ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สงครามฝิ่นครั้งที่หนึ่ง"

'''สงครามจีน-อังกฤษครั้งที่หนึ่ง''' หรือที่นิยมเรียกว่า '''สงครามฝิ่นครั้งที่หนึ่ง''' ({{lang-en|First Opium War}}/จีน : 第一次鸦鴉片战争戰爭) เป็นสงครามระหว่าง[[สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์]]และจีน[[ราชวงศ์ชิง]] โดยมีเป้าหมายเพื่อรักษาผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจจากการค้าในจีน ในปี ค.ศ. 1842 [[สนธิสัญญานานกิง]] สนธิสัญญาฉบับแรกที่ชาวจีนเรียกว่า "สนธิสัญญาอันไม่เป็นธรรม" ถูกบีบบังคับให้จ่ายค่าชดเชยให้กับอังกฤษ เปิดเมืองท่าสนธิสัญญาห้าแห่ง และการยกเกาะฮ่องกงให้แก่อังกฤษ ตลอดจนยุติระบบผูกขาดการค้าใน[[ระบบกว่างโจว]] สงครามดังกล่าวเป็นจุดสิ้นสุดของนโยบายแยกตัวโดดเดี่ยวของจีน และเป็นจุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์จีน

[[ฝิ่น]]เป็น[[ยาเสพติด]]ที่ชาวจีนติดกันอย่างมากและติดกันมานาน ในรัชกาล[[จักรพรรดิหย่งเจิ้น|จักรพรรดิยงเจิ้ง]] (雍正) เคยมีดำริที่จะทำการปราบปรามฝิ่นแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ชาวจีนส่วนใหญ่ยังติดฝิ่นเรื่อยมา จนถึงรัชสมัยของ[[จักรพรรดิเต้ากวง]] (道光) ปีที่ 19 พระองค์มีเจตนารมณ์อย่างแรงกล้าที่จะทำการปราบฝิ่น ทรงแต่งตั้งหลินเจ๋อสวี(林则則徐) เป็นผู้ว่าราชการเหลียงกว่าง (兩廣總督) หรือผู้ว่าราชการสองมณฑลกวางตุ้ง-กว่างซี และข้าหลวงใหญ่ผู้แทนพระองค์ (欽差大臣) เพื่อเป็นผู้นำในการกวาดล้างฝิ่นจากแผ่นดินจีน