ผลต่างระหว่างรุ่นของ "จักรพรรดิฉงเจิน"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข
ไม่มีความย่อการแก้ไข
บรรทัด 8:
|รัชกาลก่อนหน้า = [[จักรพรรดิเทียนฉี]]
|รัชกาลถัดไป = [[จักรพรรดิซุ่นจื้อ]] ([[ราชวงศ์ชิง]])
|รัชศก = ฉงเจิน (Chongzhen):5 กุมภาพันธ์ 2171-25 เมษายน 2186
|ราชวงศ์ = [[หมิง]]
|พระนามเต็ม = [[ราชสกุล]]:จู <br> [[พระนามพระราชทาน]]:ยู่เจี้ยน
|วัดประจำรัชกาล = หมิงซื่อจง
|ครองราชย์ = 21712 ตุลาคม 2170 - 25 เมษายน 2186
|ระยะเวลาครองราชย์ = 15 ปี
}}
เส้น 18 ⟶ 19:
'''จักรพรรดิฉงเจิน''' ([[6 กุมภาพันธ์]] [[ค.ศ. 1610]]-[[25 เมษายน]] [[ค.ศ. 1644]]) จักรพรรดิองค์ที่ 17 และองค์สุดท้ายแห่ง[[ราชวงศ์หมิง]] เป็นพระราชโอรสใน[[จักรพรรดิไท่ชาง]] และเป็นพระราชอนุชาใน[[จักรพรรดิเทียนฉี]] เมื่อพระเชษฐาสวรรคตในปี ค.ศ. 1627 พระองค์จึงขึ้นครองราชย์สืบต่อมา
จักรพรรดิฉงเจินทรงมุ่งมั่นที่จะกอบกู้สถานการณ์ระส่ำระสายยุ่งเหยิงที่เกิดขึ้นในราชสำนักจากความขัดแย้งระหว่างขันทีกับขุนนางราชสำนัก ทรงขับไล่[[ขันที]][[เว่ยจงเสียน]]ที่กำลังเรืองอำนาจยิ่งออกจากตำแหน่ง และทรงเริ่มลดทอนอิทธิพลของขันที ทรงแต่งตั้งแม่ทัพนายกองที่มีความสามารถกลับสู่ตำแหน่งเดิม โดยเฉพาะกรณีแม่ทัพ[[หยวนชงหวน]] ที่มีชัยชนะต่อกองทัพแมนจูมาก่อนหน้า
อย่างไรก็ตาม จีนต้องประสบภาวะภัยธรรมชาติครั้งใหญ่ในช่วงเวลาดังกล่าว ผู้คน?ล้มตายเป็นจำนวนมาก ความไม่พอใจของประชาชนแผ่ขยายอย่างกว้างขวางรวดเร็ว ราชสำนักไม่อาจแก้ไขปัญหาได้ทันท่วงทีและมีประสิทธิภาพ ขุนนางในหัวเมืองฉ้อฉล ขูดรีดทรัพย์สิน กลั่นแกล้งประชาชนอย่างต่อเนื่อง กระทั่งในปี ค.ศ. 1644 [[หลี่จื้อเฉิง]] อดีตนายทหารผู้น้อย เริ่มรวบรวมสมัครพรรคพวกก่อการต่อต้านราชสำนักขึ้นจนสามารถยึดเมือง[[ซีอาน]]ได้ ตั้งตนเป็นจักรพรรดิแห่ง[[ราชวง??ب์ซุ่น]] กองกำลังหลี่จื้อเฉิงเคลื่อนทัพไปปิดล้อมปักกิ่งได้อย่างรวดเร็วโดยที่กองทหารของราชสำนักไม่อาจต้านทานได้เลย หลี่จื้อเฉิงยื่นคำขาดให้ให??ىจักรพรรดิฉงเจินยอ??ءจำนน บรรดาขุนนางและแม่ทัพนายกองส่วนมากยอมแพ้หรือไม่ก็หลบหนีออกจากเมืองหลวงไปก่อนหน้านั้น ในที่สุดขันทีผู้หนึ่งได้ลอบเปิดประตูเมืองให้กองทัพของหลี่จื้อเฉิงเข้าสู่เมืองหลวงได้ จักรพรรดิฉงเจินเสด็จหนีขึ้นไปยังเขาเจียงซาน ด้านเหนือของพระราชวังหลวง และผูกพระศอองค์เองกับต้นไม้ สวรรคตขณะมีพระชนมายุสามสิบสี่ชันษา
== อ้างอิง ==
{{รายการอ้างอิง}}Wu Luxing. 100 จักรพรรดิจีนที่โล?กไม่ลืม แปลโดย ปรียานุช ปาริ. กรุงเทพฯ:ดอกหญ้า,2541.