ผลต่างระหว่างรุ่นของ "แผ่นเสียง"

แผ่นครั่งในเมืองไทย ได้แก่ ''ปาเต๊ะ ,อาร์ซีเอ วิคเตอร์ (ที่เรียกติดปากว่า ตราหมาหน้าเขียว,แดง,เหลือง ฯลฯ ) ,พาร์โลโฟน ,โคลัมเบีย ,เดคก้า ,บรันซวิค ,แคปิตอล ,ฟิลิปส์ ,เอ็มจีเอ็ม ,เทพดุริยางค์ ,โอเดียน (ช้างคู่) ,ศรีกรุง (พระปรางค์วัดอรุณ) ,กระต่าย ,อัศวิน ,สุนทราภรณ์ ,มงกุฏ ,เทพนคร ,นางกวัก ,กระทิง ,ค้างคาว ,นาคราช ,กรมศิลปากร'' แผ่นที่ใช้เฉพาะในสถานี เช่น ''[[กรมโฆษณาการ]] (แผ่นดิบ ) หรือจำหน่ายบางโอกาส เช่น เนรมิตภาพยนตร์ ฯลฯ''

 

ช่วงปี พ.ศ. 2491 บริษัทแผ่นเสียงโคลัมเบีย ในอเมริกา พัฒนาแผ่นบันทึกเสียงชนิดใหม่ได้สำเร็จ เรียกว่า '''''แผ่นเสียง/อัลบั้มลองเพลย์''' (Long played record /album)'' บางทีเรียก '''''แผ่นเสียงไวนิล''' (Vinyl)'' <ref>Gramophone Record ,Wikipedia-The Free Encyclopedia</ref> ตามชื่อ[[พลาสติก]]<ref>Cambridge's Learner Dictionary ,Cambridge University Press ,P.707</ref> คุณภาพดีที่ได้จากคาร์ไบด์ (Carbide)<ref>สอ เสถบุตร ,Modern Thai English Dictionary ,ไทยวัฒนาพานิช หน้า 60 </ref>

แผ่นชนิดนี้ มีขนาดบาง เบา ตกไม่แตก คุณภาพเสียงทุ่มนุ่มนวลลุ่มลึกมากขึ้น สามารถลดเสียงรบกวนจากหัวเข็มลงเหลือเพียงเล็กน้อย และบรรจุเพลงเพิ่มขึ้นด้วยขนาด 12 นิ้ว สปีด 33 รอบเศษ/นาที ปกติบันทึกได้หน้าละ 20 นาทีเศษ (ราว 6-7 เพลง/หน้า)

 

==== แผ่นซิงเกิล ====

 

แผ่นไวนิลทุกขนาดมีการผลิตต่อเนื่องยาวนานถึง 30 ปี ก่อนเข้าสู่ยุคใหม่ของการบันทึกเสียงด้วยระบบ[[ดิจิตอล]]บน[[แผ่นซีดี]]

 

 

แผ่นเสียง[[เพลงไทย]]ส่วนใหญ่นิยมทำเป็นอัลบั้มไวนิลขนาด 12 นิ้ว ส่วนแผ่นครั่งขนาด 10 นิ้ว ซึ่งมีเสียงรบกวนและดูแลรักษายาก ไม่เป็นที่นิยมทั่วโลกนานแล้ว