ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์"

อาการทางพระสติของพระเจ้าจอร์จย่ำแย่มากใน[[ค.ศ. 1811]] จนรัฐสภาออก[[พระราชบัญญัติผู้สำเร็จราชการแทน]] (Act of Regency) ให้เจ้าชายแห่งเวลส์ (Prince of Wales) พระโอรสเป็นผู้สำเร็จราชการแทน เจ้าชายแห่งเวลส์ทรงทรงเสนอนโยบายผ่อนปรนพวกคาทอลิก ซึ่งพวก[[โทรี]] (Tories) และนายกรัฐมนตรี[[สเปนเซอร์ เพอร์ซิวาลเพอร์ชีวัล|เพอร์ซิวาลเพอร์ชีวัล]] (Spencer Perceval) ต่อต้านอยู่แล้ว เจ้าชายทรงพยายามจะหันหาพวก[[วิก]] (Whigs) ซึ่งตอนนี้ไร้ซึ่งอำนาจ แต่[[ค.ศ. 1812]] เพอร์ซิวาลเพอร์ชีวัลถูกลอบสังหาร นายกฯคนใหม่คือ[[ลอร์ดรอเบิร์ต เจ็นคินสัน เอิร์ลที่ 2 แห่งลิเวอร์พูล|เอิร์ลแห่งลิเวอร์พูล]] (Lord Liverpool) นำสหราชอาณาจักรได้ชัยชนะในการทำสงครามกับนโปเลียน ใน[[ค.ศ. 1814]] [[คองเกรสการประชุมใหญ่แห่งเวียนนา]] (Congress of Vienna) ได้เลื่อนพระยศพระเจ้าจอร์จจากอิเล็กเตอร์แห่งฮาโนเวอร์ เป็นกษัตริย์แห่งฮาโนเวอร์ (King of Hannover) ซึ่งพระเจ้าจอร์จก็ทรงไม่อาจจะรับรู้อะไรได้แล้ว

[[สหรัฐอเมริกา]]แม้จะเป็นเอกราชไปแล้วแต่ก็ค้าขายกับฝรั่งเศสทำให้นโปเลียนมีรายได้ รวมทั้งยังรุกรานแคนาดาของสหราชอาณาจักรอีกด้วย จึงเกิด[[สงครามค.ศ. 1812]] (War of 1812) แต่ก็สิ้นสุดลงใน[[ค.ศ. 1815]] และปีเดียวกันนโปเลียนก็กลับมาแต่ก็พ่ายแพ้[[ดยุคดยุกแห่งเวลลิงตัน]] (Duke of Wellington) ที่ในสมรภูมิวอเตอร์ลู (Waterloo)

แต่ใน[[ค.ศ. 1827]] ลอร์ดลิเวอร์พูลลาออก [[จอร์จ แคนนิง]] (George Canning) พวกโทรีที่สนับสนุนคาทอลิก ได้เป็นนายกฯและพลักดันนโยบายนี้อีกครั้ง ทำให้พวกโทรีคนอื่นๆโดยเฉพาะดยุคดยุกแห่งเวลลิงตันไม่พอใจ จึงหันไปเข้าพวกวิก แต่แคนนิงก็เสียชีวิตปีเดียวกัน [[วิสเคานท์โกเดอริค]] (Viscount Goderich)|ไวเคานต์ก๊อดริช]] ใน[[ค.ศ. 1828]] ดยุคดยุกแห่งเวลลิงตันได้เป็นนายกรัฐมนตรี และเริ่มมีความคิดหันไปสนับสนุนคาทอลิก พระเจ้าจอร์จก็เช่นกัน จนทั้งสองคนออก[[พระราชบัญญัติผ่อนปรนคาทอลิก]] (Catholic Relief Act) ปลดปล่อยชาวคาทอลิกที่ถูกลิดรอนสิทธิต่างๆมานาน 300 กว่าปี

พระเจ้าจอร์จที่ 4 สิ้นพระชนม์ใน[[ค.ศ. 1830]] โดยทรงไม่มีทายาทในสมรส (ทรงมีโอรสนอกสมรส) พระอนุชาดยุคดยุกแห่งคลาเรนซ์ (Duke of Clarence) พระชนมายุ 64 พรรษา จึงขึ้นครองราชย์เป็น[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร|พระเจ้าวิลเลียมที่ 4]] ผิดกับพระเชษฐา พระเจ้าวิลเลียมทรงมัธยัสถ์ ไม่หรูหราฟุ่มเฟือย และยังทรงเป็นทหารเรืออีกด้วย จึงได้รับพระสมยานามว่า กษัตริย์กะลาสี (The Sailor King) การเลือกตั้งปรากฏพวกวิกที่หายไปนานก็กลับเข้าสู่รัฐสภา มีนายกรัฐมนตรี[[เอิร์ล
ชาลส์ เกรย์ เอิร์ลเกรย์ที่ 2|เอิร์ลเกรย์]] (Earl Grey) เป็นผู้นำ เกรย์วางแผนที่จะปฏิรูประบอบการปกครองของอังกฤษที่ล้าหลังและไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยหลายร้อยปี จึงเสนอร่างพระราชบัญญัติปฏิรูป (Reform Bill) ซึ่งก็ถูกค้านโดย[[สภาสามัญชน]] เอิร์ลเกรย์จึงจะยุบสภาสามัญ และเลือกตั้งใหม่ใน[[ค.ศ. 1831]] จนได้พวกปฏิรูปเข้าสภามามาก แต่[[สภาขุนนาง]]ก็ยังคงต่อต้านร่างพระราชบัญญัติอยู่ดี

เกรย์เสนอร่างพระราชบัญญัติปฏิรูปอีกครั้ง แต่ก็ตกไปด้วยการออกเสียงของสภาขุนนาง คราวนี้ประชาชนลุกฮือเรียกร้องให้ออกพระราชกฤษฎีกา เรียกว่า '''วิกฤตการปฏิรูป''' (Reform Crisis) เกรย์เสนอให้พระเจ้าวิลเลียมพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้แก่พวกที่สนับสนุนการปฏิรูปเพื่อจะให้ไปออกเสียงในสภาขุนนาง แต่พระเจ้าวิลเลียมทรงปฏิเสธเพราะบรรดาศักดิ์จะพระราชทานให้ใครพร่ำเพร่อมิได้ ทำให้พระเจ้าวิลเลียมทรงเป็นที่ตำหนิของประชาชน ทรงถึงขนาดถูกปาโคลนใส่ จนทรงยอมเอิร์ล เกรย์และแต่งตั้งขุนนางใหม่จนไปออกเสียงสนับสนุน[[พระราชบัญญัติปฏิรูป]] (Reform Act) จนสำเร็จใน[[ค.ศ. 1821]]