ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พระเจ้าวิลเลียมที่ 2 แห่งอังกฤษ"

พระเจ้าวิลเลียมที่ 2 เสด็จพระราชสมภพเมื่อราว [[ค.ศ. 1056]] ที่นอร์มังดี [[ฝรั่งเศส]] ทรงเป็นพระราชโอรสองค์ที่สามใน[[สมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 1 แห่งอังกฤษ]]<ref>[http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/MEDwilliamII.htm สมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 2 แห่งอังกฤษ]</ref> และ [[มาทิลดาแห่งฟลานเดอร์ส]] และทรงราชย์ระหว่างวันที่ [[9 กันยายน]] [[ค.ศ. 1087]] จนเสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ [[2 สิงหาคม]] [[ค.ศ. 1100]] ที่นิวฟอเรสต์ [[อังกฤษ]] พระเจ้าวิลเลียมที่ 2 ทรงมีพระนามเล่นว่า “รูฟัส” ซึ่งอาจจะมาจากการที่มีพระพักตร์แดง

พระเจ้าวิลเลียมทรงมีพระลักษณะที่เป็นผู้ชอบความหรูหรา ทรงมีพระอารมณ์ร้าย ไม่ทรงเสกสมรสหรือมีพระโอรสธิดา คนโปรดของพระเจ้าวิลเลียมคือ[[เรนัลฟ ฟลามบาร์ด]] (Ranulf Flambard) ผู้ที่ทรงแต่งตั้งให้เป็นบาทหลวงแห่งเดอแรมในปี [[ค.ศ. 1099]] ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ประทานให้เพราะเป็นเหตุผลทางการเมืองสำหรับสังฆมณฑลที่มีอำนาจทางการเมือง พระเจ้าวิลเลียมทรงถูกประณามในการแต่งตั้งและหลังจากเสด็จสวรรคตในเรื่องการที่ทรงมี[[รักร่วมเพศ|คนรัก]]ที่เป็นเพศเดียวกันมากมาย<ref>H. Montgomery Hyde, in ''The Love That Dared not Speak its Name,'' pp.33-35, quotes contemporary sources Ordericus Vitalis, William of Malmesbury, and Serlo, Bishop of Bayeux and Abbot of Gloucester, as well as Edward Freeman, professor of History at Oxford towards the end of Queen Victoria's reign. William of Malmesbury decries William Rufus' court, which he describes as being filled by "''effeminate''" young men in extravagant clothes mincing about in "''shoes with curved points''". Orderic Vitalis makes mention of the "''fornicators and sodomites''" who held favour during William Rufus' reign, and remarks approvingly that when Henry I of England became king, one of his first acts was to have his courtiers shorn of their long hair.</ref>