ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สยาม"

* ใน[[ภาษาพม่า]]นั้น เรียก[[คนไทย]]ว่า "เซี้ยน" ซึ่งถ้าดูจากการเขียน จะใช้ตัวสะกดเป็นตัว ม (ซย+ม) แต่ในภาษาพม่านั้นอ่านออกเสียงตัวสะกดตัว ม เป็นตัว น จึงทำให้เสียงเรียกคำว่า "สยาม" เพี้ยนเป็น "เซี้ยน" ในปัจจุบัน คนในประเทศพม่ามักจะเรียกชนกลุ่มที่พูด[[ภาษาตระกูลขร้า-ไท]]ต่าง ๆ ว่า "เซี้ยน" หรือ ชื่อประเทศหรือพื้นที่ตามด้วยเซี้ยน เช่นเรียก[[คนไทย]]ว่า "โย้ตะย้าเซี้ยน" (คนสยามโยธยา ซึ่งเมื่อก่อน [[อยุธยา]]เป็นเมืองหลวง) หรือไท้เซี้ยน (คนสยามไทย), เรียก[[คนลาว]]ว่า "ล่าโอ่เซี้ยน" (คนสยามลาว), เรียกคนชนกลุ่มไทในจีนว่า "ตะโย่วเซี้ยน" (คนสยามจีน ซึ่งคำว่า "ตะโย่ว" ใน[[ภาษาพม่า]]แปลว่า "จีน") และเรียกคน[[ไทใหญ่]]ในรัฐชานว่า ต่องจยี๊เซี้ยน (สยาม[[ตองยี | ต่องกี๊]] ซึ่งเป็นเมืองหลวงของ[[รัฐชาน]]ในปัจจุบัน และจริง ๆ แล้วคำว่า "[[รัฐชาน]]" นั้นคือ "รัฐสยาม" แต่พม่าออกเสียงเพี้ยนเป็น "เซี้ยน ปี่แหน่" เขียนเป็นอังกฤษว่า Shan State แล้วคนไทยก็ออกเสียงเพี้ยนจากคำอังกฤษ "Shan" เป็น "ชาน" จึงกลายเป็นรัฐชานตามการเรียกของ[[คนไทย]]ในปัจจุบัน) และทางการรัฐบาลพม่ากำหนดให้ คน[[ไทยพลัดถิ่นในเขตตะนาวศรี]] มีสัญชาติเป็น เซี้ยน เช่นเดียวกับคนไทใหญ่ในรัฐชาน{{อ้างอิง}}

* ตามจดหมายเหตุเก่าของจีน ในบริเวณประเทศไทยปัจจุบันนั้น แต่เดิมมีอาณาจักรอยู่ด้วยกัน 2 อาณาจักร คือ อาณาจักร "เซียน" (暹国; น่าจะหมายถึง สยาม หรือ สุโขทัย) ซึ่งอยู่ทางเหนือขึ้น แต่ยังอยู่ใต้ต่ออาณาจักร "ร้อยสนม" (มีผู้สันนิษฐานว่าคือ[[อาณาจักรล้านนา]]-[[ไทใหญ่]]) และอาณาจักร "หลัววอ" (羅渦国; น่าจะหมายถึง อยุธยา ซึ่งจีนยังใช้ชื่อของ ละโว้ เรียกอยู่) ซึ่งอยู่ทางใต้ลงไป โดยอาณาจักร "เซียน" นั้นมักประสบปัญหาขาดแคลนอาหาร ต้องนำเข้าข้าวจากอาณาจักร "หลัววอ" จนในที่สุด อาณาจักร "เซียน" และอาณาจักร "หลัววอ" ได้รวมกันเข้า ทางราชสำนักจีนจึงได้รวมเรียกชื่ออาณาจักรใหม่ที่เกิดจากการรวมกันดังกล่าวว่า อาณาจักร "เซียนหลัว" (暹罗国; ภาษาจีนกลางยุคปัจจุบัน="เซียนหลัวกว๋อ" ภาษาจีน[[สำเนียงแต้จิ๋ว|แต้จิ๋ว]] = "เสี่ยมล้อก๊ก") ซึ่งได้กลายเป็นนามเรียกอาณาจักรโดยชาวจีนมาจนกระทั่งมีการเปลี่ยนชื่อประเทศเป็นประเทศไทย จึงได้เปลี่ยนชื่อเรียกเป็น "ไท่กว๋อ" (泰国){{ต้องการอ้างอิงตรงนี้}}

*