ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เรือประจัญบานชั้นมอนแทนา"

|Total ships planned=5

|Total ships completed=0

|Total ships active=

|Total ships laid up=

|Ship sensors=

|Ship EW=

|Ship armor=Side [[Belt armor|belt]]: {{convert|16.1|in|mm|0}} tapering to {{convert|10.2|in|mm|0}} on {{convert|1|in|mm|0|adj=on}} STS plate inclined 19°<br /> Lower side belt: {{convert|7.2|in|mm|0}} tapered to {{convert|1|in|mm|0}} inclined 10°<ref name="statistics II"/><br />[[Bulkhead (partition)|Bulkheads]]: {{convert|18|in|mm|0}} forward, {{convert|15.25|in|mm|0}} aft<ref name="statistics II"/><br />[[Barbette]]s: {{convert|21.3|in|mm|0}}, {{convert|18|in|mm|0}} (aft)<ref name="statistics II"/><br />[[Gun turret|Turrets]]: up to {{convert|22.5|in|mm|0}}<br />[[Deck (ship)|Decks]]: up to {{convert|6|in|mm|0}}

|Ship aircraft=3–4 × เครื่องบินน้ำ [[OS2U Kingfisher|Vought OS2U Kingfisher]]/[[Curtiss SC Seahawk]]

การวางแผนการต่อเรือชั้นมอนแทนาถูกวางไว้ตั้งแต่ก่อนที่สหรัฐจะเข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่สอง และเรือในชั้นนี้สองลำแรกได้รับการอนุมัติให้สร้างจากสภาคองเกรสในปี 1939 ภายหลังจากการโจมตีที่อ่าวเพิร์ลฮาร์เบอร์โดยจักรวัรรดิญี่ปุ่นทำให้สหรัฐอเมริกาเลื่อนแผนการต่อเรือชั้นนี้ออกไป หลังจากนั้น ความสำเร็จจากการต่อสู้ทางอากาศในการรบที่ทะเลคอรัล (Coral Sea) และต่อด้วย[[ยุทธนาวีเกาะมิดเวย์]] ก็แสดงให้เห็นถึงแสนยานุภาพของเรือบรรทุกเครื่องบินที่มีความสำคัญในการรบเหนือกว่าเรือประจัญบาน ประกอบกับความต้องการเรือบรรทุกเครื่องบิน เรือสะเทินน้ำสะเทินบก เรือต่อต้านเรือดำน้ำ และยังมีความต้องการเรือประจัญบานชั้นไอโอวาเพิ่มเติมเนื่องจากสามารถเคลื่อนที่ได้เร็วพอที่จะใช้คุ้มกับเรือบรรทุกเครื่องบินชั้นเอสเซ็กซ์ ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ทำให้เรือประจัญบานชั้นมอนแทนาถูกยกเลิกการสร้างถาวร และสหรัฐก็ไม่มีแผนในการสร้างเรือประจัญบานใด ๆ อีกเลยในเวลาต่อมา ทำให้เรือประจัญบานชั้นไอโอวาทั้งสี่ลำดำรงความเป็นเรือประจัญบานที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่สหรัฐเคยมีต่อมาจนถึงปัจจุบัน

 

{{รายการอ้างอิง}}

 

[[หมวดหมู่:เรือในสงครามโลกครั้งที่สอง]]

[[หมวดหมู่:เรือในสังกัดกองทัพเรือสหรัฐอเมริกา]]