ผลต่างระหว่างรุ่นของ "อัครบิดร"

หลังการ[[สังคายนาไนเซียครั้งที่หนึ่ง]]ในปี [[ค.ศ. 325]] ได้มีการแบ่งเขตการปกครองภายใน[[คริสตจักร]]ออกเป็น 3 เขต ได้แก่ [[สันตะสำนัก|โรม]] [[อัครบิดรแห่งอะเล็กซานเดรีย|อะเล็กซานเดรีย]] และ[[อัครบิดรแห่งแอนติออก|แอนติออก]] แต่ละเขตมีอัครบิดรเป็นประมุข โดยถือเอาอัครบิดรแห่งกรุงโรมเป็น[[พระสันตะปาปา]]หรือประมุขสูงสุดในคริสตจักรสากล ต่อมามีการประชุมสภา[[สังคายนาแห่งแคลซีดัน]]กำหนดให้มี[[อัครบิดรแห่งเยรูซาเลม|เขตอัครบิดรเยรูซาเลม]] และ[[อัครบิดรแห่งคอนสแตนติโนเปิล|เขตอัครบิดรสากลคอนสแตนติโนเปิล]] แยกออกมาจากเขตอัครบิดรแอนติออก ทำให้ได้เขตอัครบิดร 5 เขต และมีอัครบิดร 5 คนในคริสตจักร โดยอัครบิดรแห่งโรมยังคงเป็นประมุขสูงสุดใน[[คริสตจักรสากล]] (Ecumenical church) และอัครบิดรแห่งคอนสแตนติโนเปิลเป็นรอง แต่ถือว่าเป็นใหญ่สุดใน[[คริสตจักรตะวันออก]]ซึ่งใช้ภาษากรีก ทำให้ในทางปฏิบัติอัครบิดรแห่งคอนสแตนติโนเปิลมีอิทธิพลมากกว่า<ref name="แก่นปรัชญายุคกลาง">กีรติ บุญเจือ, ''แก่นปรัชญายุคกลาง'', จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2550, หน้า 164</ref>

ต่อมาเขตอัครบิดรแอนติออกยังถูกแบ่งออกเป็น 3 เขตตามภาษาพิธีกรรม คือ เขตอัครบิดรเมลไคต์ (Melkite) เขตอัครบิดรมาโรไนต์ (Maroniite) และเขตอัครบิดรซีเรียน เขตอัครบิดรกรุงโรมก็แบ่งเป็นอีก 3 เขตพิเศษ คือ [[เขตอัครบิดรเวนิส]] [[เขตอัครบิดรลิสบอน]] และ[[เขตอัครบิดรกัว]]<ref name="พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล อังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน">ราชบัณฑิตยสถาน, ''พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล อังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน'', ราชบัณฑิตยสถาน, 2548, หน้า 375-6</ref>

เมื่อ[[คริสตจักร]]แบ่งออกเป็น 2 นิกาย คือฝ่ายตะวันตกกลายเป็นนิกาย[[โรมันคาทอลิก]] ส่วนฝ่ายตะวันออกเป็นนิกาย[[อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์]] เมื่อนิกายออร์ทอดอกซ์แพร่หลายไปยังท้องที่อื่นในภูมิภาคตะวันออก จึงเกิดเขตอัครบิดรต่าง ๆ มากขึ้น เช่น อาร์เมเนีย รัสเซีย เซอร์เบีย โรมาเนีย เป็นต้น โดยให้เกียรติอัครบิดรแห่งคอนสแตนติโนเปิลเป็นประธานเปิลเป็น[[บุคคลอันดับหนึ่งในบรรดาผู้ที่เท่าเทียมกัน]] แต่ไม่ถือว่าใช่เป็นประมุขสูงสุด

[[หมวดหมู่:มุขนายกอัครบิดร|*]]