ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาอาหรับ"

'''ภาษาอาหรับ''' ({{lang-ar|العربية , อะรอบียะหฺ}}; {{lang-en|Arabic Language}}) เป็น[[ภาษากลุ่มเซมิติก]] ที่มีผู้พูดมากที่สุด ซึ่งมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดพอควรกับ[[ภาษาฮีบรู]]และ[[ภาษาอราเมอิก]] โดยพัฒนามาจากภาษาเดียวกันคือภาษาเซมิติกดั้งเดิม ภาษาอาหรับสมัยใหม่ถือว่าเป็นภาษาขนาดใหญ่ แบ่งเป็นสำเนียงย่อยได้ถึง 27 สำเนียง ในระบบ ISO 639-3 ความแตกต่างของการใช้ภาษาพบได้ทั่วโลกอาหรับ โดยมีภาษาอาหรับมาตรฐานซึ่งใช้ในหมู่ผู้นับถือศาสนาอิสลาม ภาษาอาหรับสมัยใหม่มาจากภาษาอาหรับคลาสสิกซึ่งเป็นภาษาเดียวที่เหลืออยู่ในภาษากลุ่มอาหรับเหนือโบราณ เริ่มพบในพุทธศตวรรษที่ 11 และกลายเป็นภาษาทางศาสนาของ[[ศาสนาอิสลาม]]ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 12 เป็นภาษาของคัมภีร์[[อัลกุรอาน]] และภาษาของการ[[นมาซ]]และบทวิงวอนของชาวมุสลิมทั่วโลก [[ชาวมุสลิม]]จะเริ่มศึกษาภาษาอาหรับตั้งแต่ยังเด็ก เพื่ออ่านอัลกุรอานและทำการ[[นมาซ]]

ภาษาอาหรับมีอิทธิพลมากในโลกอิสลามและเป็นแหล่งของคำศัพท์ ที่ใช้ใน[[ภาษาเบอร์เบอร์]] [[ภาษาเคิร์ด]] ภาษาเปอร์เซีย [[ภาษาสวาฮีลี]] [[ภาษาอูรดู]] [[ภาษาฮินดี]] [[ภาษามาเลย์มลายู]] [[ภาษาอินโดนีเซีย]] [[ภาษาตุรกี]] เป็นต้น

ตัวอย่างเช่น คำว่ากิตาบ ซึ่งแปลว่าหนังสือในภาษาอาหรับ มีใช้ในทุกภาษาที่กล่าวมาแล้วข้างต้น ยกเว้นภาษามาเลย์มลายูและภาษาอินโดนีเซียที่ใช้หมายถึงหนังสือทางศาสนา ภาษาสเปนและภาษาโปรตุเกสมีคำยืมจากภาษาอาหรับมาก และมีในภาษาอังกฤษเล็กน้อย ภาษาอื่นๆเช่น [[ภาษามอลตา]] [[ภาษากินูบี]] ได้รับอิทธิพลจากภาษาอาหรับทั้งทางด้านคำศัพท์และไวยากรณ์