ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ศาสนาพุทธในประเทศจีน"

ในสมัย[[ราชวงศ์ฮั่น]] แม้ว่าพระพุทธศาสนาจะเป็นที่เลื่อมใสแต่ก็ยังจำกัดอยู่ในวงแคบคือ ในหมู่ข้าราชการและชนชั้นสูงแห่งราชสำนักเป็นส่วนใหญ่ ยังไม่แพร่หลายในหมู่ประชาชนชาวเมือง เพราะ[[ชาวจีน]]ส่วนใหญ่ยังคงนับถือ[[ลัทธิขงจื๊อ]]และ[[ลัทธิเต๋า|ศาสนาเต๋า]] จนกระทั่งโม่งจื๊อ นักปราชญ์ผู้มีความสามารถยิ่งได้แสดงหลักธรรมของพระพุทธศาสนา]ห้ชาวเมืองได้เห็นถึงความจริงแท้อันลึกซึ้งของ[[พระพุทธศาสนา]]เหนือกว่าลัทธิเดิม กับอาศัยความประพฤติอันบริสุทธิ์ของพระสงฆ์เป็นเครื่องจูงใจให้ชาวจีนเกิดศรัทธาเลื่อมใส จนทำให้ชาวเมืองหันมานับถือพระพุทธศาสนามากกว่าลัทธิศาสนาอื่นๆ พระพุทธศาสนาก็เจริญรุ่งเรืองมาเป็นลำดับ

[[ราชวงศ์ถัง]] (พ.ศ. 1161-1450) พระพุทธศาสนาก็เจริญสูงสุด เพราะได้รับการสนับสนุนจากพระเจ้าจักรพรรดิตลอดจนนักปราชญ์ราชบัณฑิตต่างๆโดยมีการสร้างวัดขึ้นหลายแห่ง และมีการแปลพระสูตรจากภาษาบาลีเป็นภาษาจีนมากมายพระพุทธศาสนาเริ่มเสื่อมลงเมื่อ[[จักรพรรดิถังอู่จง]]ขึ้นปกครองประเทศ เพราะพระองค์ทรงเลื่อมใสในลัทธิศาสนาเต๋า พระองค์ได้ทำลายพระพุทธศาสนา เช่น ให้[[ภิกษุ]][[ภิกษุณี]]ลาสิกขาบท ยึดวัด ทำลาย[[พระพุทธรูป]] เผาคัมภีร์ เป็นต้น พระพุทธศาสนาไม่ได้รับการอุปถัมภ์จากราชสำนัก ก็เริ่มเสื่อมลงตั้งแต่บัดนั้น

ในปัจจุบันได้มีการฟื้นฟูพระพุทธศาสนาลัทธิ[[มหายาน]]ขึ้นใหม่ ในประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน นอกจากนี้รัฐบาลจีนยังให้การสนับสนุนจัดตั้ง[[พุทธสมาคมแห่งประเทศจีน]] และสภาการศึกษาพระพุทธศาสนาแห่งประเทศจีนขึ้นในกรุง[[ปักกิ่ง]]อีกด้วย เพื่อเป็นศูนย์กลางการติดต่อเผยแผ่พระพุทธศาสนากับประเทศต่างๆ ทั่วโลก ปัจจุบันนี้ชาวจีนส่วนใหญ่นับถือพระพุทธศาสนาคู่ไปกับ[[ลัทธิขงจื๊อ]] [[ห้าทหารเสือ]]แห่ง[[จ๊กก๊ก]] และ[[ลัทธิเต๋า|ศาสนาเต๋า]] ซึ่งปัจจุบันมีผู้นับถือถึง 30%