ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ประเทศภูฏาน"

ในสมัยศตวรรษที่ 17 ลามะ ซับดุง นาวัง นำเกล (Zhabdrung Ngawang Namgyal Rama) ได้รวบรวมภูฏานให้เป็นปึกแผ่นและก่อตั้งเป็นประเทศขึ้น และในปี 2194 ลามะ ซับดุง ได้ริเริ่มการบริหาร[[ประเทศ]]แบบสองระบบ คือ แยกเป็นฝ่ายฆราวาสและฝ่ายสงฆ์ ภูฏานใช้ระบบการปกครองดังกล่าวมาเป็นเวลากว่าสองศตวรรษ จนกระทั่งเมื่อวันที่ 17 ธันวาคม 2450 พระคณะ[[ที่ปรึกษาแห่งรัฐ]] ผู้ปกครองจาก[[มณฑล]]ต่าง ๆ ตลอดจนตัวแทนประชาชนได้มารวมตัวกันที่เมืองพูนาคา และทำการเลือกอย่างเป็นเอกฉันท์ให้ [[สมเด็จพระราชาธิบดีอูเก็น วังชุก]] ([[King Ugyen Wangchuck]]) ซึ่งขณะนั้นเป็นผู้ปกครองเมือง[[ทรองซา]] ([[Trongsa]]) ขึ้นเป็นกษัตริย์องค์แรกของภูฏาน โดยดำรงตำแหน่งเป็น[[สมเด็จพระราชาธิบดีพระองค์แรกแห่งราชวงศ์วังชุก]] (Wangchuck Dynasty) ในปี พ.ศ. 2450 เนื่องจากคุณสมบัติที่โดดเด่นของพระองค์ตั้งแต่ครั้งยังทรงดำรงตำแหน่งเป็นผู้ปกครองเมืองทรองซา ทรงมีลักษณะความเป็นผู้นำ และเป็นผู้นำที่เคร่งศาสนา และมีความตั้งพระทัยแน่วแน่ที่จะยกระดับความเป็นอยู่ของประชาชนให้ดีขึ้น ราชวงศ์วังชุกปกครองประเทศภูฏานมาจนถึงปัจจุบัน[[สมเด็จพระราชาธิบดีองค์ปัจจุบันทรงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์ที่ 5]] คือ [[สมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี เคเซอร์ นัมเกล วังชุก]] ([[King Jigme Khesar Namgyal Wangchuck][]) ขึ้นครองราชสมบัติเมื่อวันที่ [[16 ธันวาคม 2549]] เป็นสมเด็จพระราชาธิบดี[[พระองค์ที่ 5]] แห่ง[[ราชวงศ์วังชุก]]