ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พรหมชาลสูตร (เถรวาท)"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
บรรทัด 36:
เนื้อหาหลักของ กล่าวถึง คือศีลอย่างเล็กน้อย หรือ[[จุลศีล]] ศีลอย่างกลาง หรือ[[มัชฌิมศีล]] และศีลอย่างใหญ่ หรือ[[มหาศีล]] จากนั้นพระผู้มีพระภาคทรงแสดงถึงความคิดเห็น หรือทิฏฐิ 62 ประการของสมณพราหมณ์ในครั้งนั้น คือพวกที่มีความเห็นปรารภเบื้องตั้นของสิ่งต่าง ๆ ว่าเป็นมาอย่างไร ([[ปุพพันตกัปปิกะ]]) 18 ประเภท กับพวกที่มีความเห็นปรารภเบื้องต้นสิ่งต่าง ๆ ว่าจะลงสุดท้ายอย่างไร ([[อปรัตกัปปิกะ]]) 44 ประเภท รวมเป็น 62 หรือที่เรียว่าทิฏฐิ 62 ประการ<ref>สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2550). พระไตรปิฎกฉบับประชาชน หน้า 103</ref>
จากนั้น สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสว่า สมณพราหมณ์ทุกพวกที่ทิฏฐิความเห็นความเห็นต่าง ๆ รวม 62 ประการเหล่านี้ ย่อมได้เสวยอารมณ์ เพราะอาศัยอายตนะสำหรับถูกต้อง 6 อย่าง จึงเกิดเวทนาการเสวยอารมณ์ เพราะเหตุที่มี([[เวทนา]])เสวยอารมณ์ จึงเกิด[[ตัณหา]]ความทะยานอยาก, เพราะเหตุที่มีความทะยานอยาก จึงมีความยึดมั่นถือมั่น หรือ [[อุปาทาน]], เพราะเหตุที่มีความยึดมั่นถือมั่น จึงมี[[ภพ]] คือความมีความเป็น, เพราะเหตุที่มีความมีความเป็น จึงมี[[ชาติ]] คือความเกิด , เพราะเหตุที่มีความเกิด จึงมีความแก่ ความตาย ความเศร้าโศก คร่ำครวญ ความไม่สบายกายไม่สบายใจ และความคับแค้นใจ (โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส) สมณพราหมณ์เหล่านั้น ย่อมติดอยู่ในข่ายแห่งความเห็นทั้งหกสิบสองนี้เหมือนปลาติดข่ายฉะนั้น ส่วนตถาคตเป็นผู้ถอนตัญหาอันจะนำให้เวียนอยู่ในภพได้แล้ว กายยังดำรงอยู่ตราบใด ก็มีผู้แลเห็นเมื่อกายทำลายไปแล้ว ก็ไม่มีผู้แลเห็น<ref>สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2550). พระไตรปิฎกฉบับประชาชน หน้า 106</ref>
โดยสรุป คือ ทิฏฐิทั้ง 62 ประการนั้นพวกหนึ่ง เห็นว่า มีตลอดไป เที่ยงนิรันดร (อัตถิตา, สัสสตะ) ส่วนอีกพวกหนึ่ง เห็นว่า ขาดสูญ ไม่นิรันดร (นัตถิตา, อุจเฉทะ หรือ อสสัสตะ ) ขณะที่พุทธศาสนา เป็นมัชฌิมาปฏิปทา หรือ ทางสายกลางไม่ใช่ทั้งสอง อย่างข้างต้น พระพุทธเจ้าทรงสอนหลัก "[[ปฏิจจสมุปบาท]]" หรือ "[[อิทัปปัจจยตา]]" สิ่งทั้งหลายเกิดขึ้นหรือดับไป เพราะมีเงื่อนไข และหมดเงื่อนไข จะชี้ชัดลงไปตายตัวไม่ได้ แล้วแต่เงื่อนไข เช่น ถ้าตอบว่า "เกิด" ก็เป็นมิจฉาทิฏฐิ (สัสสตะ) ถ้าตอบว่า "ไม่เกิด" ก็เป็นมิจฉาทิฏฐิ (อุจเฉทะ)<ref>เสฐียรพงษ์ วรรณปก. (2555). คำบรรยายในพระไตรปิฎก</ref>
| |||