ผลต่างระหว่างรุ่นของ "คณะอุร์สุลิน"

เมื่ออันเจลาถึงแก่กรรมในปี ค.ศ. 1540 คณะยังขยายตัวอยู่อย่างต่อเนื่อง จนแพร่หลายไปทั่วยุโรป ราวคริสต์ศตวรรษที่ 7 สมาชิกของคณะที่เดิมอยู่แบบฆราวาสก็เริ่มอยู่รวมกันเป็นกลุ่มอย่างนักพรตหญิงและอาศัยในอาราม ซึ่งแต่ละอารามปกครองตนเองเป็นอิสระไม่ขึ้นกับอารามอื่น ๆ แต่ต้องอยู่ภายใต้การกำกับของ[[มุขนายกประจำมุขมณฑล]]ที่อารามนั้นตั้งอยู่ จึงกลายเป็นคณะนักบวชอารามิกโดยสมบูรณ์ มีชื่อว่า'''คณะของนักบุญอุร์สุลา''' (Order of St. Ursula) สมาชิกของคณะยังคงเน้นทำงานด้านการจัดการศึกษา และได้แพร่หลายมากในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19<ref name="The Company of Saint Ursula">{{cite web|url=http://www.ursulines-ur.org/index.php?option=com_content&view=article&id=11%3Athe-company-of-saint-ursula&catid=5%3Aour-history&Itemid=15&lang=en|work=Ursulines of the Roman Union|title=The Company of Saint Ursula|accessdate=27 February 2014}}</ref>

 

 

ฝ่าย "คัมพานีของนักบุญอุร์สุลา" ซึ่งเป็นรูปแบบดั้งเดิมสุดของคณะอุร์สุลินได้เสื่อมลง จนหายไปในสมัยที่[[จักรพรรดินโปเลียนที่ 1]] รุกรานอิตาลี<ref name="Our History">{{cite web|url=http://www.istitutosecolareangelamerici.org/storia.htm#OUR%C2%A0_HISTORY|work=Istituto Secolare di Sant'Angela Merici|title=Our History|accessdate=27 February 2014}}</ref> ต่อมาราวกลางคริสต์ศตวรรษที่ 18 มัดดาเลนาและเอลีซาเบตตา พี่น้องตระกูลจีเรลลี ได้รื้อฟื้นคัมพานีขึ้นมาใหม่เพื่อสร้างกลุ่มฆราวาสช่วยงานมุขนายก[[จีราลาโม เดย์ กอนตี แวร์เซรี]] (Girolamo dei Conti Verzeri) คณะฆราวาสนี้แพร่หลายไปในหลายประเทศ โดยแยกกันปกครองเป็นอิสระ ผู้นำภายในคณะจึงมีดำริจะรวมแต่ละเป็นสมาพันธ์เดียว ในวันที่ 28 พฤษภาคม ค.ศ.1958 จึงได้รับการรับรองจากสันตะสำนักในชื่อใหม่ว่า'''สถาบันฆราวาสผู้ถวายตนของนักบุญอันเจลา เมรีชี''' (Secular Institute of St. Angelia Merici)<ref name="Our History"/>