ผลต่างระหว่างรุ่นของ "คาอินและอาเบล"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
Matable (คุย | ส่วนร่วม)
ไม่มีความย่อการแก้ไข
ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่
Matable (คุย | ส่วนร่วม)
ไม่มีความย่อการแก้ไข
บรรทัด 1:
[[File:Peter Paul Rubens - Cain slaying Abel, 1608-1609.jpg|thumb|ภาพ''คาอินสังหารอาเบล'' โดย [[เปเตอร์ เปาล์ รือเบินส์]]]]
 
'''คาอินและอาเบล'''({{Lang-he-n|הֶבֶל ,קַיִן}} ''Qayin'', ''Heḇel''; {{Lang-ar|قابيل، هابيل}} ''Qābīl'', ''Hābīl'')ทั้งสองเป็นบุตรชายของ[[อาดัม]]และ[[เอวา]]ที่ถูกกล่าวไว้ในคัมภีร์ไบเบิล [[หนังสือปฐมกาล|บทปฐมกาล]]ที่ 4,นาย'''คาอิน''' ลูกชายคนโตทำงานเป็นชาวไร่การเกษตร ส่วนนาย'''อาเบล''' บุตรชายคนเล็กและน้องชายของคาอินทำงานเป็นคนเลี้ยงฝูงแกะ เมื่อทั้งสองพี่น้องได้ทำการถวายเซ่นบูชาต่อพระเจ้าโดยคาอินได้ถวายข้าวสาลี ส่วนอาเบลได้ถวายไขมันจากแกะ พระเจ้าทรงโปรดปรานเครื่องเซ่นบูชาของอาเบลมาก ส่วนเครื่องเซ่นบูชาของของคาอินไม่เป็นที่โปรดปรานทำให้คาอินเกิดความรู้สึกโกรธเคือง พระเจ้าได้ทรงตำหนิและตรัสเตือนคาอินและให้ไปทำใจบริสุทธิ์เสียใหม่แล้วจะโปรดคาอินอย่างแน่นอน ต่อมาในภายหลัง แต่ด้วยความอิจฉาริษยาและโทสะที่มีต่อน้องชายตนที่เป็นที่รักของพ่อแม่และพระเจ้าทำให้นายคาอินได้ตัดสินใจกระทำการล่อลวงให้นายอาเบลไปที่นาและทำการสังหารเสีย ต่อมาพระเจ้าตรัสถามถึงนายอาเบลกับนายคาอิน คาอินได้ทูลว่า "ข้าพระองค์ไม่ทราบ ข้าพระองค์เป็นผู้ดูแลน้องชายหรือ" แต่พระเจ้าไม่เชื่อและได้ตรัสกับคาอินว่า "เจ้าทำอะไรลงไป เสียงร้องของโลหิตน้องชายของเจ้าร้องจากดินถึงเราแล้ว โอ้ เจ้าทำบาปเสียแล้ว" พระเจ้าได้ทรงสาปให้นายคาอินปลูกไร่ที่นาก็จะไม่ได้ผลผลิต และต้องกลายเป็นคนร่อนเร่ผเนจรในโลก นายคาอินได้ทูลอ้อนวอนต่อพระเจ้าว่า"พระเจ้า โทษที่ข้าพระองค์ได้รับนั้นหนักหนามากกว่าจะรับได้ และหากข้าพระองค์ได้ร่อนเร่ผเนจรแล้วก็อาจจะมีคนอื่นฆ่าข้าพระองค์ก็เป็นไปได้" พระเจ้าได้ทรงตอบว่า"เราจะทำเครื่องหมายไว้บนตัวเจ้า คาอิน ผู้ใดฆ่าคาอินผู้นั้นจะได้รับโทษถึงเจ็ดเท่า" หลังจากนั้นนายคาอินได้เดินทางไปยังเมืองโนด(נוד‎, "wandering")ทางด้านทิศตะวันออกของเอเดนซึ่งเขาได้สร้างเมืองซึ่งได้ถูกตั้งชื่อว่า เอโนค ตามชื่อบุตรชายของตนและให้กำเนิดทายาทต่อมาอีกมากมาย
 
ดังนั้นนายคาอินได้กลายเป็นสัญลักษณ์คือความชั่วร้าย,ความรุนแรง และความละโมบ