดและการเพิ่มองค์ประกอบของเซลล์|การเพิ่มหน่วยรับ]]และการคืนสภาพจากกระบวนการ uncoupling <!--*** เริ่มเชิงอรรถ ***-->{{Efn-ua |
ในเภสัชวิทยาประสาทและจิต '''uncoupling''' หรือ '''decoupling''' เป็นกระบวนการที่จุดรับหรือโดเมนรับ[[ลิแกนด์]]ของ[[หน่วยรับ]]ถูกแยกออก หรือเปลี่ยนแนว และ/หรือถูกกลืนเข้าไปในเซลล์เพราะเกิดการชินยาซึ่งมีเหตุจากการได้รับสารหรือพิษที่ออกฤทธิ์ต่อจิตเป็นเวลานาน
}}<!--*** จบเชิงอรรถ ***--> ของหน่วยรับเบ็นโซไดอาเซพีนจากหน่วยรับกาบา{{sub |A}} และดังนั้น จึงกลับสภาพการชินยา ลดอาการขาดยา และลดอัตราการกลับไปติดยาอีก<ref>{{cite journal | doi = 10.1080/1355621021000005973 | title = Intravenous flumazenil versus oxazepam tapering in the treatment of benzodiazepine withdrawal: A randomized, placebo-controlled study | year = 2002 | last1 = Gerra | first1 = G. | last2 = Zaimovic | first2 = A. | last3 = Giusti | first3 = F. | last4 = Moi | first4 = G. | last5 = Brewer | first5 = C. | journal = Addiction Biology | volume = 7 | issue = 4 | pages = 385-95 | pmid = 14578014}}</ref><ref>{{cite journal | doi = 10.1016/0143-4179(91)90077-V | title = The benzodiazepines: Anxiolytic and withdrawal effects | year = 1991 | last1 = Little | first1 = H.J. | journal = Neuropeptides | volume = 19 | pages = 11-4 | pmid = 1679209 | s2cid = 13734753 }}
เส้น 260 ⟶ 256:
 
::ฟลูมาเซนิลพบว่าดีกว่า[[ยาหลอก]]เพื่อลดความดุร้ายในคนไข้ที่เลิกยาเบ็นโซไดอาเซพีนเป็นเวลา {{nowrap |4-266 สัปดาห์}}แล้ว<ref name="Saxon2010">{{Cite journal | author = Saxon, L; Borg, S; Hiltunen, AJ | title = Reduction of aggression during benzodiazepine withdrawal: effects of flumazenil | journal = Pharmacology Biochemistry and Behavior | volume = 96 | issue = 2 | pages = 148-151 | date = August 2010 | doi = 10.1016/j.pbb.2010.04.023 | pmid = 20451546 | s2cid = 41351863 }}
</ref> ซึ่งแสดงนัยว่า ฟลูมาเซนิลอาจมีบทบาทในการรักษา{{nowrap |อาการ}}ขาด{{nowrap |เบ็นโซไดอาเซพีน}}แบบยืดเยื้อ
 
::มีงานศึกษาปี{{nbsp}}1992 ถึงผลของฟลูมาเซนิลต่ออาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีนที่ยืดเยื้อ ผู้ร่วมการทดลองเลิกใช้เบ็นโซไดอาเซพีนเป็นเวลาระหว่าง 1{{nbsp}}เดือนถึง 5{{nbsp}}ปี แต่ทั้งหมดรายงานว่ามีอาการขาดยาในระดับต่าง{{nbsp}}ๆ กันที่ยืดเยื้อ อาการรวมทั้งความคิดไม่แจ่มใส เหนื่อย อาการทางกล้ามเนื้อเช่นตึงคอ บุคลิกวิปลาส ตะคริว สั่น และปัญหาาการรับรู้ที่เฉพาะต่ออาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีน คือ การรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่ม ผิวไหม้ เจ็บ และความรู้สึกบิดเบียนเกี่ยวกับร่างกายที่เป็นอัตวิสัย การให้ฟลูมาเซนิลทางเส้นเลือดระหว่าง {{nowrap |0.2-2 [[ม.ก.]]}} พบว่าลดอาการเทียบกับกลุ่มควบคุมที่ได้[[ยาหลอก]] นี่น่าสนใจเพราะสารปฏิปักษ์ต่อหน่วยรับเบ็นโซไดอาเซพีนเป็นยาที่ไม่มีผลทางคลินิก ผู้วิจัยเสนอว่า คำอธิบายที่เป็นไปได้มากสุด็คือการใช้เบ็นโซไดอาเซพีนในอดีตแล้วเกิดชินยา เป็นการล็อกโครงรูป (conformation) ของคอมเพล็กซ์หน่วยรับ GABA-BZD ให้อยู่ในรูปแบบ inverse agonist conformation และดังนั้นสารปฏิปักษ์คือฟลูมาเซนิลจึงแก้ให้หน่วยรับกลับมาเป็นเหมือนเดิม ในงานศึกษานี้ ฟลูมาเซนิลพบว่าเป็นวิธีการรักษาอาการขาดยา{{nowrap |เบ็นโซไดอาเซพีน}}แบบยืดเยื้ออย่างมีประสิทธิผล แต่ก็ต้องทำงานวิจัยเพิ่มขึ้น<ref>{{cite journal | doi = 10.1177/026988119200600303 | title = A pilot study of the effects of flumazenil on symptoms persisting after benzodiazepine withdrawal | year = 1992 | last1 = Lader | first1 = M. H. | last2 = Morton | first2 = S. V. | journal = Journal of Psychopharmacology | volume = 6 | issue = 3 | pages = 357-63 | pmid = 22291380 | s2cid = 23530701 }}
เส้น 267 ⟶ 263:
::ในปี{{nbsp}}2007 บริษัทผลิตฟลูมาเซนิลคือ[[ฮอฟฟ์แมน-ลา โรช]]รับว่ามีกลุ่มอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีนแบบยืดเยื้อ แต่ก็ไม่ได้แนะนำให้รักษาด้วยฟลูมาเซนิล<ref>{{cite web | url = http://www.rocheusa.com/products/romazicon/pi.pdf | title = Romazicon | date = October 2007 | publisher = Roche Pharmaceuticals USA | url-status = dead | archiveurl = https://web.archive.org/web/20080625161218/http://www.rocheusa.com/products/romazicon/pi.pdf | archivedate = 2008-06-25}}</ref>
 
*ยาปฏิชีวนะ Fluoroquinolonefluoroquinolone<ref>
{{cite journal | authors = Unseld, E; Ziegler, G; Gemeinhardt, A; Janssen, U; Klotz, U | title = Possible interaction of fluoroquinolones with the benzodiazepine-GABAA-receptor complex (summary) | journal = British Journal of Clinical Pharmacology | volume = 30 | issue = 1 | pages = 63-70 | date = July 1990 | doi = 10.1111/j.1365-2125.1990.tb03744.x | pmid = 2167717 | pmc = 1368276}}</ref><ref name="Ashton1">
{{cite web | last = Ashton | first = Heather | title = The Ashton Manual Supplement | work = Benzodiazepines: How They Work & How to Withdraw | publisher = benzo.org.uk | date = April 2011 | url = https://benzo.org.uk/ashsupp11.htm | archiveurl = https://web.archive.org/web/20200919043719/https://benzo.org.uk/ashsupp11.htm | archivedate = 2020-09-19 | url-status = live}}</ref><ref>
เส้น 282 ⟶ 278:
{{cite book | last1 = Delanty | first1 = Norman | title = Seizures: Medical Causes and Management | url = https://books.google.com/books?id=u2B3SdfE8-gC&pg=PA152&lpg=PA152&dq=fluoroquinolones+gabaa+nsaids | date = November 2001 | publisher = Humana Press | isbn = 978-0-89603-827-1 | pages = 152-153 | chapter = Medication associated seizures | chapterurl = https://books.google.com/books?id=u2B3SdfE8-gC&pg=PA147}}</ref><ref>
{{cite journal | doi = 10.1038/sj.bjp.0701411 | title = Selective antagonism of the GABAAreceptor by ciprofloxacin and biphenylacetic acid | year = 1997 | last1 = Green | first1 = M. A. | last2 = Halliwell | first2 = R. F. | journal = British Journal of Pharmacology | volume = 122 | issue = 3 | pages = 584-90 | pmid = 9351519 | pmc = 1564969}}</ref>
* มีงานวิจัยทีใช้ยาแก้วิตกกังวล Imidazenilimidazenil (เป็นยาอนุพัทธ์ของยากลุ่มเบ็นโซไดอาเซพีน) เพื่อรักษาอาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีน แต่ปัจจุบันก็ยังไม่ได้ใช้รักษา<ref>{{cite journal | doi = 10.1016/j.neuropharm.2005.04.005 | title = Imidazenil: An antagonist of the sedative but not the anticonvulsant action of diazepam | year = 2005 | last1 = Auta | first1 = J | last2 = Costa | first2 = E | last3 = Davis | first3 = J | last4 = Guidotti | first4 = A | journal = Neuropharmacology | volume = 49 | issue = 3 | pages = 425-9 | pmid = 15964602 | s2cid = 44619421 }}</ref>
* imipramine เป็นยาแก้ซึมเศร้ากลุ่ม tricyclic antidepressant และพบว่าเพิ่มอัตราการเลิกยาได้อย่างมี[[นัยสำคัญทางสถิติ]]<ref name="Voshaar2006"/>
* การเพิ่ม[[เมลาโทนิน]]พบว่า เพิ่มอัตราการเลิกยาได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติสำหรับคนที่นอนไม่หลับ<ref name="Voshaar2006"/>
* {{anchor | เฟโนบาร์บิทอล}}<!-- มีลิงก์จากที่อื่น กรุณาอย่าลบหรือเปลี่ยนโดยไม่แก้ลิงก์ด้วย -->เฟโนบาร์บิทอล (เป็น[[บาร์บิเชอริต]]ประเภทหนึ่ง) ได้ใช้ใน "ศูนย์เลิกยา" หรือในแผนกคนไข้ภายในเพื่อป้องกันการชักเมื่อเลิกเบ็นโซไดอาเซพีนอย่างรวดเร็วหรืออย่างทันที คือจะให้เฟโนบาร์บิทอลแล้วหลังจากนั้นค่อย{{nbsp}}ๆ ลดเฟโนบาร์บิทอลในระยะ {{nowrap |1-2 อาทิตย์}} แม้โดยมักจะเลือกลดเฟโนบาร์บิทอลเองให้ช้ากว่านี้<ref name="gabbards2007"/> ในงานศึกษาแบบเปรียบเทียบ การลดยา{{nowrap |เบ็นโซไดอาเซพีน}}อย่างรวดเร็วพบว่าได้ผลดีกว่าการลดยาเฟโนบาร์บิทอลอย่างรวดเร็ว<ref>
{{cite journal | doi = 10.3109/10401239309148974 | title = Phenobarbital Versus Clonazepam for Sedative-Hypnotic Taper in Chronic Pain Patients: A Pilot Study | year = 1993 | last1 = Sullivan | first1 = Mark | last2 = Toshima | first2 = Michelle | last3 = Lynn | first3 = Pamela | last4 = Roy-Byrne | first4 = Peter | journal = Annals of Clinical Psychiatry | volume = 5 | issue = 2 | pages = 123-8 | pmid = 8348204}}</ref><ref>
{{cite web | url = http://www.benzo.org.uk/can-drb.htm | title = Dr Ray Baker's Article on Addiction: Benzodiazepines in Particular | accessdate = 2009-02-14 | author = Baker, Ray | archiveurl = https://web.archive.org/web/20200729082230/https://www.benzo.org.uk/can-drb.htm | archivedate = 2020-07-29 | url-status = live}}</ref>
* pregabalin (ปกติใช้รักษา[[โรคลมชัก]] ความเจ็บปวดเหตุโรคเส้นประสาท [[ไฟโบรไมอัลเจีย]] และโรควิตกกังวลแบบเป็นไปทั่ว) อาจช่วยลดความรุนแรงของอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน<ref name="Oulis-2010">{{Cite journal | last1 = Oulis | first1 = P. | last2 = Konstantakopoulos | first2 = G. | title = Pregabalin in the treatment of alcohol and benzodiazepines dependence. | journal = CNS Neuroscience & Therapeutics | volume = 16 | issue = 1 | pages = 45-50 | year = 2010 | doi = 10.1111/j.1755-5949.2009.00120.x | pmid = 20070788 | pmc = 6493856 }}
</ref> และลดความเสี่ยงการกลับไปติดยาอีก<ref name="Oulis-2012">{{Cite journal | last1 = Oulis | first1 = P. | last2 = Konstantakopoulos | first2 = G. | title = Efficacy and safety of pregabalin in the treatment of alcohol and benzodiazepine dependence. | journal = Expert Opinion on Investigational Drugs | volume = 21 | issue = 7 | pages = 1019-29 | date = Jul 2012 | doi = 10.1517/13543784.2012.685651 | pmid = 22568872 | s2cid = 24354141 }}</ref>
* การให้ฮอร์โมน[[โพรเจสเทอโรน]]พบว่า ไม่ได้ผลรักษาอาการขาดเบ็นโซไดอาเซพีน<ref name="Denis-2006"/>
เส้น 306 ⟶ 302:
งานศึกษาหนึ่งพบว่า หลังจากอดยาเบ็นโซไดอาเซพีนหลังใช้ในระยะยาว ปัญหาทางประชาน ทางประสาท และทางเชาวน์ปัญญาก็คืนกลับสู่สภาพปกติ<ref>{{cite journal | doi = 10.1111/j.1600-0447.1995.tb09786.x | title = Neuropsychological changes during steady-state drug use, withdrawal and abstinence in primary benzodiazepine-dependent patients | year = 1995 | last1 = Tönne | first1 = U. | last2 = Hiltunen | first2 = A. J. | last3 = Vikander | first3 = B. | last4 = Engelbrektsson | first4 = K. | last5 = Bergman | first5 = H. | last6 = Bergman | first6 = I. | last7 = Leifman | first7 = H. | last8 = Borg | first8 = S. | journal = Acta Psychiatrica Scandinavica | volume = 91 | issue = 5 | pages = 299-304 | pmid = 7639085}}</ref>
 
คนที่มีโรคทางจิตเวชมาก่อนมีอัตราความสำเร็จคล้ายกันจากด้วยการค่อย{{nbsp}}ๆ ลดยาเมื่อติดตาม{{nowrap |ที่ 2}}{{nbsp}}ปี<ref name="Higgitt1985" /><ref>{{cite journal | pmid = 17007474 | year = 2006 | last1 = Kan | first1 = CC | last2 = Mickers | first2 = FC | last3 = Barnhoorn | first3 = D | title = Short- and long-term results of a systematic benzodiazepine discontinuation programme for psychiatric patients | volume = 48 | issue = 9 | pages = 683-93 | journal = Tijdschrift voor Psychiatrie}}</ref>
และการเลิกยาเบ็นโซไดอาเซพีนก็ไม่ได้เพิ่มการใช้ยาแก้ซึมเศร้า<ref name="Jørgensen-2009">{{cite journal | pmid = 19814928 | year = 2009 | last1 = Jørgensen | first1 = VR | title = Benzodiazepine reduction does not imply an increased consumption of antidepressants. A survey of two medical practices | volume = 171 | issue = 41 | pages = 2999-3003 | journal = Ugeskrift for Læger}}</ref>
 
เส้น 315 ⟶ 311:
{{cite journal | pmid = 2857066 | year = 1985 | last1 = Noyes Jr | first1 = R | last2 = Clancy | first2 = J | last3 = Coryell | first3 = WH | last4 = Crowe | first4 = RR | last5 = Chaudhry | first5 = DR | last6 = Domingo | first6 = DV | title = A withdrawal syndrome after abrupt discontinuation of alprazolam | volume = 142 | issue = 1 | pages = 114-6 | journal = American Journal of Psychiatry | doi = 10.1176/ajp.142.1.114}}</ref>
อนึ่ง {{nowrap |เบ็นโซไดอาเซพีน}}ที่มีฤทธิ์ระยะสั้นดูเหมือนจะมีอาการขาดยาที่รุนแรงกว่า<ref name="pmid2222129">{{cite journal | doi = 10.1001/archpsyc.1990.01810220015002 | title = Long-term Therapeutic Use of Benzodiazepines: I. Effects of Abrupt Discontinuation | year = 1990 | last1 = Rickels | first1 = Karl | journal = Archives of General Psychiatry | volume = 47 | issue = 10 | pages = 899-907 | pmid = 2222129 | last2 = Schweizer | first2 = E | last3 = Case | first3 = WG | last4 = Greenblatt | first4 = DJ}}</ref>
เพราะเหตุนี้ การเลิกยาบางครั้งจึงเริ่มด้วยการแทนที่ยาฤทธิ์สั้นด้วยยาฤทธิ์ยาว เช่น [[ไดแอซิแพม]]หรือ chlordiazepoxide และก็จะค่อย{{nbsp}}ๆ ลดขนาดที่ให้แบบเทียบเท่ากันได้
แต่การไม่ได้ให้ในขนาดที่ถูกต้อง (ในขนาดที่เทียบเท่ากันได้ คือ equivalent) อาจก่อปฏิกิริยาขาดยาอย่างรุนแรง<ref name=selfharm>{{cite journal | pmid = 17504594 | year = 2007 | last1 = Neale | first1 = G | last2 = Smith | first2 = AJ | title = Self-harm and suicide associated with benzodiazepine usage | volume = 57 | issue = 538 | pages = 407-8 | pmc = 2047018 | journal = British Journal of General Practice}}</ref>
เบ็นโซไดอาเซพีนที่มี[[ครึ่งชีวิต]]เกิน 24{{nbsp}}[[ชม.]] รวม chlordiazepoxide, {{nowrap |[[ไดแอซิแพม]]}}, clobazam, [[คโลนาเซแพม]], chlorazepinic acid, ketazolam, medazepam, nordazepam และ prazepam
เบ็นโซไดอาเซพีนที่มีครึ่งชีวิตน้อยกว่า 24{{nbsp}}ชม. รวม alprazolam, bromazepam, brotizolam, flunitrazepam, loprazolam, [[ลอราเซแพม]], lormetazepam, [[มิดาโซแลม]], nitrazepam, oxazepam และ temazepam<ref name ="deGier2011"/>
และก็จะค่อย{{nbsp}}ๆ ลดขนาดที่ให้แบบเทียบเท่ากันได้
 
[[ความเห็นพ้องทางวิทยาศาสตร์|ความเห็นพ้อง]]ทั่วไปของแพทย์ก็คือให้ลดขนาดลงช้า{{nbsp}}ๆ เป็นเวลา{{nowrap |หลายอาทิตย์}} เช่น {{nowrap |4 สัปดาห์}}หรือยิ่งกว่าสำหรับไดแอซิแพมมากกว่า {{nowrap |30 ม.ก.}}/วัน
เส้น 340 ⟶ 335:
อาการขาดยาแบบยืดเยื้อ (protracted withdrawal syndrome) หมายถึงอาการที่คงยืนเป็นเดือน{{nbsp}}ๆ หรือแม้แต่เป็นปี{{nbsp}}ๆ
คนน้อยคนแต่มีจำนวนสำคัญผู้กำลังเลิกยาเบ็นโซไดอาเซพีน อาจถึง{{nowrap |ร้อยละ 10-15}} จะประสบกับอาการขาดยาแบบยืดเยื้อซึ่งบางครั้งอาจรุนแรง
อาการรวมทั้งเสียงในหู<ref name=tinnitus1991/><ref>{{cite journal | doi = 10.1097/00004714-198810000-00010 | title = Protracted Tinnitus after Discontinuation of Long-Term Therapeutic Use of Benzodiazepines | year = 1988 | last1 = Busto | first1 = Usoa | last2 = Fornazzari | first2 = Luis | last3 = Naranjo | first3 = Claudio A. | journal = Journal of Clinical Psychopharmacology | volume = 8 | issue = 5 | pages = 359-362 | pmid = 2903182}}</ref>,
[[อาการโรคจิต]], ความบกพร่องทาง[[ประชาน]], ปัญหาเกี่ยวกับทางเดินอาหาร, [[การนอนไม่หลับ]], ความรู้สึกทางสัมผัสเพี้ยน{{Efn-ua | name = paraesthesia}} (เช่นเหน็บชา), ความเจ็บปวด (ที่แขนขาหรืออวัยวะส่วนปลาย{{nbsp}}ๆ), ปวดกล้ามเนื้อ, อ่อนแรง, ตึงเครียด, สั่นอย่างเจ็บปวด, สั่นเป็นคราว{{nbsp}}ๆ, การกระตุก, เวียนหัว และหนังตากระตุกหรือปิดเกร็ง (blepharospasm)<ref name="Ashton2004"/>
ซึ่งอาจเกิดแม้เมื่อไม่มีประวัติมีอาการเหล่านี้{{nbsp}}ๆ มาก่อน
เส้น 346 ⟶ 341:
การเวียนหัวเป็นอาการขาดยาที่รายงานว่าคงยืนยาวสุด
 
งานศึกษาตรวสอบที่ตรวจสอบปัจจัยทางประสาท-จิตพบตัวบ่งทางจิตสรีรภาพที่ต่างกับปกติ จึงสรุปว่า การขาดยาแบบยืดเยื้อเป็นอาการหมอทำ (iatrogenic) ที่เกิดเพราะใช้ยาระยะยาว<ref>{{cite journal | doi = 10.1111/j.1600-0447.1990.tb01375.x | title = The prolonged benzodiazepine withdrawal syndrome: Anxiety or hysteria? | year = 1990 | last1 = Higgitt | first1 = A. | last2 = Fonagy | first2 = P. | last3 = Toone | first3 = B. | last4 = Shine | first4 = P. | journal = Acta Psychiatrica Scandinavica | volume = 82 | issue = 2 | pages = 165-8 | pmid = 1978465}}</ref>
เหตุของอาการยืดเยื้อเป็นลูกผสมระหว่างปัจจัยทางเภสัชวิทยาต่าง{{nbsp}}ๆ รวมทั้ง การเปลี่ยนแปลงของ[[#กลไก|หน่วยรับ]]ในสมองที่ยาก่อแบบคงยืน ปัจจัยทางจิตทั้งที่เกิดจากยาและที่เกิดนอกเหนือจากยา และในบางกรณีโดยเฉพาะคนที่ใช้ยาขนาดสูง เกิดจากความเสียหายต่อ[[สมอง]]และ[[เซลล์ประสาท]]ในระดับโครงสร้าง (structural damage)<ref name=Ashton2004 /><ref>{{cite journal | journal = Psychiatric Annals | date = March 1995 | volume = 25 | issue = 3 | pages = 174-179 | title = Protracted Withdrawal From Benzodiazepines: The Post-Withdrawal Syndrome | author = Ashton, CH | publisher = benzo.org.uk | url = http://www.benzo.org.uk/pha-1.htm | doi = 10.3928/0048-5713-19950301-11 | archiveurl = https://web.archive.org/web/20200920105333/https://www.benzo.org.uk/pha-1.htm | archivedate = 2020-09-20 | url-status = live }}</ref>
อาการมักจะดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป จนมักสามารถดำเนินชีวิตเป็นปกติโดยอาจเป็นปี{{nbsp}}ๆ หลังจากไม่สามารถ<ref name="ashman2002"/>
 
เส้น 363 ⟶ 358:
== วิทยาการระบาด ==
ความรุนแรงและระยะอาการที่เป็นอย่างยืดเยื้อน่าจะกำหนดโดยปัจจัยต่าง{{nbsp}}ๆ รวมทั้งอัตราการลดยา ระยะการใช้กับขนาดที่ใช้ และปัจจัยทางพันธุกรรม<ref name="ashman2002" /><ref>{{cite journal | last1 = Hood | first1 = HM | last2 = Metten | first2 = P | last3 = Crabbe | first3 = JC | last4 = Buck | first4 = KJ | title = Fine mapping of a sedative-hypnotic drug withdrawal locus on mouse chromosome 11 | journal = Genes, Brain and Behavior | volume = 5 | issue = 1 | pages = 1-10 | date = February 2006 | pmid = 16436183 | doi = 10.1111/j.1601-183X.2005.00122.x }}</ref>
บุคคลที่มีประวัติขาดยา{{nowrap |เบ็นโซไดอาเซพีน}}อาจมีระบบประสาทกลางที่ไวยิ่งขึ้น หรือเกิดปรากฏการณ์ kindling {{Efn-ua | name = kindling}} ทำให้การทำงานทาง[[ประชาน]]แย่ลง อาการแย่ลง และอาการขาดยาในครั้งต่อ{{nbsp}}ๆ มาแย่ยิ่งขึ้น{{nbsp}}ๆ<ref name="Stephens1995" /><ref name="Dunworth SJ, Mead AN, Stephens DN 2000 1501-1508"/><ref name="Rickels K, Schweizer E, Csanalosi I, Case WG, Chung H 1988 444-450"/><ref name="Vorma2005">{{cite journal | pmid = 15830732 | year = 2005 | author1 = Vorma, H | author2 = Naukkarinen, Hh | author3 = Sarna, Sj | author4 = Kuoppasalmi, Ki | title = Predictors of benzodiazepine discontinuation in subjects manifesting complicated dependence | volume = 40 | issue = 4 | pages = 499-510 | journal = Substance Use & Misuse | doi = 10.1081/JA-200052433 | s2cid = 1366333 }}</ref>
 
== กลุ่มประชากรต่าง{{nbsp}}ๆ ==
=== เด็ก ===
อาการขาดยาในเด็กเกิดใหม่ ซึ่งบางครั้งรุนแรง อาจเกิดเมื่อมารดาได้กินยาเบ็นโซไดอาเซพีนโดยเฉพาะในช่วง[[ตั้งครรภ์]]ไตรมาสที่{{nbsp}}3
อาการรวมทั้งภาวะกล้ามเนื้อตึงตัวน้อย (hypotonia), หยุดหายใจเป็นระยะสั้น{{nbsp}}ๆ, อาการเขียวคล้ำ (cyanosis), ปัญหาการตอบสนองทาง[[เมแทบอลิซึม]]ต่อความเย็นหนาว และการชัก
ภาวะนี้รายงานว่าอาจคงยืนเป็น{{nbsp}}ชม.{{nbsp}}ๆ จนถึงเป็นเดือน{{nbsp}}ๆ หลังคลอด<ref>{{cite journal | doi = 10.1016/0890-6238(94)90029-9 | title = The effects of benzodiazepine use during pregnancy and lactation | year = 1994 | last1 = McElhatton | first1 = Patricia R. | journal = Reproductive Toxicology | volume = 8 | issue = 6 | pages = 461-75 | pmid = 7881198}}</ref>
 
งานทบทวนวรรณกรรมปี{{nbsp}}2009 แสดงว่า อาการขาดยาพบในหน่วยไอซียูเด็กในอัตรา{{nowrap |ร้อยละ 20}} หลังจากให้ยาเบ็นโซไดอาเซพีนหรือโอปิออยด์เข้าเส้นเลือด<ref name = "birchley">{{Cite journal | doi = 10.1111/j.1478-5153.2008.00311.x | title = Opioid and benzodiazepine withdrawal syndromes in the paediatric intensive care unit: A review of recent literature | year = 2009 | last1 = Birchley | first1 = Giles | journal = Nursing in Critical Care | volume = 14 | pages = 26-37 | pmid = 19154308 | issue = 1}}</ref>
โอกาสการเกิดอาการมีสหสัมพันธ์{{nowrap |[[สหสัมพันธ์]]}}กับระยะเวลาและขนาดที่ให้ แม้ระยะเวลาเชื่อว่าเป็นปัจจัยสำคัญกว่า<ref name="pmid14513134">{{cite journal | doi = 10.2223/JPED.1046 | title = Sedation and analgesia in children submitted to mechanical ventilation could be overestimated? | year = 2003 | last1 = Fontela | first1 = Patrícia Scolari | last2 = Fontela | first2 = Aline | last3 = Moraes | first3 = Fabrício | last4 = Da Silva | first4 = Ricardo Bernardi | last5 = Sober | first5 = Roberta B. | last6 = Noer | first6 = Francisco | last7 = Bruno | first7 = Paulo | last8 = Einloft | first8 = Ana | last9 = Garcia | first9 = Pedro Celiny Ramos | last10 = Piva | first10 = Jefferson P. | journal = Jornal de Pediatria | volume = 79 | issue = 4 | pages = 343-8 | pmid = 14513134 }}</ref>
รักษาได้โดยลดให้ยาเป็นเวลา {{nowrap |3-21 วัน}}ถ้าการให้ยาดั้งเดิมเกินกว่าอาทิตย์<ref name="pmid16699772">{{cite journal | doi = 10.1007/s00134-006-0190-x | title = Consensus guidelines on sedation and analgesia in critically ill children | year = 2006 | last1 = Playfor | first1 = Stephen | last2 = Jenkins | first2 = Ian | last3 = Boyles | first3 = Carolyne | last4 = Choonara | first4 = Imti | last5 = Davies | first5 = Gerald | last6 = Haywood | first6 = Tim | last7 = Hinson | first7 = Gillian | last8 = Mayer | first8 = Anton | last9 = Morton | first9 = Neil | last10 = Ralph | first10 = Tanya | last11 = Wolf | first11 = Andrew | journal = Intensive Care Medicine | volume = 32 | issue = 8 | pages = 1125-36 | pmid = 16699772 | author12 = United Kingdom Paediatric Intensive Care Society Sedation | author13 = Analgesia Neuromuscular Blockade Working Group | s2cid = 8518882 }}</ref>
อาการรวมทั้งการสั่น, {{nowrap |กายใจไม่สงบ}}, ไม่นอน, ร้องไห้อย่างปลอบไม่ได้, ท้องร่วง และเหงื่อออก
รวม{{nbsp}}ๆ แล้ว งานทบทวนวรรณกรรมนี้ระบุอาการขาดยาเกิน {{nowrap |50 รายการ}}<ref name = "birchley"/><ref name="pmid17541548">{{cite journal | doi = 10.1007/s00134-007-0696-x | title = Withdrawal symptoms in children after long-term administration of sedatives and/or analgesics: A literature review. 'Assessment remains troublesome' | year = 2007 | last1 = Ista | first1 = Erwin | last2 = Van Dijk | first2 = Monique | last3 = Gamel | first3 = Claudia | last4 = Tibboel | first4 = Dick | last5 = De Hoog | first5 = Matthijs | journal = Intensive Care Medicine | volume = 33 | issue = 8 | pages = 1396-406 | pmid = 17541548 }}</ref>
 
เส้น 391 ⟶ 386:
งานศึกษาหนึ่งในคนชราพบว่า คนแก่ที่ติดยาเบ็นโซไดอาเซพีนสามารถเลิกได้โดยมีภาวะแทรกซ้อนน้อย และอาจทำให้นอนหลับและทำงานทางประชานได้ดีขึ้น
หลังจากเลิกยาสำเร็จ {{nowrap |52 สัปดาห์}} {{nowrap |ร้อยละ 22}} มีสถานะทางประชานที่ดีขึ้น และเข้าสังคมได้ดีขึ้น
ส่วนผู้ที่คงใช้ยามีสมรรถภาพทางประชานที่ลดลงในระดับ{{nowrap |ร้อยละ 5}} ซึ่งเร็วกว่าความเสื่อมที่พบในความชราธรรมดา{{nbsp}}ๆ ซึ่งแสดงนัยว่า การใช้ยานานเท่าไร ก็ทำให้มีผลไม่ดีทางประชานแย่ลงเท่านั้น
อาการบางอย่างแย่ลงหลังงดยาในระยะ {{nowrap |2-3 เดือน}}แรก แต่เมื่อติดตามในสัปดาห์ที่{{nbsp}}24 ก็พบว่าคนไข้ดีขึ้นอย่างชัดเจนเมื่อเทียบกับคนที่ยังคงใช้ยา
การนอนหลับที่ดีขึ้นเห็นเมื่อติดตามในสัปดาห์ที่{{nbsp}}{{nowrap |24 และ 52}}<ref name="Curran2003"/>
 
ผู้ทำงานวิจัยสรุปว่า เบ็นโซไดอาเซพีนไม่มีประสิทธิภาพสำหรับปัญหาการนอนหลับในระยะยาวยกเว้นเพื่อระงับการนอนไม่หลับแบบเด้งเนื่องกับการขาดยา
อาการหลายอย่างดีขึ้นระหว่างสัปดาห์{{nowrap |ที่ 24-52}} รวมทั้งนอนหลับดีขึ้นโดนโดยสมรรถภาพทางประชานและการทำงานหลายอย่างก็ดีขึ้นด้วย
แต่สมรรถภาพทางประชานบางอย่างที่ไวต่อทั้งเบ็นโซไดอาเซพีนและอายุ เช่น [[ความจำอาศัยเหตุการณ์]] (episodic memory) ไม่ดีขึ้น
แต่ผู้ทำงานวิจัยก็ได้อ้างงานศึกษาในคนไข้ที่มีวัยอ่อนกว่าซึ่งเมื่อติดตามที่ {{nowrap |3.5 ปี}} ก็ไม่ปรากฏปัญหาความจำ จึงคาดว่า การทำงานทางความจำบางอย่างต้องใช้เวลาคืนสภาพจากการใช้เบ็นโซไดอาเซพีนในระยะยาวเป็นเวลานา และสมรรถภาพทางประชานของคนชราอาจดีขึ้นอีกเกิน {{nowrap |52 สัปดาห์}}หลังจากเลิกยา
เหตุผลที่ใช้เวลาถึง {{nowrap |24 อาทิตย์}}ก่อนจะดีขึ้นหลังเลิกยาก็เพราะสมองต้องใช้เวลาปรับตัวกับภาวะแวดล้อมที่ไร้ยา<ref name="Curran2003"/>
ดังนั้น ในอาทิตย์ที่{{nbsp}}24 จึงพบว่าอาการดีขึ้นอย่างสำคัญ รวมทั้งประมวลข้อมูลได้แม่นยำยิ่งขึ้น เทียบกับผู้ที่คงใช้ยาซึ่งแย่ลง
เส้น 409 ⟶ 404:
ความสำเร็จส่วนหนึ่งเกิดจากการใช้[[ยาหลอก]]เป็นส่วนของ[[การทดลอง]] ซึ่งระงับการติดยาทางใจเมื่อคนไข้ชรารับรู้ว่า ได้เสร็จสิ้นการค่อย{{nbsp}}ๆ ลดยาตั้งแต่หลายอาทิตย์ที่แล้ว โดยต่อจากนั้นได้กินเพียงแต่ยาหลอก
ซึ่งช่วยให้กำลังใจว่า สามารถนอนหลับโดยไม่ใช้ยา<ref name="Curran2003"/>
ผู้ทำงานวิจัยให้คำเตือนในเรื่องถึงความคล้ายคลึงกันทางเภสัชวิทยาและทางกลไกการออกฤทธิ์ของยาใหม่กลุ่ม z-drugs ที่ไม่ใช่เบ็นโซไดอาเซพีนx<ref name="Curran2003">{{cite journal | pmid = 14580077 | year = 2003 | last1 = Curran | first1 = HV | last2 = Collins | first2 = R | last3 = Fletcher | first3 = S | last4 = Kee | first4 = SC | last5 = Woods | first5 = B | last6 = Iliffe | first6 = S | title = Older adults and withdrawal from benzodiazepine hypnotics in general practice: effects on cognitive function, sleep, mood and quality of life | volume = 33 | issue = 7 | pages = 1223-37 | journal = Psychological Medicine | doi = 10.1017/S0033291703008213 | url = http://discovery.ucl.ac.uk/14113/1/14113.pdf }}</ref>
 
ครึ่งชีวิตของไดแอซิแพมและ chlordiazepoxide รวมทั้งตลอดจนของเบ็นโซไดอาเซพีนมีครึ่งชีวิตยาวอื่น{{nbsp}}ๆ จะยืดออกเป็นสองเท่าในคนชราเทียบกับคนที่อายุน้อยกว่า
โดยดังนั้น แพทย์หลายท่านอาจไม่ควรสำนึกถึงและปรับขนาดของยาตามอายุของคนไข้ชรา<ref>{{cite book | last1 = Salzman | first1 = Carl | title = Clinical geriatric psychopharmacology | url = https://books.google.com/books?id=RXvpjJ1Un2gC&pg=PA450 | edition = 4th | date = 2004-05-15 | publisher = Lippincott Williams & Wilkins | location = USA | isbn = 978-0-7817-4380-8 | pages = 450-3}}</ref>
 
== ดูเพิ่ม ==
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/wiki/กลุ่มอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน"