ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาพเหมือนตนเอง"

'''ภาพเหมือนตนเอง''' ({{lang-en|Self-portrait}}) คือ[[ภาพเหมือน]]ของศิลปินเองผู้อาจจะวาด เขียนด้วยสี ถ่ายภาพ หรือแกะสลักด้วยตนเอง แม้ว่าศิลปินจะสร้างภาพเหมือนของตนเองมาแต่โบราณ แต่ก็ไม่ได้ทำกันอย่างแพร่หลาย หรือบอกได้ว่าเป็นภาพเหมือนของศิลปินเองจริง ๆ หรือวาดเป็นบุคคลหัวใจของภาพมาจนกระทั่งเมื่อต้น[[ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา]]ในกลางคริสต์ทศวรรษ1400 กระจกที่มีคุณภาพดีขึ้นและราคาถูกลงทำการเขียนภาพเหมือนบน[[จิตรกรรมแผง]] จิตรกร ประติมากร และช่างแกะพิมพ์มีการทำกันมากขึ้น ตัวอย่างแรกก็ได้แก่ "[[ภาพเหมือนของชายคนหนึ่ง (ภาพเหมือนตนเอง?)]]" ที่เขียนโดย[[ยัน ฟัน ไอก์]] ของปี ค.ศ. 1433 ซึ่งเป็นภาพเหมือนตนเองภาพแรกที่มีหลักฐานให้เห็น<ref>Campbell, Lorne; National Gallery Catalogues (new series) : ''The Fifteenth Century Netherlandish Paintings'', pp 212-17, 1998, ISBN 185709171</ref> อีกภาพหนึ่งที่ฟัน ไอก์เขียนเป็นภาพของภรรยา นอกจากนั้นฟัน ไอก์ก็ยังเป็นสมาชิกของกลุ่มที่เริ่มจะรับงานเขียนภาพเหมือนโดยทั่วไป ที่เริ่มจะเป็นงานจ้างที่นิยมกันในบรรดาชาวดัตช์ผู้มีอันจะกิน แต่ก็มิได้มาเป็นที่นิยมกันโดยทั่วไปจนกระทั่งมาถึง[[ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา]]เมื่อผู้คนมีฐานะมั่งคั่งมากขึ้น และความสนใจในการใช้ตัวแบบเป็นหัวข้อของการเขียนมีเพิ่มมากขึ้น<ref name="research.umbc.edu">[http://www.research.umbc.edu/~ivy/selfportrait/back.html accessed online July 28, 2007 an online history of self portraits various excerpts from Edward Lucie-Smith and Sean Kelly, The Self Portrait: A Modern View (London: Sarema Press, 1987)]</ref>

ภาพเหมือนของศิลปินขณะที่ทำงานที่เก่าที่สุดพบในงานจิตรกรรมและประติมากรรมของ[[อียิปต์โบราณ]]<ref>[http://www.mfa.org/egypt/amarna/akh_patron/akh_patron_page2.html Pharaoh's sculptor, Bak accessed online July 28, 2007]</ref> และบนแจกันของ[[กรีกโบราณ]] ภาพเหมือนตนเองในยุคแรกสร้างโดยประติมากรของ[[ฟาโรห์อเคนาเตน]]ชื่อบัคในปี 1365 ก่อนคริสต์ศักราช [[พลูทาร์ค]]กล่าวว่าประติมากรกรีก[[Phidias|ฟิเดียส]] (Phidias) สร้างงานศิลปะที่รวมทั้งที่เหมือนตนเองของตัวแบบหลายตัวในงานชื่อ "[[Amazonomachy|ยุทธการของชาวอเมซอน]]”" (Amazonomachy) บน[[วิหารพาร์เธนอน]] และมีการอ้างอิงถึงจิตรกรรมภาพเหมือนตนเอง แต่ไม่มีชิ้นใดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ให้เห็น

ไฟล์:Self-portrait_as_the_Allegory_of_Painting_by_Artemisia_Gentileschi.jpg|[[อาร์เตมีเซีย เจนตีเลสกี]]<br>"ภาพเหมือนตนเอง<br>เป็นอุปมานิทัศน์”นิทัศน์"<br>ราว ค.ศ. 1630<br>งานสะสมศิลปะหลวงของ[[พระราชวังวินด์เซอร์]]

ไฟล์:Villers Young Woman Drawing.jpg|[[มารี-เดอนีซ วีแลร์]]<br>"สตรีสาววาดภาพ”ภาพ"<br>ค.ศ. 1801<br>เชื่อว่าเป็นภาพเหมือนตนเองและเป็นงานชิ้นเอกที่เดิมเชื่อว่าเขียนโดย<br>[[ฌาคส์-ลุยส์ ดาวิด]]<ref>[http://www.metmuseum.org/Works_Of_Art/viewOne.asp?dep=11&viewMode=1&item=17.120.204 Marie-Denise Villers at the Metropolitan Museum of Art]</ref>

เชื่อกันว่า[[อันเดรอา ออร์ชานยา]]เขียนภาพเหมือนตนเองแทรกเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของ[[จิตรกรรมฝาผนัง]]ที่เขียนในปี ค.ศ. 1359 ซึ่งเป็นการบันทึกอย่างน้อยก็ตามที่[[นักประวัติศาสตร์ศิลป์]][[จอร์โจ วาซารี]]กล่าวว่าเป็นสิ่งที่จิตรกรมักจะนิยมทำกัน ในอิตาลี[[จอตโต ดี บอนโดเน]] (ค.ศ. 1267-ค.ศ. 1337) วาดภาพตนเองในภาพชุด "eminent men”men" ในปราสาทที่เนเปิลส์, [[มาซาชิโอ]] (ค.ศ. 1401-ค.ศ. 1428) วาดภาพตนเองเป็นหนึ่งในอัครสาวกในจิตรกรรมฝาผนังภายใน[[ชาเปลบรันคาชชิ]] และ [[เบนนอซโซ กอซโซลิ]]วาดภาพตนเองกับภาพเหมือนของผู้อื่นในภาพ "ขบวนแมไจ”แมไจ" (Procession of the Magi) (ค.ศ. 1459) ใน[[Palazzo Medici|วังเมดิชิ]] โดยเขียนชื่อไว้บนหมวก สองสามปีต่อมา[[ซันโดร บอตตีเชลลี]]ก็เลียนแบบเขียนตนเองเป็นผู้ชื่นชมคนหนึ่งในภาพ "การชื่นชมของแมไจ”แมไจ" ผู้หันมามองตรงมายังผู้ชมภาพ (ค.ศ. 1475)

ไฟล์:Ghiberti.png|[[ลอเร็นโซ กิเบอร์ติ]]<br>บน "ประตูสวรรค์”สวรรค์" ที่<br>[[หอศีลจุ่มซานจิโอวานนิ]]</center>

ไฟล์:Jan van Eyck 091.jpg|<center>"[[ภาพเหมือนชายโพกหัว]]”"<br>[[ยัน ฟัน ไอก์]]<br>ค.ศ. 1433<br>เชื่อกันว่าเป็นภาพเหมือนตนเอง ซึ่งทำให้เป็นภาพเหมือนที่เป็นจิตรกรรมแผงภาพแรกที่เขียนขึ้นตั้งแต่ยุคโบราณเป็นต้นมา</center>

[[อัลเบรชท์ ดือเรอร์]]เป็นศิลปินผู้มีความความพะวงเกี่ยวกับภาพพจน์และชื่อเสียงของตนเองอยู่เสมอ รายได้ส่วนใหญ่มาจากการสร้างภาพพิมพ์ของ[[จิตรกรชั้นปรมาจารย์]]ที่ขายไปทั่วยุโรป ดือเรอร์อาจจะวาดภาพตัวเองบ่อยกว่าจิตรกรอื่น ๆ ในสมัยเดียวกัน เท่าที่ทราบอย่างน้อยก็ประมาณสิบสองภาพที่รวมทั้งจิตรกรรมสีน้ำมัน และวาดเป็นบุคคลหนึ่งในงานชิ้นใหญ่ที่เป็น[[แท่นบูชา]] ภาพเขียนภาพแรกเป็นภาพวาดลายเส้นที่เขียนเมื่ออายุได้เพียงสิบสามปี เมื่ออายุได้ยี่สิบสองปีดือเรอร์ก็เขียน "ภาพเหมือนตนเองกับดอกคาร์เนชัน”เนชัน" (ค.ศ. 1493, [[พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์]]) ที่อาจจะเขียนเพื่อส่งไปให้คู่หมั้นใหม่ ภาพเหมือนตนเองมาดริด (ค.ศ. 1498, [[พิพิธภัณฑ์ปราโด]]) เป็นภาพดือเรอร์ในเครื่องแต่งกายหรูหราแบบอิตาลีที่สะท้อนให้เห็นความมีชื่อเสียงไปทั่วยุโรป ใน[[ภาพเหมือนตนเอง (ดือเรอร์)|ภาพเหมือนตนเองภาพสุดท้าย]]ที่ขายหรือมอบให้เมือง[[เนิร์นแบร์ก]]ที่ตั้งแสดงให้สาธารณชนชมเป็นภาพที่วาดเชิงเป็น[[พระเยซู]] ([[พิพิธภัณฑ์ศิลปะเดิม]], มิวนิค) ต่อมาดือเรอร์ก็ใช้ใบหน้าเดียวกันนี้ในการสร้างภาพพิมพ์ของพระพักตร์ของพระเยซูที่ปรากฏบน "ผ้าซับพระพักตร์เวอโรนิคา”คา" (Veil of Veronica) <ref>"ผ้าซับพระพักตร์เวอโรนิคา”คา" เป็นผ้าที่[[นักบุญเวโรนีกา]]ใช้ซับพระพักตร์ของพระเยซู เมื่อซับเสร็จก็ปรากฏเป็นใบหน้าบนผืนผ้าซึ่งถือกันว่าเป็นภาพเหมือนของพระเยซู</ref> แต่ภาพเหมือนตนเองที่ส่งไปให้[[ราฟาเอล]]หายสาบสูญไป ภาพพิมพ์แกะไม้ในโรงอาบน้ำและภาพวาดลายเส้นเป็นภาพเหมือนตนเองที่แทบจะเป็นภาพเปลือย<ref>For all this section, Giulia Bartrum, ''Albrecht ดือเรอร์ and his Legacy'', p. 77–84 & passim, British Museum Press, 2002, ISBN 0714126330</ref>

[[จิตรกรชั้นปรมาจารย์]]ของอิตาลีของ[[สมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาในอิตาลี|ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา]]มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เขียนภาพเหมือนตนเองไว้อย่างเป็นทางการ ส่วนใหญ่แล้วก็จะเขียนภาพของตนรวมไว้ในภาพเขียนใหญ่ ภาพเหมือนตนเองที่เขียนก็เป็นภาพเขียนที่ตรงไปตรงมาไม่มีการจัดท่าตั้งท่าเช่นที่ทำกันในสมัยต่อมา การเขียนแบบที่นอกแนวออกไปเช่นที่ดือเรอร์ทำก็แทบจะไม่มีผู้ใดทำตาม นอกไปจาก "ภาพเหมือนตนเองในบทเดวิด”เดวิด" ของ[[จอร์โจเน]] (ถ้าเป็นภาพเหมือนตนเองจริง) ภาพเหมือนที่มีอยู่ก็ได้แก่ภาพเหมือนของ[[เปียโตร เปรูจิโน]]ที่เขียนราว ค.ศ. 1500 และภาพของ[[พาร์มิจานิโน]]ที่เป็นภาพเขียนเป็นเหมือนกระจากนูน และภาพเหมือนตนเองที่เป็นภาพวาดลายเส้นโดย[[เลโอนาร์โด ดา วินชี]] (ค.ศ. 1512) <ref> This drawing in red chalk is widely (though not universally) accepted as an original self portrait. The main reason for hesitation in accepting it as a portrait of Leonardo is that the subject is apparently of a greater age than Leonardo ever achieved. But it is possible that he drew this picture of himself deliberately aged, specifically for Raphael's portrait of him in the [[School of Athens]]. A case has also been made, originally by novelist Dmitry Merezhkovsky, that Leonardo based his famous picture ''[[Mona Lisa]]'' on his own self-portrait.</ref> และภาพเหมือนตนเองที่เป็นส่วนหนึ่งของภาพเขียนใหญ่ของ[[มีเกลันเจโล]] ผู้เขียนใบหน้าของตนเองบนหนังที่ถูกถลกออกมาจากร่างของ[[นักบุญบาร์โทโลมิว]]ในภาพ "การตัดสินครั้งสุดท้าย”สุดท้าย" ภายใน[[ชาเปลซิสติน]] (ค.ศ. 1536-ค.ศ. 1541) และ [[ราฟาเอล]] ที่ปรากฏในภาพ "[[โรงเรียนแห่งเอเธนส์ (ราฟาเอล)|โรงเรียนแห่งเอเธนส์]]”" (ค.ศ. 1510) หรือภาพที่เกาะไหล่เพื่อน (ค.ศ. 1518) นอกจากนั้นภาพอื่นที่เด่นก็ได้แก่ภาพเหมือนของ[[ทิเชียน]]ที่เขียนเป็นชายสูงอายุที่เขียนเมื่อคริสต์ทศวรรษ 1560, [[เพาโล เวโรเนเซ]]ปรากฏเป็นนักเล่นไวโอลินใส่เสื้อสีขาวในภาพ "การแต่งงานที่คานา”นา" โดยมีทิเชียนเล่น [[bass viol]] (ค.ศ. 1562) จิตรกรทางตอนเหนือของยุโรปจะนิยมเขียนภาพเหมือนมากกว่าจิตรกรในอิตาลี ที่มักจะวางท่าเดียวกับภาพชาวเมืองผู้มีอันจะกินอื่น ๆ ที่เป็นลูกค้าผู้มาว่าจ้างให้วาด

ภาพ "[[อุปมานิทัศน์ของความรอบคอบ (ทิเชียน)|อุปมานิทัศน์ของความรอบคอบ]]”" (ราว ค.ศ. 1565-1570) โดย[[ทิเชียน]]เชื่อว่าเป็นภาพของทิเชียน, โอราซิโอลูกชาย และหลานมาร์โค เวเชลลิโอ<ref>Erwin Panofsky (and originally Fritz Saxl), Titian's "Allegory of Prudence, A Postscript'', in ''Meaning in the Visual Arts'', Doubleday/Penguin, 1955 </ref> นอกจากภาพนี้แล้วทิเชียนก็เขียนภาพเหมือนตนเองอีกในปี ค.ศ. 1567 ที่เป็นภาพแรก [[คาราวัจโจ]]เขียนภาพเหมือนตนเองเมื่อเริ่มเป็นจิตรกรใหม่ ๆ ในภาพ "[[บาคคัส (คาราวัจโจ)|บาคคัส]]”" ต่อมาก็เขียนเป็นตัวประกอบในภาพเขียนที่ใหญ่กว่า และในที่สุดก็เขียนตนเองเป็นหัวของ[[โกไลแอธ]]ที่เดวิดถือในภาพ "[[เดวิดกับหัวโกไลแอธ (คาราวัจโจ-โรม)|เดวิดกับหัวโกไลแอธ]]”" (ค.ศ. 1605-ค.ศ. 1610, [[หอศิลป์บอร์เกเซ]], โรม)

ในสเปนก็มีภาพเหมือนตนเองของ[[บาร์โตโลเม เอสเตบัน มูรีโย]] และ [[เดียโก เบลัซเกซ]] ส่วน[[ฟรันซิสโก ซูร์บาราน]]เขียนตนเองเป็น[[นักบุญลูค]] ที่เท้าของพระเยซูบนกางเขน (ราว ค.ศ. 1635) ในคริสต์ทศวรรษ 1800 [[ฟรันซิสโก โกยา]]เขียนภาพตนเองหลายภาพ ภาพเหมือนตนเองหลังจากสมัย[[นีกอลา ปูแซ็ง]]มักจะแสดงฐานะทางสังคมของศิลปิน แต่ก็มีบางคนที่เขียนภาพในเครื่องแต่งกายที่ใช้เมื่อเขียนภาพเช่นภาพเหมือนตนเองของ[[ฌอง-บัพทิสต์-ซิเมออง ชาร์แดง]] จิตรกรที่เขียนภาพเหมือนตนเองในคริสต์ศตวรรษที่ 18 มักจะเขียนทั้งภาพในเครื่องแต่งกายอย่างเป็นทางการและเครื่องแต่งกายอย่างลำลอง ฉะนั้นจึงกล่าวได้ว่าจิตรกรเกือบทุกคนที่สำคัญจะทิ้งภาพเหมือนตนเองเอาไว้อย่างน้อยก็ภาพหนึ่ง แม้ว่าจะหลังจากสมัยที่ความนิยมในการวาดภาพเหมือนตนเองจะลดถอยลงไปเมื่อมีวิวัฒนาการทางการถ่ายภาพเข้ามา [[กุสตาฟว์ กูร์แบ]]อาจจะเป็นศิลปินผู้เขียนภาพเหมือนตนเองที่มีความคิดอันสร้างสรรค์ที่สุดของคริสต์ศตวรรษที่ 19 และภาพ "ห้องเขียนภาพของศิลปิน”ศิลปิน" และ "สวัสดี มงซิเออร์คูร์เบต์”มงซิเออร์คูร์เบต์" ก็อาจจะเป็นภาพเหมือนตนเองที่ใหญ่ที่สุดตั้งแต่ที่เคยเขียนกันมา ทั้งสองภาพมีตัวแบบหลายคนแต่บุคคลที่เป็นศูนย์กลางของภาพคือตัวศิลปินเอง

[[ไฟล์:VanGogh-self-portrait-dedicated to gaugin.jpg|thumb|"ภาพเหมือนตนเอง อุทิศให้โกแกง”แกง" โดย [[ฟินเซนต์ ฟัน โคค]] ค.ศ. 1888]]

ภาพเหมือนตนเองของ[[อีกอน ชีเลอ]]วางมาตรฐานใหม่ให้แก่การเขียนภาพเหมือนตนเองทางด้านความเปิดเผย หรืออาจจะเรียกว่าออกไปทาง[[exhibitionism|ลัทธิการแสดงอนาจาร]] (Exhibitionism) ที่เป็นภาพเปลือยหลายภาพในท่าต่าง ๆ และบางภาพก็เป็นภาพชีเลอกำลัง[[การสำเร็จความใคร่|สำเร็จความใคร่]] หรือเมื่ออวัยวะเพศแข็งตัวในภาพ "อีรอส”ส" ที่เขียนเมื่อปี ค.ศ. 1911 [[Stanley Spencer|สแตนลีย์ สเป็นเซอร์]]ก็เป็นอีกผู้หนึ่งที่เขียนในแนวนี้ [[Edvard Munch|เอ็ดเวิร์ด มันช์]]ก็เป็นศิลปินอีกผู้หนึ่งที่เขียนภาพเขียนของตนเองเป็นจำนวนมาก ที่รวมทั้งจิตรกรรม 70 ภาพ, ภาพพิมพ์ 20 ภาพ และภาพวาดลายเส้นหรือสีน้ำอีกกว่า 100 ภาพ ภาพหลายภาพที่เขียนเป็นภาพที่แสดงถึงการที่ถูกกลั่นแกล้งโดยเฉพาะจากสตรี<ref>[http://www.munch.museum.no/exhibitions.aspx?id=35 Munch Museum]</ref> [[ฟรีดา คาห์โล]]ผู้ในชีวิตประสบอุบัติเหตุอันร้ายแรงที่ทำให้ต้องนอนเป็นคนไข้อยู่หลายปี เขียนภาพตนเองเป็นหลัก และมักจะเป็นภาพที่เกี่ยวกับความเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ คาห์โลเขียนภาพเหมือนตนเองราว 55 ภาพที่รวมทั้งภาพตั้งแต่บั้นเอวขึ้นไปและบางภาพก็เป็นภาพการฝันร้ายที่เป็นสัญลักษณ์ของความทุกข์ทรมานทางกาย

ภาพเหมือนจากยุคกลางเป็นจำนวนมากเป็นภาพเขียนของจิตรกรที่กำลังเขียนภาพ เช่นในภาพเหมือนตนเองของยัน ฟัน ไอก์ที่ใส่ "Chaperon”Chaperon" ที่มีลักษณะคล้ายหมวก ที่ฟัน ไอก์ตลบชายที่ห้อยลงมาขึ้นไปพันรอบศีรษะที่ทำให้ดูคล้ายผ้าโพกของซิกส์ ที่คงจะเป็นการทำเพื่อที่จะให้สะดวกระหว่างการเขียนภาพ<ref>Campbell, Lorne; National Gallery Catalogues (new series) : ''The Fifteenth Century Netherlandish Paintings'', pp 214, 1998, ISBN 185709171</ref> ระหว่าง[[สมัยใหม่ตอนต้น]]จิตรกรทั้งหญิงและชายที่เขียนภาพเหมือนตนเองก็จะต้องเลือกระหว่างการเขียนภาพในเครื่องแต่งกายที่ดีที่สุดหรือในห้องที่ดีที่สุด หรือจะเขียนตามสภาพความเป็นจริง

ไฟล์:BruegelPortrait.jpg|<center>"จิตรกรและผู้ซื้อภาพ”ภาพ"<br>[[ปิเอเตอร์ บรูเกล (ผู้พ่อ)]]<br>ราว ค.ศ. 1565<br>อาจจะเป็นภาพเหมือนตนเอง<br>อันท์เวิร์พ</center>

ไฟล์:François Boucher 003.jpg|<center>[[ฟรองซัวส์ บูแชร์]]<br>"ภาพเหมือนตนเองในห้องเขียนภาพ”ภาพ"<br>ค.ศ. 1720</center>

ไฟล์:Fragonard, Inspiration.jpg|<center>"แรงบันดาลใจ”ใจ"<br>[[ฌอง-โอโนเร ฟราโกนาร์ด]]<br>"ภาพเหมือนตนเอง”ตนเอง"<br>ค.ศ. 1769

ไฟล์:Courbet studio.gif|"ห้องเขียนภาพของจิตรกร อุปมานิทัศน์ตามความเป็นจริงของชีวิตในฐานะศิลปินในเจ็ดปี”ปี"<br>[[กุสตาฟว์ กูร์แบ]]<br>ค.ศ. 1855<br>[[พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์]]</center>

ไฟล์:Självporträtt av Anders Zorn 1896.jpg|<center>[[Anders Zorn|อันเดอร์ส ซอร์น]]<br>"ภาพเหมือนตนเองและนางแบบ”นางแบบ"<br>ค.ศ. 1896

[[ไฟล์:Parmigianino Selfportrait.jpg|thumb|right|200px|"ภาพเหมือนตนเองในกระจก”กระจก" โดย[[Parmigianino]]ที่เขียนเป็นภาพสะท้อนบนกระจกนูนที่เป็นกระจกที่ใช้กันในสมัยนั้น]]

นักวิพากษ์ศิลป์ กาลินา วาซิลเยนา-เชลียพินาแยกลักษณะการเขียนภาพตนเองเป็นสองกลุ่ม ภาพเหมือน "แสดงอาชีพ”อาชีพ" (professional) ซึ่งเป็นภาพเขียนของจิตรกรระหว่างการเขียนภาพ และ ภาพเหมือน "ส่วนตัว”ส่วนตัว" (personal) ที่เผยถึงสภาวะทางจริยธรรมและทางด้านจิตใจของผู้เขียน นอกจากนั้นก็ยังแบ่งต่อไปอีกเป็น (1) "ภาพแทรง”แทรง" คือภาพที่จิตรกรวาดภาพเหมือนตนเองเข้าไปในรูป เช่นอยู่ในหมู่คนในรูป; (2) "ภาพแสดงศักดิ์หรือสัญลักษณ์”สัญลักษณ์" คือภาพที่จิตรกรวาดภาพเหมือนตนเองเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์หรือศาสนา; (3) "ภาพเหมือนกลุ่ม”กลุ่ม" คือภาพที่จิตรกรวาดภาพเหมือนตนเองเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวจริง; (4) "ภาพแท้จริง หรือ ภาพธรรมชาติ”ธรรมชาติ" คือภาพที่จิตรกรวาดภาพเหมือนตนเองคนเดียว แต่การจัดกลุ่มที่ว่านี้ก็อาจจะเป็นการจัดที่ค่อนข้างขาดความยืดหยุ่น และภาพเหมือนบางภาพก็อาจจะผสมระหว่างลักษณะการเขียนมากกว่าสองอย่าง<ref>Respecively, the ''"вставной"'',''"представительский, или символический"'', ''"групповой портрет"'', ''"отдельный или естественный"''</ref>

ภาพเหมือนตนเองตามทฤษฎีแล้วเป็นภาพที่เขียนจากเงาที่สะท้อนจาก[[กระจก]] เมื่อกระจกแพร่หลายขึ้นในยุโรปในคริสต์ศตวรรษที่ 15 กระจกที่ใช้กันแบบแรกเป็นกระจกนูนที่บางครั้งจิตรกรก็ยังรักษาภาพที่บิดเบือนจากความเป็นจริงของตนเองตามลักษณะกระจกไว้เช่นภาพ "ภาพเหมือนตนเองในกระจก”กระจก" โดย[[พาร์มิจานิโน]]ที่เขียนใน ค.ศ. 1524 นอกจากนั้นแล้วกระจกก็ยังสามารถทำให้สร้างองค์ประกอบของภาพได้หลายแบบเช่นภาพ "ภาพเหมือนตนเองสามแบบ”แบบ" โดย[[Johannes Gumpp|โยฮันส์ กัมพ์]]ที่เขียนในปี ค.ศ. 1646 หรือเมื่อไม่นานมานี้ในภาพที่เขียนโดย[[ซัลบาดอร์ ดาลี]]ที่เป็นภาพด้านหลังขณะที่กำลังเขียนภาพภรรยา

[[ไฟล์:Las_Meninas,_by_Diego_Velázquez,_from_Prado_in_Google_Earth.jpg|thumb|200px|"[[Las Meninas]]”" (ค.ศ. 1656) แสดง[[เดียโก เบลัซเกซ]]กำลังเขียนภาพบนขาหยั่งทางด้านซ้ายของภาพ]]

ขนาดของกระจกยังคงจำกัดอยู่จนกระทั่งมีการพัฒนาทางเทคโนโลยีในปี ค.ศ. 1688 ในฝรั่งเศสโดย[[Bernard Perrot|แบร์นาร์ด แปร์โรต์]] นอกจากนั้นก็ยังแตกง่าย และราคาก็สูงขึ้นตามขนาด กระจกบานใหญ่ที่แตกก็จะถูกตัดเป็นบานเล็ก ๆ ขาย กระจกที่มีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่สามารถทำได้ในขณะนั้นมีขนาดราว 80 เซนติเมตร ราวขนาดเดียวกับกระจกในพระราชวังในภาพ "[[Las Meninas]]”" (กระจกโค้งนูนในภาพ "[[ภาพเหมือนอาร์นอลฟีนี]]”" ถือกันโดยนักประวัติศาสตร์ว่าเป็นขนาดที่ใหญ่เกินความเหมาะสม ซึ่งเป็นกลเม็ดอันฉลาดอันหนึ่งในการบิดเบือนขนาดอัตราส่วนของภาพ) <ref>''Rembrandt by himself'', op cit, pp 11-13; for the Arnolfini reference see: National Gallery Catalogues (new series) : ''The Fifteenth Century Netherlandish Paintings'', Lorne Campbell, 1998, ISBN 185709171</ref> เพราะความจำกัดของขนาดของกระจกทำให้ภาพเหมือนตนเองของจิตรกรมักจะเป็นภาพครึ่งตัว

ภาพเหมือนตนเองของจิตรกรขณะที่กำลังเขียนภาพเป็นประเภทของภาพเหมือนตนเองที่พบบ่อยที่สุดในการเขียนภาพเหมือนตนเองในยุคกลาง และนิยมกันต่อมาโดยเฉพาะตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 18 เป็นต้นมา ภาพเหมือนตนเองอีกประเภทหนึ่งที่นิยมกันในยุคกลางและยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาคือการเขียนตนเองเป็น[[นักบุญลูค]] (ผู้เป็นนักบุญผู้พิทักษ์ของศิลปิน) กำลังเขียนภาพ[[เวอร์จินแมรี]] ภาพเหล่านี้มักจะเขียนเพื่อมอบให้[[สมาคมเซนต์ลูค]]ท้องถิ่นสำหรับนำไปตั้งในชาเปลของสมาคม ภาพเหมือนตนเองที่มีชื่อเสียงก็ได้แก่ภาพ "จิตรกรในห้องเขียนภาพ”ภาพ" โดย[[กุสตาฟว์ กูร์แบ]] (ค.ศ. 1855) ซึ่งเป็นภาพ "อุปมานิทัศน์”นิทัศน์" ขนาดใหญ่ของสิ่งต่าง ๆ และตัวแบบต่าง ๆ รอบจิตรกร

ไฟล์:Last judgement.jpg|<center>[[มีเกลันเจโล]]<br>ราว ค.ศ. 1535-ค.ศ. 1541<br>[[เพดานซิสติน]]<br>"การตัดสินครั้งสุดท้าย”สุดท้าย"<br>[[มีเกลันเจโล]]เป็นหนังที่ห้อยมาจากมือของ[[นักบุญบาร์โทโลมิว]]</center>

ไฟล์:DebrayCleopatra.jpg|<center>[[ยัน เดอ ไบร]] (ซ้าย) และครอบครัวในภาพ "งานเลี้ยงของแอนโทนีและคลีโอพัตรา”คลีโอพัตรา" เมื่อมาเขียนอีกครั้งในปี ค.ศ. 1669 ผู้เป็นแบบในภาพแรกก็เสียชีวิตไปกับโรคระบาดกันไปหมด</center>

ไฟล์:Self-portrait_with_Dr_Arrieta_by_Francisco_de_Goya.jpg|<center>[[ฟรันซิสโก โกยา]]เมื่ออายุ 74 ปี<br>"ภาพเหมือนตนเองกับด็อคเตอร์อาร์เรียตา”ด็อคเตอร์อาร์เรียตา"<br>ค.ศ. 1820</center>

ภาพเหมือนตนเองของจิตรกรรมศิลปินร่วมสมัยและศิลปินสมัยใหม่มักจะแสดงลักษณะเด่นตรงที่เป็นการสื่อเรื่องราวที่ไม่เฉพาะแต่เรื่องราวของชีวิตของตัวศิลปินเอง บางครั้งเรื่องราวในภาพก็จะลม้ายแฟนตาซีหรือ การเล่นบท และ เป็นเรื่องที่สร้างขึ้น นอกจาก[[เดียโก เบลัซเกซ]] (ในภาพเขียน "[[Las Meninas]]”"), [[แร็มบรันต์]], [[ยัน เดอ ไบร]], [[กุสตาฟว์ กูร์แบ]], [[ฟินเซนต์ ฟัน โคค]] และ [[ปอล โกแก็ง]]แล้ว ภาพเหมือนตนเองของศิลปินคนอื่น ๆ ที่เผยถึงความซับซ้อนก็รวมทั้ง[[ปีแยร์ บอนาร์]], [[มาร์ก ชากาล]], [[Lucien Freud|ลูเซียน ฟรอยด์]], [[Arshile Gorky|อาร์ชีล กอร์คี]], [[Alice Neel|แอลิซ นีล]], [[ปาโบล ปีกัสโซ]], [[Lucas Samaras|ลูคัส ซามาราส]], [[Jenny Saville|เจนนี ซาวิลล์]], [[Cindy Sherman|ซินดี เชอร์แมน]], [[แอนดี วอร์ฮอล]] และ [[Gilbert and George|กิลเบิร์ตและจอร์จ]]

ไฟล์:Judith with the Head of Holofernes by Cristofano Allori.jpg|[[คริสโตฟาโน อัลลอริ]]<br>"จูดิธและหัวโฮโลเฟอร์นีส”โลเฟอร์นีส"<br>ค.ศ. 1613<br>ตามคำกล่าวของนักเขียนชีวประวัติ<br>หัวที่ถูกตัดคือใบหน้าของอัลลอริเอง<ref>Aislinn Loconte in, Lucy Whitaker, Martin Clayton, ''The Art of Italy in the Royal Collection; Renaissance and Baroque, p.270, Royal Collection Publications, 2007, ISBN 978 1 902163 291. The biographer was Baldinucci. This is the version in the Royal Collection, there are others in the Pitti Palace etc.</ref>

ไฟล์:Gustave Courbet 010.jpg|[[กุสตาฟว์ กูร์แบ]]<br>ค.ศ. 1854<br>"สวัสดีมงซิเออร์คูร์เบต์”มงซิเออร์คูร์เบต์"<ref>[http://www.vmfa.state.va.us/courbet.html Virginia MFA]

ภาพเหมือนตนเองเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการเผยแพร่ชื่อเสียงของตนเองของศิลปิน โดยเฉพาะสำหรับจิตรกร[[ภาพเหมือน]] ดือเรอร์ไม่มีความสนใจในการเขียนภาพเหมือนขายเท่าใดนักแต่ก็ใช้ภาพเหมือนตนเองอันไม่เหมือนผู้ใดในการโฆษณาตนเองในฐานะจิตรกร งานเขียนทางการค้าส่วนใหญ่ในช่วงที่ประสบความสำเร็จของแร็มบรันต์เป็นการเขียนภาพเหมือนเช่นเดียวกัน[[อันโตนี ฟัน ไดก์]] และ [[โจชัว เรย์โนลด์ส]] ซึ่งภาพที่เขียนก็เป็นเจตนาที่ใช้ในการเผยแพร่ชื่อเสียง เมื่อสถาบันจัดการแสดงภาพเขียนกันขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ศิลปินหลายคนต่างก็พยายามสร้างภาพเหมือนตนเองที่สร้างความประทับตาให้แก่ผู้ชม เช่นในการแสดงนิทรรศการภาพเหมือน "Rebels and Martyrs”Martyrs" ของหอศิลป์แห่งชาติ, ลอนดอนเมื่อไม่นานมานี้<ref>[http://www.nationalgallery.org.uk/exhibitions/rebels_martyrs/default.htm Rebels and Martyrs, National Gallery]</ref> ตัวอย่างของการโฆษณาตนเองของคริสต์ศตวรรษที่ 21 คืองานเขียนภาพเหมือนตนเองทุกวันโดย[[Arnaud Prinstet|อาร์โนด์ พรินสเตท์]], <!-- notable? Bit of a self-promoter, I suspect this is vanity - Jmabel --> ผู้สร้างความโด่งดังเมื่อประกาศว่าจะเขียนภาพเหมือนของตนเองวันละภาพ<ref>[http://www.google.co.uk/search?q=Arnaud+Prinstet&hl=en&rls=GGLG,GGLG:2006-32,GGLG:en&start=10&sa=N Ses hits]</ref> แต่ก็มีจิตรกรอีกมากที่เขียนภาพเหมือนของตนเองโดยไม่มีจุดประสงค์ในการเผยแพร่ตนเองแต่อย่างใด

งานสะสมภาพเหมือนที่สำคัญที่เป็นที่รู้จักกันดีที่สุดและเก่าที่สุดก็ได้แก่งานสะสมของ[[หอศิลป์อุฟฟิซิ]]ใน[[ฟลอเรนซ์]]ใน[[ประเทศอิตาลี]]ที่เรียกว่า "[[ระเบียงวาซารี]]”" (Vasari Corridor) ที่เดิมเป็นงานสะสมที่เริ่มขึ้นโดยคาร์ดินัล[[Leopoldo de' Medici|เลโอโปลด์ เดอ เมดิชิ]]ในครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 17 ที่ได้รับการบำรุงรักษาและหาเพิ่มเติมมาจนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้ แต่เป็นงานสะสมที่เป็นของส่วนบุคคลที่ไม่ได้เปิดให้ประชาชนทั่วไปได้เข้าชม แม้ว่าจะมีภาพเขียนบางภาพที่ตั้งแสดงร่วมกับภาพเขียนอื่น ๆ ในงานสะสมทั่วไป "ระเบียงวาซารี”รี" ประกอบด้วยภาพเหมือนกว่า 200 ภาพที่รวมทั้ง[[ปีเอโตร ดา กอร์โตนา]], [[Charles Le Brun|ชาร์ลส์ เลอ บรุน]], [[Jean-Baptiste Camille Corot|ฌอง-บัพทิสต์ คามิลล์ โคโรต์]] และ [[มาร์ก ชากาล]] งานสะสมอื่น ๆ ที่สำคัญก็ได้แก่งานสะสม[[National Portrait Gallery (United Kingdom)|หอภาพเหมือนแห่งชาติ, ลอนดอน]] และ สาขาในอังกฤษ และ[[National Portrait Gallery (United States)|หอภาพเหมือนแห่งชาติ, วอชิงตัน ดี.ซี.]] ใน [[สหรัฐอเมริกา]]