ผลต่างระหว่างรุ่นของ "หมู่เกาะเซ็งกากุ"

| locator map = Senkaku Diaoyu Tiaoyu Joeo do Islands.png

| native name = <br />{{lang-ja|尖閣諸島}} (เซ็งกะกุ)<br />{{zh|c=釣魚台列嶼}} (เตียวหยูไท่/เทียวหยูไท่)<br />or {{lang|zh|钓鱼岛及其附属岛屿}} (เตียวหยู/เทียวหยู)<br />หมู่เกาะพินนาเคิล <br />{{langlko=조어도}}

| major islands = อุโอะสึริโอทสึริ-จิมะ / เตียวหยู เตา<br />ไทโช-จิมะ / ชือเว่ย หยู<br />คุบะ-จิมะ / ฮวางเว่ย หยู<br />คิตะ-โคะจิมะ / เป่ย เสี่ยวเตา<br />มินะมิ-โคะจิมะ / หนาน เสี่ยวเตา

หมู่เกาะดังกล่าวเป็นชายแดนนอกชายฝั่งของจีนเพื่อใช้ในการป้องกันโจรสลัดญี่ปุ่น (Wokou) ในระหว่างปี พ.ศ. 1911 – 2454 (ค.ศ. 1368-1911) ซึ่งอยู่ในช่วงราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง ทั้งนี้ แผนที่แสดงภูมิภาคเอเชียของจีน รวมถึงแผนที่ซึ่งจัดทำขึ้นโดยนักเขียนแผนที่ชาวญี่ปุ่นในช่วงคริสศตวรรษที่ 18 แสดงว่าหมู่เกาะเซ็งกะกุ/เตียวหยู เป็นส่วนหนึ่งของประเทศจีน (ขณะที่ ก่อนปี พ.ศ. 2427 ไม่มีข้อมูลอ้างอิงถึงหมู่เกาะดังกล่าวในเอกสารทางการของญี่ปุ่น) ญี่ปุ่นยึดครองหมู่เกาะดังกล่าวในปี พ.ศ. 2438 ตาม การลงนามในสนธิสัญญาชิโมะโนะเซะกิโมโนเซกิ ภายหลังจากที่จีนแพ้สงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่ 1 <ref>MACROECONOMIC ANALYSIS BRIEFING สำนักงานเศรษฐกิจการคลัง ส่วนการวิเคราะห์เสถียรภาพเศรษฐกิจ สำนักนโยบายเศรษฐกิจมหภาค</ref> <ref>หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 แถลงการณ์พอทสดัมระบุว่า "อำนาจอธิปไตยญี่ปุ่นจะจำกัด อยู่ที่เกาะฮนชูฮอนชู เกาะฮกไกโดฮอกไกโด เกาะคีวชูคิวชู เกาะชิโกกุและเกาะเล็กอื่นๆ ที่เรากำหนด ซึ่ง "เรา" หมายถึงผู้ชนะสงครามโลกครั้งที่สองที่พบกันที่กรุงพอทสดัม(สหรัฐฯ สหราชอาณาจักร และสาธารณรัฐประชาชนจีน) โดยญี่ปุ่นได้ยอมรับเงื่อนไขของประกาศดังกล่าว</ref>