ผลต่างระหว่างรุ่นของ "แก๊กต์"

แก๊กต์ คามุอิ เกิดที่จังหวัด [[โอกินาว่า]] ประเทศญี่ปุ่นในวันที่ [[4 กรกฎาคม]] [[พ.ศ. 2517]] ในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของเขาบอกเพียงแต่วันและเดือนที่เกิด อย่างไรก็ตาม ใน DVD The Sixth Day & Seventh Night (ดูเพิ่มที่ <ref>[http://us.imdb.com/title/tt0484488/แก๊กต์Live Tour 2004: The Sixth Day and Seventh Night - Final] imdb.com)</ref> ได้โชว์ป้ายหลุมศพที่ใช้ในการแสดงสดซึ่งได้สลักข้อความว่า "แก๊กต์Gackt 1973~2007" ซึ่งก็บอกความเป็นนัยๆได้ว่าแก๊กต์เกิดในปี ค.ศ. 1973 หรือ [[พ.ศ. 2517]] นั่นเอง ครอบครัวของเขาประกอบด้วย พี่สาว แม่ซึ่งมักบังคับให้เขาเรียนเปียโนทั้งๆ ที่เขาเกลียดมันมากที่สุด และพ่อเป็นนักดนตรี[[แจ๊ส]]ที่เล่นทรัมเปต[[ทรัมเป็ต]] ความสัมพันธ์ระหว่างแก๊กต์และพ่อของเขาไม่ดีนัก พวกเขามักต่อยตีกันเป็นประจำ และแก๊กต์มักจะแพ้พ่ออยู่เสมอ เพราะฉะนั้นในสมัยแก๊กต์ยังเด็ก เขามักจะมองพ่อของตนเป็นคู่แข่งคนสำคัญที่ต้องข้ามผ่านไปให้ได้

เขาเคยจมน้ำที่ชายฝั่ง[[โอกินาว่ากินาว่า]]เมื่อได้อายุ 7 ปี จากประสบการณ์เฉียดตายในครั้งนั้น ทำให้ แก๊กต์กลายเป็นคนที่หลงใหลในกลิ่นอายของความตาย ดังนั้นเขาจึงมักทำในสิ่งที่เสี่ยงอันตรายเพื่อที่ได้เข้าใกล้ความเต้นตื่นเร้าใจในช่วงเวลาที่ใกล้ตายอยู่บ่อยครั้ง แต่สุดท้ายขณะที่นึกว่าตัวเองกำลังจะตาย เขาก็มักรู้สึกหวาดกลัวอย่างสุดขีดและถอยหลังกลับมาเองทุกครั้ง นอกจากนี้เหตการณ์ครั้งนั้นยังทำให้เขาได้รับความสารถพิเศษกลับมาด้วย ความสามารถนั้นคือการสามารถในการมองเห็นและพูดคุยกับสิ่งที่คนทั่วไปเรียกว่า[[วิญญาณ]]ได้ ซึ่งนั้นก็รวมถึงสมาชิกในครอบครัวที่เสียชีวิตไปแล้ว ในตอนแรกคนในครอบครัวก็คิดว่าเขาคงแกล้งทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร

แก๊กต์ไม่ได้รับการพิสูจน์จากสถาบันเพื่อยืนยันเรื่องที่เขามี[[สัมผัสที่ 6หก]] ซึ่งขัดแย้งกับความเชื่อของคนทั่ว ๆ ไป เมื่อเขาอายุได้ 10 ปี เขาก็ล้มป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากมีปัญหาเกี่ยวกับลำไส้ เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเป็นเวลานานในแผนก[[กุมารเวช]]สำหรับเด็กที่เจ็บป่วยอย่างรุนแรงมันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตช่วงหนึ่งของเขาเลยทีเดียว

วันหนึ่งเมื่อความอดทนต่อสภาพภายในคุกซึ่งไร้ทางหนีที่มีแต่ความสิ้นหวังเท่านั้นที่รอคอยเขาอยู่นั้นได้ขาดสะบั้นลง ทำให้ แก๊กต์ไม่อาจจะทนทานความรู้สึกเหล่านั้นได้อีกต่อไป เขาจึงเริ่มมองหาทางที่จะได้ออกจากที่นี่ สุดท้ายเขาก็ค้นพบมัน และวิธีนั้นก็คือ 'การเลียนแบบ' เพื่อที่จะได้เป็น 'คนปกติ' เขาจึงเลียนแบบความ 'ปกติ' จากคุณหมอเจ้าของไข้ซึ่งมาตรวจอาการเขาทุกเช้า ทำซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้นถึง 1 หนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดคุณหมอเจ้าของไข้ก็ลงความเห็นว่าเขา 'ปกติ' แล้วส่งตัวเขากลับบ้าน ในบ่ายวันนั้นเอง (เนื้อหาที่กล่าวมาข้างต้นถูกเขียนอยู่ในหนังสือจิฮาคุ <ref name="Jihaku"/> ที่แก๊กต์เป็นผู้เขียน)

เนื่องจากเติบโตในครอบครัวนักดนตรี ดังนั้นเมื่อแก๊กต์อายุได้ 3 ปี พ่อแม่ของเขาจึงบังคับให้เรียน[[เปียโน]][[คลาสสิค]]เพื่อที่จะได้กลายเป็นนักดนตรีเช่นเดียวกับพ่อในอนาคต โดยส่วนตัวแล้วเขาไม่ได้สนใจเปียโนเป็นพิเศษเลย เขาชอบออกไปเล่นกลางแจ้งเหมือนกันเด็กคนอื่นๆ มากกว่า แต่เพราะครูที่สอนเขาในตอนเริ่มเรียนนั้นเป็นคนตลก ทำให้เขาคิดว่าเขาอาจจะชอบมันก็ได้

ผลที่ได้ก็คือเขากลับไปซ้อมเปียโนที่เลิกลามานานอย่างบ้าคลั่ง วันทั้งวันเขานั่งอยู่หน้าเปียโนเพื่อซ้อมเล่นเพลงจากหนังสือที่ซื้อมา โดยไม่กิน ไม่นอน ในเวลานั้นเขาลืมเลือนทุกอย่างแม้แต่เวลาผ่านไปนานท่าไหร่เขาก็ไม่อาจรับรู้ได้ ไม่มีสิ่งใดมาทำลายความตั้งใจของเขาได้ แม้กระทั่งเสียงอ้อนว้อนด้วยความเป็นฟ่วงเป็นห่วงจากผู้เป็นแม่ก็ตาม สิ่งที่เขารู้มีเพียงว่าตัวเองไม่อยากแพ้เพื่อนคนนั้น ความพ่ายแพ้เป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้ที่สุด