ผลต่างระหว่างรุ่นของ "อักษรเขมร"

อักษรเขมรมีพยัญชนะ 35 ตัว เลิกใช้ไป 2 ตัว พยัญชนะแบ่งเป็น 2 ชุดคือ พยัญชนะเสียงไม่ก้อง (อโฆษะ) พื้นเสียงเป็น ออ-อา {{IPA|/ɑ/}} พยัญชนะเสียงก้อง (โฆษะ) พื้นเสียงเป็น ออ-โอ {{IPA|/ɔ/}} เมื่อประสมสระ พยัญชนะต่างชุดกันออกเสียงต่างกัน อักษรเขมรมีทั้ง[[พยัญชนะ]]ธรรมดา และพยัญชนะซ้อนที่ใส่ไว้ใต้พยัญชนะตัวอื่น พยัญชนะซ้อนจะใช้เมื่อต้องการตัดพื้นเสียงของพยัญชนะตัวก่อนหน้า [[อักษรไทย]]ที่กำกับไว้คือ[[การปริวรรต]]อักษรเขมรมาเป็นอักษรไทย <ref>วิไลศักดิ์ กิ่งคำ. ''ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย''. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 2550. ISBN 978-974-9934-31-9</ref> ส่วนเสียงอ่านจะแสดงด้วย[[สัทอักษรสากล]]

 

{| style="clear:both;"

|-