ผลต่างระหว่างรุ่นของ "อาณาจักรอังวะ"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
บรรทัด 20:
|event3 = แยกตัวจากรัฐบรรณาการ
|date_event3 = 1480–1527
|event4 =
|date_event4 = 1527–1555
|p1 = อาณาจักรพินยา
บรรทัด 57:
}}
'''อาณาจักรอังวะ''' ({{lang-en|Ava Kingdom}}; {{lang-my|အင်းဝခေတ်}}, {{IPA-my|ʔɪ́ɴwa̰ kʰɪʔ|pron}}) อาณาจักรอิสระที่ปกครอง [[พม่าตอนบน]] ระหว่าง ค.ศ. 1364 ถึง 1555 สถาปนาเมื่อ ค.ศ. 1364 เป็นอาณาจักรที่สืบทอดจาก [[อาณาจักรมยินซาง]] [[อาณาจักรพินยา]] และ
เช่นเดียวกันกับอาณาจักรเล็กๆ ก่อนหน้าบริเวณนั้น กษัตริย์อังวะซึ่งเป็น[[ชาวพม่า]]และ[[ไทใหญ่|ฉาน]] ล้วนกล่าวว่าตนสืบเชื้อสายมาจากกษัตริย์พุกาม<ref name=mha-84-103>Htin Aung 1967: 84–103</ref><ref name=app-63-75>Phayre 1883: 63–75</ref>
== ประวัติ ==
อาณาจักรอังวะสถาปนาโดย[[พระเจ้าตะโดมินพญา]]ในปี ค.ศ. 1364<ref name=Coedes>{{cite book|last= Coedès|first= George|authorlink= George Coedès|editor= Walter F. Vella|others= trans.Susan Brown Cowing|title= The Indianized States of Southeast Asia|year= 1968|publisher= University of Hawaii Press|isbn= 978-0-8248-0368-1}}</ref>{{rp|227}} หลังการล่มสลายของ [[อาณาจักรสะกาย]] และ[[อาณาจักรพินยา]] ในการรุกรานของ[[รัฐฉาน]]จากทางเหนือ ในปีแรกของการดำรงอยู่อังวะซึ่งมองตนเป็นผู้สืบทอดอำนาจต่อจากอาณาจักรพุกาม ได้พยายามที่จะรวบรวมดินแดนเมื่อครั้งที่สมัยอาณาจักรพุกามพิชิตได้ โดยการทำสงครามต่อเนื่องยาวนานกับ[[อาณาจักรหงสาวดี]]ของ[[ชาวมอญ]]ทางภาคใต้ รัฐฉานในภาคเหนือและภาคตะวันออก และ[[รัฐยะไข่]]ทางภาคตะวันตก<ref name=mha-84-103/>
ในขณะที่สามารถยึดครองตองอูและบางส่วนของรัฐฉาน (กาเล, โมฮยิน, โมกองและสีป่อ) ช่วงจุดสูงสุดของการยึดครองดินแดนของอาณาจักรอังวะได้สดุดลงในช่วง[[สงครามสี่สิบปี]] (1385-1424) กับอาณาจักรหงสาวดี หลังจากนั้นในช่วงจากยุค 1420 ถึงต้นยุค 1480 อาณาจักรอังวะต้องเผชิญหน้ากับการกบฏกษัตริย์องค์ใหม่เข้ามามีอำนาจแทน ในยุค 1480 และยุค 1490 [[อาณาจักรแปร]]ทางตอนใต้และรัฐฉานภายใต้อิทธิพลของอังวะในภาคเหนือประกาศอิสรภาพ และตองอูซึ่งเริ่มมีอำนาจเหนือกว่าอังวะ ในปี 1510 ตองอูก็แยกตัวออกไป<ref name=mha-84-103/>
อังวะตกอยู่ภายใต้การรุกรานอย่างรุนแรงจากรัฐฉานในช่วงแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 16 ในปี ค.ศ. 1527 รัฐฉานนำโดยเมืองโมฮยินซึ่งเป็นพันธมิตรกับแปร ได้เข้ายึดครองอังวะและปกครองพม่าตอนบน ในฐานะที่อาณาจักรแปรเป็นพันธมิตรกับรัฐฉาน จึงมีเพียงตองอูอาณาจักรเล็ก ๆ ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอังวะ หรือบริเวณทิศตะวันออกของเทือกเขาพะโค ยังคงเป็นเมืองอิสระสุดท้ายของ[[ชาวพม่า]]
ความล้มเหลวในการยับยั้งอาณาจักรตองอูพิสูจน์แล้วว่ามีราคาแพง ทำให้อาณาจักรอังวะถูกล้อมรอบด้วยอาณาจักรที่ไม่เป็นมิตร อาณาจักรตองอูที่แข็งแกร่งมากขึ้นและเริ่มมีความคิดที่จะรวบรวมดินแดน หลังได้รับชัยชนะในการรุกรานอาณาจักรหงสาวดีของชาวมอญในปี ค.ศ. 1534-1541 อาณาจักรตองอูหันหลังให้กับอาณาจักรแปรและรัฐฉาน และส่งกองทัพไปเข้าโจมตีแปรในปี ค.ศ. 1542 และ[[พุกาม]]เมืองตอนใต้ของอาณาจักรอังวะในปี ค.ศ. 1544<ref name=app-100-101>Phayre 1883: 100–101</ref> ในเดือนมกราคมปี ค.ศ. 1555 [[พระเจ้าบุเรงนอง]]ก็สามารถพิชิตอาณาจักรอังวะได้สำเร็จ อันเป็นการสิ้นสุดอาณาจักรหนึ่งที่มีมานานเกือบสองร้อยปี
==อ้างอิง==
{{reflist}}
==บรรณานุกรม==
* {{cite book | last = Harvey| first = G. E.| title = History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824 | publisher=Frank Cass & Co. Ltd | year = 1925| location = London}}
* {{cite book | last=Htin Aung | first=Maung | title=A History of Burma | publisher=Cambridge University Press | location=New York and London | year=1967 }}
* {{cite book | last=Phayre | first=Lt. Gen. Sir Arthur P. | title=History of Burma | year=1883 | edition=1967 | publisher=Susil Gupta | location=London}}
[[หมวดหมู่:ราชวงศ์อังวะ]]
เส้น 63 ⟶ 82:
[[หมวดหมู่:รัฐสิ้นสภาพในประเทศพม่า]]
[[หมวดหมู่:รัฐสิ้นสภาพในทวีปเอเชีย]]
| |||