ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สนธิสัญญาเบอร์ลิน (ค.ศ. 1878)"

'''สนธสัญญาเบอร์ลิน''' เป็นบัญญัติสุดท้ายแห่ง[[การประชุมใหญ่เบอร์ลิน]] (13 มิถุนายน – 13 กรกฎาคม ค.ศ. 1878) ซึ่ง[[สหราชอาณาจักร]] [[จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี|ออสเตรีย-ฮังการี]] [[สาธารณรัฐฝรั่งเศสที่ 3|ฝรั่งเศส]] [[ราชอาณาจักรอิตาลี|อิตาลี]] [[จักรวรรดิรัสเซีย|รัสเซีย]]และ[[จักรวรรดิออตโตมัน]]ภายใต้[[สุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2]] ทบทวน[[สนธิสัญญาซันเสตฟาโน]]ซึ่งลงนามเมื่อวันที่ 3 มีนาคม ปีเดียวกัน<ref>{{Citation |last= Hertslet |first=Edward |year=1891 |contribution=Treaty between Great Britain, Austria-Hungary, France, Germany, Italy, Russia, and Turkey, for the Settlement of the Affairs of the East, signed at Berlin, 13th July 1878 |title=The Map of Europe by Treaty; which have taken place since the general peace of 1814. With numerous maps and notes |volume=IV (1875–1891) |edition=First |publisher=[[Her Majesty's Stationery Office]] |publication-date=1891 |publication-place=London |pages=2759-98 |url=http://archive.org/stream/mapofeuropebytre04hert#page/2758/mode/2up |accessdate=2013-01-02 }}</ref> ภาระสำคัญที่สุดของการประชุมใหญ่นี้คือ ตัดสินชะตาของ[[ราชรัฐบัลแกเรีย]]ซึ่งสถาปนาขึ้นใน[[สนธิสัญญาซันสเตฟาโน]]<ref name="Krasner">{{cite book |last=Krasner |first=Stephen D. |url=http://books.google.com/books?id=TkrfTZlyUogC&pg=PA81 |title=Sovereignty: Organized Hypocrisy |publisher=[[Princeton University Press]] |year=1999 |page=165 |isbn=0-691-00711-X }}</ref> แม้บัลแกเรียเองจะไม่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมประชุมเพราะการยืนกรานของรัสเซีย<ref name="Krasner"/><ref>{{Cite EB1911 |wstitle=Bulgaria/History |first=James David |last=Bourchier |authorlink=James David Bourchier }}</ref> ในขณะนั้น บัลแกเรียยังไม่มีอยู่บนแผนที่โลก จึงไม่อยู่ในบังคับของกฎหมายระหว่างประเทศ เช่นเดียวกับ[[ชาวบัลแกเรีย]] การกีดกันนี้เคยมีขึ้นแล้วใน[[การประชุมคอนสแตนติโนเปิล|การประชุมมหาอำนาจคอนสแตนติโนเปิล]] ซึ่งจัดขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อน โดยบัลแกเรียไม่ได้เข้าร่วมเช่นกัน

สนธิสัญญาดังกล่าวรับรองเอกราชของราชรัฐเอกราชโดยพฤตินัย[[สหราชรัฐโรมาเนีย|โรมาเนีย]] [[ราชรัฐเซอร์เบีย|เซอร์เบีย]]และ[[ราชรัฐมอนเตเนโกร|มอนเตเนโกร]] ร่วมกับอัตตาณัติของบัลแกเรีย แม้บัลแกเรียจะทำหน้าที่เป็นเอกราชโดยพฤตินัยและถูกแบ่งเป็นสามส่วน คือ ราชรัฐบัลแกเรีย จังหวัดปกครองตนเอง[[รูเมเลียตะวันออก]] และ[[มาซิโดเนีย (ภูมิภาค)|มาซิโดเนีย]] ซึ่งคืนให้แก่ออตโตมัน<ref>{{cite book |last=Jelavich |first=Barbara |url=http://books.google.com/books?id=clLtuNxa1cgC&printsec=frontcover&dq=Russia+and+the+Formation+of+the+Romanian+National+State#PPP1,M1 |title=Russia and the Formation of the Romanian National State, 1821–1878 |publisher=[[Cambridge University Press]] |year=2004 |page=286 |isbn=0-521-52251-X }}</ref> ฉะนั้นจึงทำลายแผนการของรัสเซียสำหรับ "[[Greater Bulgaria|เกรทเทอร์บัลแกเรีย]]" เอกราชที่นิยมรัสเซีย สนธิสัญญาซันสเตฟาโนได้สร้างรัฐบัลแกเรีย ซึ่งเป็นสิ่งที่บริเตนใหญ่และออสเตรีย-ฮังการีเกรงมากที่สุด<ref>{{cite book |last=Crampton |first=R. J. |url=http://books.google.com/books?id=eH1MSHM1hLUC&printsec=frontcover&dq=A+Concise+History+of+Bulgaria#PPA84,M1 |title=A Concise History of Bulgaria |publisher=[[Cambridge University Press]] |year=2005 |page=84 |isbn=0-521-85085-1 }}</ref>