ผลต่างระหว่างรุ่นของ "จังหวัดไพรแวง"

จังหวัดไพรแวงมีพื้นที่ทั้งสิ้น 4,883 ตารางกิโลเมตร คิดเป็นร้อยละ 2.7% ของพื้นที่ประเทศกัมพูชา (181,035 ตารางกิโลเมตร) พื้นที่กว่า 3,100 ตร.กม.ตารางกิโลเมตร หรือคิดเป็นร้อยละ 63.5% ของพื้นที่จังหวัดเป็นพื้นที่เกษตรกรรม ส่วนพื้นที่ป่าไม้มีเพียง 194.61 ตร.กม.ตารางกิโลเมตร หรือคิดเป็นร้อยละ 4% ของพื้นที่จังหวัด นอกเหนือจากนี้เป็นพื้นทีที่มีการตั้งถิ่นฐาน โครงสร้างพื้นฐาน พื้นที่สาธารณะ แหล่งน้ำ และพื้นที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์

* อำเภอบาภน็อม (1401, {{lang|km|បាភ្នំ}})

* อำเภอก็อมจายมาร (1402, {{lang|km|កំចាយមារ}})

* อำเภอก็อมพงตระแบก (1403, {{lang|km|កំពង់ត្របែក}})

* อำเภอกัญจะเรียจ (1404, {{lang|km|កញ្ច្រៀច}})

* อำเภอเมสาง (1405, {{lang|km|មេសាង}})

* อำเภอเพียมชรอ (1406, {{lang|km|ពាមជរ}})

* อำเภอเพียมรอ (1407, {{lang|km|ពាមរ}})

* อำเภอเพียเรือง (1408, {{lang|km|ពារាំង}})

* อำเภอพระสเฎจ (1409, {{lang|km|ព្រះស្ដេច}})

* อำเภอไพรแวง (1410, {{lang|km|ព្រៃវែង}})

* อำเภอโพธิ์เรียง (1411, {{lang|km|ពោធិ៍រៀង}})

* อำเภอซีธรกัณฎาล (1412, {{lang|km|ស៊ីធរកណ្ដាល}})

* อำเภอสวายอันทร (1413, {{lang|km|ស្វាយអន្ទរ}})

จังหวัดไพรแวงมีจำนวนประชากรทั้งสิ้น 947,357 คน คิดเป็นร้อยละ 7.07% ของจำนวนประชากรทั้งประเทศที่มี 13,388,910 คน<ref name="population"/> ส่วนใหญ่ทำอาชีพ[[เกษตรกรรม]]และ[[การประมง]] (825,818 คน คิดเป็นร้อยละ 80.54% และ 140,685 คน คิดเป็นร้อยละ 13.72% ของจำนวนประชากรจังหวัดตามลำดับ) นอกจากนี้ทำอาชีพค้าขายและรับราชการ ความหนาแน่นของประชากรเท่ากับ 194 คน/ตร.กม.ต่อตารางกิโลเมตร

ประชากรส่วนใหญ่ของจังหวัดมีถิ่นกำเนิดในกัมพูชา มีชนกลุ่มน้อยเพียงร้อยละ 1.13% ของจำนวนประชากร ซึ่งได้แก่ [[ชาวญวน]] [[ชาวจาม|มุสลิมจาม]] และ[[ชาวลาว|ลาว]]

จังหวัดไพรแวงมีพื้นที่ปลูก[[ข้าว]]มากที่สุดในประเทศ ผลผลิตจากข้าวจากจังหวัดนี้มากถึงร้อยละ 10% ของผลผลิตจากพืชทั้งหมดของประเทศ นอกจากข้าวแล้วยังมีพืชชนิดอื่น เช่น [[ยาสูบ]] [[ถั่วเขียว]] [[อ้อย]]ทำน้ำตาล [[ปาล์ม]]ทำน้ำตาล [[มันสำปะหลัง]] [[งา]] ผลไม้ เช่น [[มะพร้าว]] [[มะม่วง]] และ[[มะม่วงหิมพานต์]] ในอดีตเคยมีการปลูก[[ยางพารา]]และเคยเป็นผลผลิตทางเศรษฐกิจที่สำคัญของจังหวัด แต่ได้ถูกละทิ้งไปในสมัย[[สงครามกลางเมืองกัมพูชา|สงครามกลางเมือง]]เมื่อหลายสิบปีก่อน

ถึงแม้ว่าจังหวัดไพรแวงจะเป็นศูนย์กลางด้านเกษตรกรรม แต่อัตราความยากจนยังคงสูงมากเป็นลำดับต้นของประเทศ โดยประชากรกว่าร้อยละ 53% ของจังหวัดถูกจัดอยู่ต่ำกว่า[[เส้นแบ่งความยากจน]] และกว่าร้อยละ 36% ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ เป็นสาเหตุประการหนึ่งที่ทำให้จังหวัดไพรแวงมีอัตราการย้ายถิ่นออกสูงกว่าย้ายเข้า