ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สยาม"

* ใน[[ภาษาพม่า]]นั้น เรียก[[คนไทย]]ว่า "เซี้ยน" ซึ่งถ้าดูจากการเขียน จะใช้ตัวสะกดเป็นตัว ม (ซย+ม) แต่ในภาษาพม่านั้นอ่านออกเสียงตัวสะกดตัว ม เป็นตัว น จึงทำให้เสียงเรียกคำว่า "สยาม" เพี๊ยนเป็น "เซี้ยน" ในปัจจุบัน คนในประเทศพม่ามักจะเรียกชนกลุ่มที่พูดภาษา [[ไทภาษาตระกูลขร้า-กะไดไท]]ต่าง ๆ ต่างๆว่า "เซี้ยน" หรือ ชื่อประเทศหรือพื้นที่ตามด้วยเซี้ยน เช่นเรียก[[คนไทย]]ว่า "โย้ตะย้าเซี้ยน" (คนสยามโยธยา ซึ่งเมื่อก่อน [[อยุธยา]]เป็นเมืองหลวง) หรือไท้เซี้ยน (คนสยามไทย), เรียก[[คนลาว]]ว่า "ล่าโอ่เซี้ยน" (คนสยามลาว), เรียกคนชนกลุ่มไตไทในจีนว่า "ตะโย่วเซี้ยน" (คนสยามจีน ซึ่งคำว่า "ตะโย่ว" ใน[[ภาษาพม่า]]แปลว่า "จีน") และเรียกคน[[ไทใหญ่]]ในรัฐฉานชานว่า ต่องจยี๊เซี้ยน (สยาม[[ตองยี | ต่องกี๊]] ซึ่งเป็นเมืองหลวงของ[[รัฐฉานชาน]]ในปัจจุบัน และจริงๆจริง ๆ แล้วคำว่า "[[รัฐฉานชาน]]" นั้นมันคือ "รัฐสยาม" แต่พม่าออกเสียงเพี้ยนเป็น "เซี้ยน ปี่แหน่" เขียนเป็นอังกฤษว่า Shan State แล้วคนไทยก็ออกเสียงเพี้ยนจากคำอังกฤษ "Shan" เป็น "ฉานชาน" จึงกลายเป็นรัฐฉานชานตามการเรียกของ[[คนไทย]]ในปัจจุบัน) และทางการรัฐบาลพม่ากำหนดให้ คน[[ไทยพลัดถิ่นในเขตตะนาวศรี]] มีสัญชาติเป็น เซี้ยน เช่นเดียวกับคนไทใหญ่ในรัฐฉานชาน{{อ้างอิง}}

* นักนิรุกติศาสตร์และนักประวัติศาสตร์บางคน ได้แสดงถึงความใกล้เคียงกันของคำว่า สยาม และ ฉานชาน (Shan) ซึ่งใช้เรียกอาณาจักรของ[[คนชาวไท]]บริเวณตอนใต้ของจีน ทางตอนเหนือของพม่า และทาง[[รัฐอัสสัม]]ของ[[อินเดีย]]{{ต้องการอ้างอิงตรงนี้}}

* สยาม เป็นคำเรียกของชาวตะวันตก ที่มาทำการค้า การเดินทางมาทางเรือต้องผ่านพม่าก่อน ชาวพม่าบอกชาวตะวันตกว่า เซียม ชาวไท ออกเสียงเป็น เซียน ซึ่งปัจจุบันเป็น [[ฉานชาน]]เนื่องจากชาวพม่าออกเสียง น. หนู ไม่ได้ จึงเพี้ยนเป็น ม. ม้า ฉานชานชาวพม่าหมายถึง รัฐฉานชาน ในประเทศพม่า, อาณาจักรล้านนา ในไทย, ลาว , ภาคอีสานตอนเหนือ ในไทย, ตอนใต้ของยูนนาน ในจีน, ด้านตะวันตกของภาคเหนือในเวียดนาม ชาติไทยนั้นกลัว อินเดีย เพราะว่าอินเดียเคยล้มอาณาจักรไชยาได้ ซึ่งไทยสู้ไม่ได้ในยุคนั้น จึงมีภาษาของอินเดียปะปนอยู่มาก ทั้งในภาษาไทยและศาสนาพุทธด้วย{{อ้างอิง}}