ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ทวารวดี"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
ล รายละเอียดที่มีในบันทึกของท่านสมณเสวียนจั้ง |
||
บรรทัด 2:
{{ประวัติศาสตร์ไทย}}
'''ทวารวดี''' เป็นคำ[[ภาษาสันสกฤต]] เกิดขึ้นครั้งแรกในปี [[พ.ศ. 1427]] โดยนายแซมมวล บีล ({{lang-en|Samuel Beel}}) '''ได้
'''โดยในหนังสือ ต้าถังซีวี่ย์จี้ 大唐西域记 ของท่านเสวียนจั้ง ได้กล่าวในเรื่องแคว้นสมตฎะ (Samatata) (อยู่บริเวรปากแม่น้ำคงคา) ว่า “... ภายในหุบเขาทางตะวันออกเฉียงเหนือของแคว้น มีแคว้นศรีเกษตร ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ตอนปากอ่าวมีแคว้นกามลังกา ถัดไปอีกทางตะวันออกมีแคว้นทวารปติ ถัดไปมีแคว้นอิศานปุระ ถัดไปอีกทางตะวันออกมีแคว้นมหาจามปา ซึ่งก็คือที่คนจีนเราเรียกว่าหลินอี้ วกไปทางตะวันตกเฉียงใต้มีแคว้นยมุนทวีป ดินแดน 6 แคว้นนี้ ต้องข้ามภูเขาและทะเล อาตามภาพจึงมิได้จาริกไปด้วยตนเอง...” '''
ต่อมาความคิดเห็นนี้ได้มีผู้รู้หลายท่านศึกษาต่อและให้การยอมรับเช่น นายเอดัวร์ ชาวาน ({{lang-en|Edourd Chavannes}}) และ นายตากากุสุ ({{lang-en|Takakusu}}) ผู้แปลจดหมายเหตุการเดินทางของภิกษุอี้จิงในปี [[พ.ศ. 2439]] และ นายโปล เปลลิโอต์ ({{lang-en|Paul Pelliot}}) ผู้ขยายความอาณาจักรทวารวดีเพิ่มอีกว่ามีประชาชนเป็น[[ชาวมอญ]]ในปี พ.ศ. 2447 เป็นต้น ดังนั้นบรรดาเมืองโบราณรวมทั้งโบราณวัตถุสถานต่าง ๆ ที่พบมากมายโดยเฉพาะในบริเวณลุ่มน้ำแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งแต่เดิมไม่สามารถจัดกลุ่มได้ว่าเป็นของขอม–เขมรหรือของไทย แต่มีลักษณะคล้ายกับศิลปะอินเดียสมัย[[ราชวงศ์คุปตะ]] - หลังคุปตะ ราวพุทธศตวรรษที่ 9-13 ที่พันตรีลูเนต์ เดอ ลาจองกีเยร์ ({{lang-en|Lunet de Lajonguiere}}) เรียกว่า กลุ่มอิทธิพล[[อินเดีย]]แต่ไม่ใช่ขอม–เขมร จึงถูกนำมาสัมพันธ์กลายเป็นเรื่องเดียวกัน โดยศาสตราจารย์ ยอร์ช เซเดส์ (พ.ศ. 2468) และสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ (พ.ศ. 2469) เป็นกลุ่มบุคคลแรกที่กำหนดเรียกชื่อดินแดนที่เมืองโบราณเหล่านี้ตั้งอยู่ รวมทั้งงานศิลปกรรมที่พบนั้นว่าทวารวดี โดยใช้เหตุผลของตำแหน่งที่ตั้งอาณาจักรและอายุตามบันทึกของจีน กับอายุของงานศิลปกรรมที่ตรงกัน อาณาจักรทวารวดีจึงกลายเป็นอาณาจักรแรกในดินแดนไทย กำหนดอายุตั้งแต่ราวพุทธศตวรรษที่ 12 ลงมาถึงพุทธศตวรรษที่ 16
|