|
สวรรคตเมื่อปี ค.ศ. 413 (พ.ศ. 956) ขณะพระชนมายุได้ 39 พรรษา ทรงครองราชย์ได้ 22 ปี พระราชโอรสขึ้นครองราชย์สืบต่อมาเป็น[[พระเจ้าชังซูแห่งโคกูรยอ]]
ตำนานของพระเจ้าควางแกโทมหาราช กษัตริย์องค์ที่ 19 แห่งอาณาจักรโกคูรยอ
พระเจ้าควางแกโทมหาราช กษัตริย์องค์ที่ 19 แห่งอาณาจักรโกคูรยอ ทรงมีพระนามเดิมว่า "โก ทัมต็อก" พระองค์ทรงเป็นทายาทลำดับที่ 13 แห่งราชสกุลโก (สายพระโลหิตขององค์พระเจ้าแทโจ ผู้ซึ่งเป็นกษัตริย์พระองค์ที่ 6 แห่งอาณาจักรโกคูรยอ พระปนัดดาแห่งพระเจ้าดงเมียงซอง (จูมง)) ทรงเป็นพระโอรสของพระเจ้าโกกุกยาง (ยางวัง) กษัตริย์องค์ที่ 18 แห่งอาณาจักรโกคูรยอ
พระองค์นั้นทรงได้ประสูติกาล ในช่วงเวลาที่ตกตํ่าที่สุดครั้งหนึ่งของอาณาจักรโกคูรยอ พระองค์ทรงได้ประสูติกาลขึ้นมาในช่วงที่ทั้งสามอาณาจักร คือ โกคูรยอ แพ็กเจ ชิลลา ความสัมพันธ์ของทั้งสามอาณาจักรนั้นมันได้มาถึงจุดแตกหัก
เงื้อมเงาแห่งพระเจ้ากึนโชโกแห่งอาณาจักรแพ็กเจและก็เหล่าผู้สืบราชบัลลังก์ต่อจากพระองค์ก็ได้เข้ามาครอบงำโกคูรยอจากทางใต้ ในทางเหนือและทางตะวันตกจากทางอาณาจักรต้าเยี่ยน โดยฝีมือของฮ่องเต้สกุลมูหยง (เกาหลี เรียกว่า โมยอง) แห่งชนเผ่าเซียนเป่ย และก็ยังได้รวมไปถึงชนเผ่าต่างๆที่ได้ตั้งใจหมายจะมาเข้ายึดครองโกคูรยอ จึงทำให้อาณาจักรโกคูรยอ ตั้งแต่สมัยพระเจ้าโซซุริม กษัตริย์องค์ที่ 17 ไปยังจนถึง พระเจ้าโกกุกยาง (ยางวัง) กษัตริย์องค์ที่ 18 (พระโอรสทั้งสองพระองค์ของพระเจ้าโกกุกวอน) จึงต้องทรงรับศึกหนักไม่เคยว่างเว้นเลย
พระเจ้าโกกุกยาง (ยางวัง) กษัตริย์องค์ที่ 18 ทรงได้ขึ้นครองราชย์มา 7 ปี ก็ได้ทรงสละราชย์ให้กับองค์รัชทายาททัมต็อก ซึ่งได้มีพระชนมายุเพียง 17 ชันษา พระองค์นั้นทรงขึ้นครองราชสมบัติ ทรงได้เฉลิมพระนามว่า "พระเจ้าควางแกโท"
พระเจ้าควางแกโทนั้นทรงมีพระปรีชาสามารถในการสู้รบเป็นอย่างมาก และยังทรงความรู้ในสรรพวิชาต่างๆ พระสติปัญญาของพระองค์นั้น ผู้คนต่างก็ถือได้ว่า พระองค์นั้นทรงเป็นปราชญ์ในคราบของนักรบ เพราะพระองค์ไม่ทรงทำการโจมตีบุ่มบ่าม แต่ทรงได้วางแผนอย่างรอบคอบแล้วจึงค่อยโจมตี
พระองค์ทรงได้ทำการพิชิตอาณาจักรทงพูยอ(พูยอตะวันออก) ยึดเมืองได้ 64 หัวเมือง และพลเรือนอีกประมาณ 64000 คน
พระองค์นั้นก็ทรงได้ทำการผนวกอาณาจักรนังนัง ที่เคยเป็นเมืองในภายใต้อาณัติของอาณาจักรโกคูรยอ ในช่วงรัชสมัยของพระเจ้าแทมูชิน (พระเจ้ามูยุล) กษัตริย์องค์ที่ 3 แห่งอาณาจักรโกคูรยอ แต่ทว่าในเวลาต่อมาก็ได้ตกเป็นของสกุลกงซุน(กองซุน)และแผ่นดินวุยก๊กของโจโฉ รวมไปถึงราชวงศ์จิ้น หลังจากที่เกิดความวุ่นวายในยุคราชวงศ์จิ้นตะวันออก พระเจ้าควางแกโทจึงได้ทรงบุกเข้ายึดพระนครจินยาง และก้ได้ทำการขับไล่ชาวจีนออกไปจากอาณาจักรนังนัง และผนวกอาณาจักนังนังให้กลับมาเป็นของอาณาจักรโกคูรยออีกครั้งหนึ่ง
พระองค์นั้นทรงได้ทำพันธสัญญาเป็นเมืองพี่เมืองน้องกับทางอาณาจักรชิลลา ในช่วงยุครัชสมัยของพระเจ้าซินชอง ผู้ซึ่งกษัตริย์องค์ที่ 18 แห่งอาณาจักรชิลลา ด้วยว่าทางอาณาจักรชิลลาได้สำนึกในพระกรุณาธิคุณที่พระเจ้าควางแกโท ทรงได้ตอบรับการได้กราบทูลขอความช่วยเหลือ โดยได้ส่งทหารมาช่วยทางชิลลา ในการทำศึกกับอาณาจักรแพ็กเจและแคว้นวากุก(แคว้นยามาโตะ) โดยอาณาจักรแพ็กเจและวากุกได้ใช้อาณาจักรนครรัฐคายาเป็นฐานที่มั่นและเป็นทางผ่าน ในการเข้าโจมตีทางอาณาจักรชิลลา พระเจ้าชินซองถึงกับได้ทรงส่งพระโอรสเพื่อไปเข้าเฝ้าพระเจ้าควางแกโท พร้อมกับคณะทูต เพื่อที่จะไปเรียนรู้ความเจริญของโกคูรยอ และเพื่อที่ได้จะขอบพระทัยพระองค์ถึงยังพระนครกุ๊กแนเลยทีเดียว
พระเจ้าควางแกโท ทรงได้ทำการบุกโจมตีอาณาจักรแพ็กเจในรัชสมัยของพระเจ้าจินซา และ พระเจ้าอาซิน กษัตริย์องค์ที่ 16 และ 17 แห่งอาณาจักรแพ็กเจ ทรงได้เข้ายึดพระนครหลวงของแพ็กเจคือฮันซาน พร้อมด้วยป้อมปราการความมิซองแห่งแพ็กเจได้เป็นผลสำเร็จ ทรงได้จับพระเจ้าอาซิน ให้ทรงได้มาคุกเข่าต่อหน้าพระพักตร์ และทรงได้มีพระบัญชาให้อภัยโทษพระเจ้าอาซิน ให้ทรงทำการปกครองแพ็กเจต่อไป โดยได้ให้เป็นเมืองพี่เมืองน้องกับอาณาจักรโกคูรยอ และเป็นเมืองใต้อาณัติในรัชสมัยของพระองค์
พระเจ้าควางแกโททรงได้ยกทัพบุกเข้าไปขับไล่กองทัพแห่งแคว้นวากุกให้ออกไปจากแผ่นดินอาณาจักรคายา หลังจากนั้นพระองค์ก็ได้ทรงส่งคณะทูตไปเชื่อมพันธไมตรีกับทางแคว้นวากุก (แคว้นยามาโตะ) โดยได้ผ่านทางอาณาจักรแพ็กเจ
พระองค์ทรงได้บุกเข้าพิชิตอาณาจักรต้าเยี่ยนของฮ่องเต้สกุลมูหยง (ภาษาเกาหลี เรียกว่า โมยอง) แห่งชนเผ่าเซียนเป่ย พระองค์นั้นทรงได้กระทำการปลดปล่อยเหล่าเชลยชาวโกคูรยอ ที่ได้อยู่ที่แห่งนั้นมานับตั้งแต่รัชสมัยของพระเจ้าโกกุกวอน พระองค์นั้นก็ยังทรงได้แต่งตั้ง โกอุน ผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในข้าหลวงที่ใกล้ชิดของพระองค์ ให้ขึ้นมาปกครองแผ่นดินอดีตอาณาจักรต้าเยี่ยน ในฐานะของแผ่นดินในภายใต้อาณัติแห่งอาณาจักรโกคูรยอ และพระองค์ก็ได้เปลี่ยนชืออาณาจักรใหม่ ให้เป็น "อาณาจักรโคหยาน"
ด้วยพระเกียรติคุณของพระองค์ทำให้เหล่าปวงชนมอบพระสมัญญานาม "แทวัง(มหาราช)"ให้แก่ พระองค์ พระองค์ทรงได้ประกาศรัชสมัยของพระองค์ว่า "ยองนัค (สันติสูข)"
ในรัชสมัยของพระองค์ อาณาจักรโกคูรยอมีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลกินพื้นที่ในแมนจูเรีย และดินแดนบางส่วนของรัสเชียในปัจจุบัน ในรัชสมัยของพระองค์นั้นมีแต่ความสงบสุูขปราศจากสงครามมาแพ้วพาน ผลจากการหว่านเมล็ดพันธ์แห่งสันติของพระองค์ คือ นโยบายเมืองพี่เมืองน้อง ทำให้อาณาจักรโกคูรยอได้เข้าเก็บเกี่ยวความสูขเป็นเวลาถึง 200 ปี
== พระราชวงศ์ ==
| 