เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
|
|
|
{{เก็บกวาด}}
{{พุทธ}}
'''มหาปัฏฐาน''' เป็นคัมภีร์ที่ ๗7 ของพระอภิธรรม ๗7 คัมภีร์ คัมภีร์มหาปัฏฐาน เป็น ๑1 ใน ๗7 คัมภีร์ที่พระพุทธองค์ทรงพิจารณาหลังจากที่ได้ตรัสรู้แล้ว ได้แก่ ๑1. [[ธัมมสังคณี]], ๒2. [[วิภังคปกรณ์]] ๓3. [[ธาตุกถา]] ๔4. [[ปุคคลบัญญัคคลบัญญัติ]]ติ ๕5. [[กถาวัตถุ]] ๖6. [[ยมกปกรณ์]] และ ๗7. '''มหาปัฏฐาน''' และเป็นคัมภีร์ที่พระพุทธองค์ทรงพยากรณ์ไว้ว่า จะสูญสิ้นเป็นคัมภีร์แรก เพราะเป็นคัมภีร์ที่ละเอียดลึกซึ้ง สุขุมคัมภีร์ภาพด้วยปัจจัยแห่งปรมัตถธรรม โดยที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงเรื่องราวความเป็นไปของสภาพธรรมที่เป็นเหตุเป็นผลแก่กัน โดยนัยมากมายทั้งพิศดารพิสดารและละเอียดสุขุมลึกซึ้งยิ่งนัก ธรรมในมหาปัฏฐานนี้ ถ้าจะนับรวมกันทั้งหมดก็มีจำนวนถึงหลายโกฏิ ด้วยเหตุนี้ท่านอรรถกถาจารย์จึงเรียกคัมภีร์นี้ว่า “มหาปัฏฐาน” ตามหลักฐานกล่าวว่า เมื่อพระผู้มีพระภาคทรงพิจารณาพระอภิธรรม ๗7 คัมภีร์อยู่นั้น เมื่อทรงพิจารณาคัมภีร์ที่ ๑1 คือ ธัมมสังคณี จนถึงคัมภีร์ที่ ๖6 คือ ยมก มาตามลำดับมิได้มีเหตุการณ์พิเศษเกิดขึ้น ต่อเมื่อทรงพิจารณาคัมภีร์ที่ ๗7 คือ ปัฏฐาน จึงได้เกิดรัศมีแผ่ซ่านออกจากพระวรกายถึง ๖6 สี (หรือที่เรียกว่า [[ฉัพพรรณรังสี]])
# เหตุปัจจะโย
# อารัมมะณะปัจจะโย
# อะวิคะตะปัจจะโย.
ปัจจัยมีประการต่างๆมากมาย ในการแสดงปัจจัย ๒๔24 นั้น พระพุทธองค์ทรงจำแนกปัจจัยหนึ่งๆ มีธรรมเป็น ๓3 หมวด คือ
ปัจจัยธรรม หมายความว่า ธรรมที่เป็นเหตุ
(ปัจจัย มีวจนัตถะว่า ผลธรรมย่อมเกิดขึ้น ตั้งอยู่ได้เพราะอาศัยธรรมที่เป็นเหตุนี้ ธรรมที่เป็นเหตุนี้จึงชื่อว่า "ปัจจัย")
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔๐40 พระอภิธรรมปิฎก เล่ม ๗7 มหาปัฏฐานปกรณ์
[[หมวดหมู่:ศาสนาพุทธ]]
{{โครงพุทธศาสนา}}
|
