ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ต้นไม้เงินต้นไม้ทอง"

ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ได้ปกครองหัวเมืองประเทศราช อันได้แก่ หัวเมืองมลายู ([[ไทรบุรี]], [[ปัตตานี]], [[กลันตัน]] และ[[ตรังกานู]]), หัวเมืองลาวพุงขาว ([[อาณาจักรล้านช้าง|ล้านช้าง]]), หัวเมืองลาวพุงดำ ([[อาณาจักรล้านนา|ล้านนา]]), หัวเมืองเขมร ([[กัมพูชา]]) และหัวเมือง[[กะเหรี่ยง]] (ตะวันตกของพม่าในปัจจุบัน)<ref name="ดอกไม้"/> ซึ่งประเทศราชเหล่านี้จะต้องส่งต้นไม้เงินต้นไม้ทองและเครื่องบรรณาการมาทุก ๆ สามปี มูลค่าของดอกไม้เงินดอกไม้ทองในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19 อาจจะสูงถึงราว ๆ หนึ่งพัน[[ดอลลาร์สเปน]]เลยทีเดียว<ref name=andaya>อันดายา, บาร์บารา วัดสัน และ อันดายา, ลีโอนาโด วาย. ''ประวัติศาสตร์มาเลเซีย''. มูลนิธิโตโยต้าประเทศไทย, 2549, ISBN 9749377672, หน้า 111 - 112</ref> ทั้งนี้การส่งบรรณาการดังกล่าวไม่มีกฎเกณฑ์ว่ามากน้อยเพียงใดเพราะขึ้นอยู่กับผลิตผลในท้องถิ่น หรือเป็นสิ่งของที่ทางกรุงเทพฯ ที่แจ้งความต้องการไป<ref name="ดอกไม้"/>

 

 

ทั้งนี้เหตุผลในการส่งต้นไม้เงินต้นไม้ทอง เข้าใจว่าเป็นการแสดงการสวามิภักดิ์ และความจงรักภักดีแก่ประเทศที่มีอำนาจเหนือกว่า<ref name="ดอกไม้"/> ขณะที่ ''พงศาวดารมะโรง มหาวงศ์'' ซึ่งเป็นเอกสารของราชสำนักไทรบุรีระบุว่า เป็นสัญลักษณ์แห่งความสัมพันธ์สมานฉันท์สามัคคีรักใคร่แนบแน่นต่อกัน และเพื่อเป็นของเล่นสนุกสำหรับพระราชโอรส พระราชธิดา<ref name=andaya/><ref>ประทุม พุ่มเพ็งพันธุ์. ''พงศาวดารเมืองไทรบุรี''. กรุงเทพฯ:เดอะโนว์เลจเซ็นเตอร์. 2550, หน้า 186</ref>