ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ปรีชา เถาทอง"

ศาสตราจารย์ปรีชา มีแนวคิดที่ว่า "มนุษย์ต้องปรีบตัวให้ทันยุคสมัย ขณะเดียวกันก็ต้องรู้จัก[[วัฒนธรรม]]ของตนเอง ซึ่งควรนำมาปรับให้เกิด[[ดุลยภาพ]]ระหว่าง[[การอนุรักษ์]]กับ[[การพัฒนา]] ศิลปะก็เช่นเดียวกันคนไทยสามารถเรียนรู้ทฤษฎี[[ศิลปะแบบตะวันตก]]แต่ในเวลาเดียวกันก็ต้องไม่ลืมความเป็นไทยของตนเองแล้วนำข้อดีของทั้งสองสิ่งมาปรับให้เกิดดุลยภาพเป็นแนวทางสร้างสรรค์ศิลปกรรมไทยร่วมสมัยอย่างมีเอกลักษณ์ ซึ่งเป็นการพัฒนาที่ยั่งยืนตามแนวพระราชดำริของ[[พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว]] ขณะเดียวกัน ศิลปินเองก็ต้องพยายามสื่อสารกับผู้ชมด้วย" ปรีชาจึงพยายามทำหน้าที่ลดช่องว่างของความไม่เข้าใจศิลปะของบุคคล โดยนัยหนึ่งทำหน้าที่เป็นครูสอนศิลปะ อีกนัยหนึ่งทำหน้าที่สร้างสรรค์ผลงานศิลปะให้สอดคล้องกับอุดมการณ์ของครูสอนศิลปะผู้ที่ติดตามผลงานศิลปะของปรีชามาตั้งแต่ชุดแรกๆจะพบว่าผลงานที่สร้างสรรค์ได้สอดแทรกสาระเพื่อปูพื้นฐานแก่ผู้ชมเป็นลำดับอย่างต่อเนื่อง "ทั้งนี้ผู้ชมงานควรปรับตัวปรับใจให้เกิดความพร้อมที่จะรับรู้และชื่นชมกับผลงานศิลปะตามไปด้วยเพราะถ้าสังคมมุ่งส่งเสริมให้บุคคลรับรู้แต่ศาสตร์ที่เป็น[[วิทยาศาสตร์]] [[เทคโนโลยี]] แต่ขาดความรู้เกี่ยวกับเรื่องสุนทรียภาพทางความดีความงามซึ่งเป็นเรื่องของ[[จิตนิยม]] ต่อไปจิตใจของบุคคลเหล่านั้นก็จะขาดความอ่อนหวานนุ่มนวล ไม่มี[[สุนทรียรสยรส]]ในจิตใจ จนกระทั่งกลายเป็นมนุษย์ที่มีจิตใจแข็งกระด้างไม่รับรู้คุณค่าของความดีความงามทั้งมวลที่มีอยู่ในโลก"