ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาผู้ไท"

*เข้า = เห้า

*ข้าว = เห้า

*ขัน = หัน (ขันน็อต,ไก่ขัน)

*เขี้ยว (ฟัน) = แห้ว

*ขัดข้อง (ยุ่งเหยิง) = ห้อง

|

|}

*ผัว = โผ

*ห้วย = โห้ย

*ตัว = โต,กะโต,ตนโต,คีง

*เมีย = เม

*เมี่ยง = เม่ง

*เขียน = เขน

*เรียน = เฮน

*เลี้ยว = เล้ว

*มะเขือ = มะเขอ

*เรือ = เฮอ

*ชวน = โซน, โซ

 

4. คำที่ใช้สระเสียงยาวแล้วสะกดด้วย "ก" จะเปลี่ยนเป็นสระเสียงสั้น ไม่ออกเสียง "ก" เช่นเดียวกับภาษาไทถิ่นใต้ฝั่งตะวันตก และภาษาไทดำ ไทขาว พวน เช่น

*บอก = เบ๊าะ

*แตก = แต๊ะ

*ตอก = เต๊าะ

*ยาก = ญ๊ะ

*ฟาก,ฝั่ง = ฟ๊ะ

*ปีก = ปิ๊

*ราก =ฮะ

*กาก=ก๊ะ

*ดอกไม้ = เด๊าะไม้

 

5. ภาษาผู้ไทใช้คำที่แสดงถึงการปฏิเสธว่า มี,หมี่ หรือเมื่อพูดเร็วก็จะออกเสียงเป็น มิ เช่นเดียวกับภาษาไทยโบราณ ภาษาจ้วง (bou,mi) และภาษาลื้อบางแห่ง เช่น

*ใด-ไร = เลอ

*ไย, ทำไม = คือ, เลอ (ภาษาลาวว่า "สัง")

 

1) ค เป็น ซ เช่น คง = ซง, ครก = ซก

2) ด เป็น ล เช่น ใด = เลอ, สะดุ้ง (เครื่องมือหาปลาชนิดหนึ่ง) = จะลุ่ง

3) อะ เป็น เอะ เช่น มัน (หัวมัน) = เม็น, มันแกว = เม็นเพา-โหเอ็น, มันเทศ = เม็นแกว

6) สระเสียงสั้นในภาษาไทยบางคำกลายเป็นสระเสียงยาวในภาษาผู้ไท เช่น ลิง = ลีง, ก้อนหิน = มะขี้หีน, ผิงไฟ = ฝีงไฟ

*ดวงตะวัน = ตะเง็น, โก๊

*ดวงเดือน = โต๊ต่าน, เดิ๋น, ต๊อ

*น้ำหม่าข้าว,น้ำส่งกลิ่นเหม็นเน่า = น้ำโม๊ะ

*สวย = ซับ

*หัวเข่า = โหโค้ย

*ลูกอัณฑะ = มะขะหลำ

*พูดคุย,สนทนา = แอ่น

*เกลี้ยกล่อม = โญะ, เญ๊า

*ขอร้อง,วิงวอน = แอ่ว

*กันนักกันหนา = กะดักกะด้อ

*อุทานไม่พอใจ = เยอ! เยอะ!

*ไปโดยไม่หันกลับมา = ไปกิ่นๆ, ไปกี่ดี่ๆ

*ยาว = ญาว, สาง

*เปิด = เปิด, ไข, อ้า