|
* [[จักรพรรดิอินเดีย]]
* [[ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์|กษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์]]
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์-ลือเนบูร์กเนอบวร์ค]]
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์]]
| founder = [[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์-ลือเนบูร์กเนอบวร์ค]]
| final ruler = [[แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์-ลือเนบูร์กเนอบวร์ค]]
| current head = [[แอนสท์ เอากุสท์ที่ 5 เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์]] ([[ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์]])
| founding year = [[ค.ศ. 1635]]
|cadet branches =
}}
'''ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์''' เป็นราชวงศ์เชื้อชาติเยอรมันที่ครองบัลลังก์[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]ต่อจาก[[ราชวงศ์สจวต]]ในปี [[พ.ศ. 2257]] ราชวงศ์นี้ยังปกครอง[[รัฐผู้คัดเลือกเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค|รัฐฮันโนเฟอร์]]ในประเทศเยอรมนีอันเป็นดินแดนที่ราชวงศ์นี้เป็นเจ้าของ ในบางครั้งอาจเรียกราชวงศ์นี้ว่า'''ราชวงศ์เบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์-ลือเนบูร์กเนอบวร์ค สายฮันโนเฟอร์''' (House of Brunswick and Lüneburg, Hanover line)'''
== ประวัติ ==
[[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์-ลือเนบูร์กเนอบวร์ค]]เป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ เมื่อดัชชีเบราน์ชไวก์ดัชชีเบราน์ชไวค์-ลือเนบูร์กเนอบวร์คถูกแบ่งในปี [[พ.ศ. 2178]] เกออร์กได้รับมรดกส่วนราชรัฐคาเลนแบร์ก (Principality of Calenberg) และราชรัฐเกิททิงเงิน (Principality of Göttingen) และในปี [[พ.ศ. 2179]] ท่านได้ย้ายไปพำนักอยู่ที่ฮันโนเฟอร์ ดยุก แอนสท์ เอากุสท์ โอรสของท่านได้รับการแต่งตั้งเป็น[[เจ้านครรัฐผู้คัดเลือก]][[จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์]]ในปี [[พ.ศ. 2235]] เจ้าหญิง[[โซฟีแห่งฮันโนเฟอร์]] rพระชายาในดยุกแอนสท์ เอากุสท์ ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์บริเตนใหญ่อันเนื่องจาก[[พระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701]] ได้กำหนดว่ารัชทายาทที่เป็น[[โรมันคาทอลิก]]ไม่สามารถครองราชบัลลังก์ได้ เจ้าหญิงโซฟีซึ่งขณะนั้นเป็น[[โปรเตสแตนต์]]ที่เป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดกับ[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ]] พระเจ้าวิลเลียมจริง ๆ แล้วทรงเป็น[[ชาวดัตช์]]แห่ง[[ราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา]] แต่ทั้งพระมเหสีและพระราชมารดาเป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์สจวต
=== สายที่ปกครองสหราชอาณาจักร ===
[[พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่]] พระราชโอรสในดยุกแอนสท์ ออกุสท์และเจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์ได้ขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่ และเป็นพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่พระองค์แรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ แม้ว่าพระองค์จะอยู่ในลำดับที่ 52 ในลำดับการสืบสันตติวงศ์ก็ตาม<ref>Picknett, Lynn, Prince, Clive, Prior, Stephen & Brydon, Robert (2002). War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarchy, p. 13. Mainstream Publishing. ISBN 1-84018-631-3.</ref>พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรในราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ ได้แก่
''กษัตริย์แห่ง[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]''
* [[สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แห่งสหราชอาณาจักร]] (Victoria) [[พ.ศ. 2380]]-[[พ.ศ. 2444]]
พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้าผู้คัดเลือกและดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์-ลือเนบูร์กเนอบวร์ค (Electors and dukes of Brunswick-Lüneburg) ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ (Electors of Hanover) ในช่วงต้นของปี [[พ.ศ. 2357]] เมื่อฮันโนเฟอร์ได้กลายเป็นราชอาณาจักร พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่ก็มีพระอิสสริยยศเป็นพระมหากษัตริย์ฮันโนเฟอร์ด้วย
ราชบัลลังก์[[สหราชอาณาจักร]]และฮันโนเฟอร์ได้แยกจากกันในปี [[พ.ศ. 2380]] เมื่อมี[[กฎหมายแซลิก]]ที่กำหนดให้ราชบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ไม่ได้ตกผ่านรัชทายาทของตกไปสู่สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แต่กลับผ่านไปยังพระราชปิตุลาของพระองค์คือแอนสท์ เอากุสท์ 1 แห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus I of Hanover, Duke of Cumberland)<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, pp. 13, 14.</ref> เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปี พ.ศ. 2444 ราชวงศ์[[ซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]]ได้ครองราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรต่อ โดย[[พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งสหราชอาณาจักร|พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7]] พระราชโอรสและองค์รัชทายาทผู้เป็นพระโอรสใน[[เจ้าชายอัลเบิร์ต พระราชสวามี|เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]] พระราชสวามีในสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ทำให้ชื่อราชวงศ์อังกฤษเปลี่ยนไปเป็นซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา ตามนามสกุลของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ซึ่งได้รับมาจากพระราชบิดา<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, p. 14.</ref>
ฮันโนเฟอร์สิ้นสุดลงเมื่อถูกรวมเข้ากับ[[ปรัสเซีย]]ในปี [[พ.ศ. 2409]]
=== ดัชชีเบราน์ชไวค์ ===
=== ดัชชีเบราน์ชไวก์ ===
ในปี [[พ.ศ. 2427]] เชื้อสายของราชวงศ์เวลฟ์ (House of Welf) ได้สิ้นสุดลง ตามกฎหมายของราชวงศ์ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์สามารถขึ้นครองบัลลังก์ดัชชีเบราน์ชไวก์ดัชชีเบราน์ชไวค์ แต่กระนั้นก็มีแรงกดดันจากปรัสเซียต่อพระเจ้าจอร์จที่ 5 และแอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมบาลันด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พระราชโอรสไม่ให้ขึ้นเป็นรัฐสมาชิกของจักรวรรดิเยอรมัน ตามกฎหมายในปี พ.ศ. 2422 ได้ตั้งสภาชั่วคราวขึ้นมาเพื่อดูแลเมื่อดยุกถึงแก่อสัญกรรม หรือแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนในกรณีจำเป็น
ดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้อ้างสิทธิเป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์หลังจากดยุกองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ แต่ก็มีการต่อรองที่ยาวนานและปัญหาก็ไม่ได้รับการแก้ไข เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งปรัสเซัย (Prince Albrecht of Prussia) ได้ทรงแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ หลังจากพระองค์สวรรคตในปี พ.ศ. 2449 ดยุกโยฮันน์ อัลแบร์ตแห่งเมคเลินบวร์ค (Duke John Albert of Mecklenburg) ได้ครองราชย์ต่อ โอรสคนโตของดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้ถึงแก่กรรมในอุบัติเหตุรถยนต์ในปี พ.ศ. 2455 ดยุกแห่งคัมบาลันด์จึงประกาศให้ราชบัลลังก์ตกสู่โอรสองค์เล็ก ผู้ซึ่งแต่งงานกับพระราชธิดาในจักรพรรดิแห่งเยอรมนี (Kaiser) ได้ให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเป็นพันธมิตรกับจักรวรรดิเยอรมัน และได้รับอนุญาตให้ขึ้นครองราชบัลลังก์ของดัชชีในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2456 ท่านเป็นนายพลตรี (major-general) ในระหว่าง[[สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง]] แต่ตำแหน่งดยุกแห่งเบราน์ชไวก์เบราน์ชไวค์ก็ถูกล้มล้างในปี พ.ศ. 2461 บิดาของท่านก็ถูกถอดจากพระอิสริยยศอังกฤษในปี พ.ศ. 2462 เนื่องจาก''จับอาวุธต่อสู้กับสหราชอาณาจักร''
=== ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์ ===
| 