ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ศาสนาพุทธในประเทศจีน"

ในสมัย[[ราชวงศ์ฮั่น]] แม้ว่า[[พระพุทธศาสนา]]จะเป็นที่เลื่อมใสแต่ก็ยังจำกัดอยู่ในวงแคบคือ ในหมู่ข้าราชการและชนชั้นสูงแห่งราชสำนักเป็นส่วนใหญ่ ยังไม่แพร่หลายในหมู่ประชาชนชาวเมือง เพราะ[[ชาวจีน]]ส่วนใหญ่ยังคงนับถือ[[ลัทธิขงจื้อ]]และ[[ลัทธิเต๋า]] จนกระทั่งโม่งจื๊อ นักปราชญ์ผู้มีความสามารถยิ่งได้แสดงหลักธรรมของ[[พระพุทธศาสนา]]ให้ชาวเมืองได้เห็นถึงความจริงแท้อันลึกซึ้งของ[[พระพุทธศาสนา]]มีความสูงส่งเหนือกว่าทุกลัทธิในจีนเป็นรองแค่ศาสนาดั้งเดิมคือศาสนาเต๋าเดิม กับอาศัยความประพฤติอันบริสุทธิ์ของพระสงฆ์เป็นเครื่องจูงใจให้ชาวจีนเกิดศรัทธาเลื่อมใส จนทำให้ชาวเมืองหันมานับถือ[[พระพุทธศาสนา]]มากกว่าลัทธิศาสนาอื่นๆ พระพุทธศาสนาก็เจริญรุ่งเรืองมาเป็นลำดับ แต่ปัจจุบันนี้ศาสนาเต๋าได้มีการฟื้นฟูโดยมีการประมวลศาสนาเต๋าใหม่รวบรวมทุกอย่างเกี่ยวกับเต๋าไว้ในคำภีร์เต้าจ้าง ทำให้คนจีนกลับมาให้ความสำคัญของคำสอนแนวคิดแบบเต๋าว่าไม่แพ้ศาสนาใดในโลก และหันกลับมานับถือศาสนาเต๋าเป็นจำนวนมาก โดยคนจีนส่วนใหญ่จะนับถือทั้ง2ศาสนา1ลัทธิไปพร้อมๆกัน คือ1.ศาสนาเต๋า 2.ศาสนาพุทธ 3.ลัทธิหยูเจีย(ขงจื๊อ)

[[ราชวงศ์ถัง]] ([[พ.ศ. 1161]] - [[พ.ศ. 1450|1450]]) [[พระพุทธศาสนา]]ก็เจริญสูงสุด เพราะได้รับการสนับสนุนจากพระเจ้าจักรพรรดิตลอดจนนักปราชญ์ราชบัณฑิตต่างๆโดยมีการสร้างวัดขึ้นหลายแห่ง และมีการแปลพระสูตรจากภาษาบาลีเป็นภาษาจีนมากมาย[[พระพุทธศาสนา]]เริ่มเสื่อมลงเมื่อ[[พระเจ้าบู๊จง]]ขึ้นปกครองประเทศ เพราะพระเจ้าบู๊จงทรงเลื่อมใสใน[[ศาสนาลัทธิเต๋า]]เห็นว่าคำสอนในคำภีร์เต้าจ้างนั้นให้แง่คิดคติธรรมซึ่งหาได้ตีความหมายในธรรมแล้วมีเนื้อหาซึ่งครอบคลุมทุกสรรพสิ่งอยู่แล้วโดยที่ไม่ต้องไปพึ่งพาศาสนาจากต่างแดน พระองค์ได้ทำลาย[[พระพุทธศาสนา]] เช่น ให้[[ภิกษุ]] [[ภิกษุณี]] ลาสิกขาบท ยึดวัด ทำลาย[[พระพุทธรูป]] เผาคัมภีร์ เป็นต้น [[พระพุทธศาสนา]]ไม่ได้รับการอุปถัมภ์จากราชสำนัก ก็เริ่มเสื่อมลงตั้งแต่บัดนั้น