ผลต่างระหว่างรุ่นของ "วิลเลียม เชกสเปียร์"

[[ไฟล์:Macbeth consulting the Vision of the Armed Head.jpg|thumb|left|200px|ภาพวาด ''Macbeth Consulting the Vision of the Armed Head'' ของอองรี ฟูเซลี (1793-94)]]

 

 

เชกสเปียร์ยังมีอิทธิพลต่อนักเขียนนวนิยายเช่น [[โทมัส ฮาร์ดี]]<ref>ไมเคิล มิลเกต และ คีธ วิลสัน (2006). ''Thomas Hardy Reappraised: Essays in Honour of Michael Millgate'' โตรอนโต: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งโตรอนโต, 38. ISBN 0-8020-3955-3.</ref> [[วิลเลียม ฟอลค์เนอร์]]<ref>ฟิลิป ซี. คอลิน (1985). ''Shakespeare and Southern Writers: A Study in Influence''. แจ็กสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งมิสซิสซิปปี, 124.</ref> และ [[ชาร์ลส์ ดิคเก้นส์]] ดิคเก้นส์นี้มักอ้างถึงงานประพันธ์ของเชกสเปียร์ และวาดภาพจากงานของเชกสเปียร์ถึง 25 ภาพ<ref>วาเลรี แอล เกเกอร์ (1996). ''Shakespeare and Dickens: The Dynamics of Influence''. เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, 163, 186, 251. ISBN 0-521-45526-X.</ref> นวนิยายที่มีตัวละครคนเดียวของนักประพันธ์ชาวอเมริกัน ชื่อ [[เฮอร์แมน เมลวิลล์]] ถือว่าได้รับอิทธิพลมาจากเชกสเปียร์อย่างมาก กัปตัน อาฮับ ในเรื่อง [[โมบิดิก]] (Moby-Dick) ซึ่งเป็นวีรบุรุษรันทดที่คลาสสิกมาก ได้รับอิทธิพลโดยตรงมาจากเรื่อง ''King Lear''<ref>จอห์น ไบรแอนท์ (1998). "Moby Dick as Revolution". ใน ''The Cambridge Companion to Herman Melville''. Robert Steven Levine (ed.). เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, 82. ISBN 0-521-55571-X.</ref> นักวิชาการยังสามารถระบุงานดนตรีมากกว่า 20,000 ชิ้นที่มีความเกี่ยวข้องกับผลงานของเชกสเปียร์ ในจำนวนนี้รวมถึงละคร[[โอเปรา]]สองเรื่องของ[[จูเซปเป แวร์ดี]] เรื่อง Otello และ Falstaff ซึ่งมีความคล้ายคลึงกับบทละครต้นฉบับอย่างเห็นได้ชัด<ref>จอห์น กรอสส์ (2003). "Shakespeare's Influence". ใน ''Shakespeare: An Oxford Guide''. สแตนลีย์ เวลส์ และ ลีนา โคเวน ออร์ลิน (eds.). ออกซฟอร์ด: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด, 641–2. ISBN 0-19-924522-3.</ref> เชกสเปียร์ยังส่งแรงบันดาลใจต่อศิลปินนักวาดภาพจำนวนมาก รวมถึงศิลปินใน[[ยุคโรแมนติก]]และ[[กลุ่มนิยมแบบก่อนราฟาเอล]]<ref>รอย พอตเตอร์ และ ทีค มิคูลาส (1988). ''Romanticism in National Context''. เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, 48. ISBN 0-521-33913-8.</ref><ref>ไลโอเนล แลมเบอร์น (1999). ''Victorian Painting''. ลอนดอน: ไฟดอน, 193–8. ISBN 0-7148-3776-8.</ref> ศิลปินยุคโรแมนติก[[ชาวสวิส]]คนหนึ่งชื่อ [[อองรี ฟูเซลี]] ซึ่งเป็นสหายของ[[วิลเลียม เบลก]] ถึงกับลงมือแปลเรื่อง ''[[แมคเบธ]]'' ไปเป็น[[ภาษาเยอรมัน]]ทีเดียว<ref>จูเลีย พาไรส์ (2006). "The Nature of a Romantic Edition". ใน ''Shakespeare Survey 59''. Peter Holland (ed.). เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, 130. ISBN 0-521-86838-6.</ref> [[นักจิตวิทยา]] [[ซีคมุนท์ ฟร็อยท์]] ยังใช้ตัวอย่างงานของเชกสเปียร์โดยเฉพาะเรื่อง ''[[แฮมเล็ต]]'' ไปเป็นทฤษฎีของเขาเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์<ref>นิโคลัส รอยล์ (2000). "To Be Announced". ใน ''The Limits of Death: Between Philosophy and Psychoanalysis''. โจแอน มอร์รา, มาร์ค รอบสัน, มาร์ควาร์ด สมิธ (eds.). แมนเชสเตอร์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์. ISBN 0-7190-5751-5.</ref>

 

 

== ชื่อเสียงและคำวิจารณ์ ==