ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เจ้าฟ้ากุณฑล"

เจ้าฟ้ากุณฑลและเจ้าฟ้ามงกุฎมักจะฟัง[[นิทาน]][[ปรัมปรา]]หรือเรื่องเล่าจากยายยะโว (ยะโวคือคำว่ายาวอหรือยะวาแปลว่า[[ชาวชวา]]) นางพระกำนัลซึ่งเป็นเชลยจาก[[จังหวัดปัตตานี|เมืองปัตตานี]]<ref name="ประพนธ์">''บุหงาปัตตานี คติชนมุสลิมชายแดนภาคใต้'', หน้า 174-175</ref> ซึ่งยายยะโวได้เล่านิทานอิง[[พงศาวดารชวา]]ถวายเจ้าฟ้าทั้งสอง เจ้าฟ้ากุณฑลจึงพระราชนิพนธ์บทละคร ''[[ดาหลัง]]'' หรืออิเหนาใหญ่ ส่วนเจ้าฟ้ามงกุฎจึงพระราชนิพนธ์บทละคร ''[[อิเหนา|อิเหนาเล็ก]]'' มาตั้งแต่นั้น<ref name="สิรินธร"/> ซึ่งคำชวาและมลายูที่ปรากฏมักลงท้ายด้วยเสียงสูงอันแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลจากผู้เล่าที่มีสำเนียงใต้เป็นสำคัญ<ref name="ประพนธ์"/> หลัง[[การเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง]] ต้นฉบับของวรรณคดีก็สูญหายไปบางส่วน<ref>{{cite web |url= https://www.matichon.co.th/entertainment/news_835072 |title= เมื่อนักประวัติศาสตร์ตั้งคำถาม: “วงศาวิทยาของอิเหนา” กับความท้าทายประวัติวรรณคดีไทย |author=|date= 11 กุมภาพันธ์ 2561 |work= มติชนออนไลน์ |publisher=|accessdate= 4 กรกฎาคม 2561}}</ref> เจ้าฟ้ากุณฑลและเจ้าฟ้ามงกุฎถูกกวาดต้อนไปยังกรุง[[อังวะ]] ในขณะที่ทั้งสองพระองค์นิราศในต่างแดน ก็ทรงเผยแพร่นาฏศิลป์อย่างอยุธยาให้แก่ราชสำนักพม่า และส่งอิทธิพลตกทอดถึงนาฏศิลป์พม่าในยุคปัจจุบัน<ref name="โยทยา">{{cite web |url= https://www.dailynews.co.th/article/595131 |title= 'เพลงโยทยา' นาฏศิลป์อิงเมือง อีกจิตวิญญาณอยุธยาในเมียนมา |author= ศิริโรจน์ ศิริแพทย์ |date= 31 สิงหาคม 2560 |work= เดลินิวส์ |publisher= |accessdate= 19 กรกฎาคม 2561}}</ref>