ผลต่างระหว่างรุ่นของ "อ"

โดยทั่วไปเรามักจัดให้ อ เป็นเสียง[[สระ]] แต่ในทาง[[ภาษาศาสตร์]] ถือว่า อ นั้น เป็นพยัญชนะปิดหรือหยุด ฐานเสียงเกิดที่ลำคอ (ใช้[[สัทอักษร]] /?<span style="font:120% {{IPA fonts}},sans-serif">&#660;</span>/ คล้าย[[เครื่องหมายคำถาม]] แต่ไม่มีจุดข้างล่าง) เมื่อพิจารณาจากรูปเขียนจะเข้าใจได้ยาก ในที่นี้จึงขอยกมาเป็น 2 กรณี คือ กรณีเป็น[[พยัญชนะต้น]] และเป็นพยัญชนะ[[ตัวสะกด]]

ในตำแหน่งพยัญชนะต้น เสียง อ ที่เป็นพยัญชนะหยุด อาจหายไป เหลือแต่เสียงสระ ก็ได้ นั่นคือ /?<span style="font:120% {{IPA fonts}},sans-serif">&#660;</span>a:-ha:n/ เ /a:-ha:n/ ซึ่งในตัวอย่างที่ยกมาจะสังเกตได้ยาก แต่จะเห็นได้ชัดเจน เมื่อมี[[พยางค์]]อื่นนำหน้าเสียง อ เช่น “คุณอา” (/khun-?<span style="font:120% {{IPA fonts}},sans-serif">&#660;</span>a:/ ไม่ใช่ /khuna:/) เสียงพยัญชนะ “น” ของพยางค์หน้า ไม่ถูกกลมกลืนเสียง (assimilate) ด้วยสระอา ในพยางค์หลัง เพราะมีเสียง “อ” คั่นอยู่ แต่ในภาษาอื่น อาจกลืนเสียงเป็น “คุณนา” ได้ เช่น ในคำว่า บางปะอิน เมื่อเขียนด้วย[[อักษรโรมัน]]จึงมักจะมีขีดแยกคำ Bang Pa-in เพื่อไม่ให้เสียง อะ กับ อิ กลมกลืนเป็น[[สระประสม]]ตามลักษณะการประสมคำในภาษาอื่นที่เขียนด้วยอักษรโรมัน

กุมารี อาจออกเสียงเป็น /ku?<span style="font:120% {{IPA fonts}},sans-serif">&#660;</span>-ma:-ri:/ หรือ /ku-ma:-ri:/,