ผลต่างระหว่างรุ่นของ "อังคาร กัลยาณพงศ์"

| birth_date = [[13 กุมภาพันธ์]] [[พ.ศ. 2469]]

| death_date = [[25 สิงหาคม]] [[พ.ศ. 2555]] (86 ปี)<ref>[http://breakingnews.nationchannel.com/home/read.php?newsid=647050 อังคาร กัลยาณพงศ์ กวีดังวัย86ปีเสียชีวิตแล้ว]</ref>

'''อังคาร กัลยาณพงศ์''' ([[13 กุมภาพันธ์]] [[พ.ศ. 2469]] — [[25 สิงหาคม]] [[พ.ศ. 2555]]) เป็นทั้ง[[กวี]]และ[[จิตรกร]] เขาเกิดที่[[จังหวัดนครศรีธรรมราช]] ศึกษาระดับประถมที่ โรงเรียนวัดจันทาราม ต่อมาก็เรียนที่วัดใหญ่จนจบประถมสี่ แล้วย้ายไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด คือ [[โรงเรียนเบญจมราชูทิศ นครศรีธรรมราช]] ศึกษาศิลปะที่[[โรงเรียนเพาะช่าง]] และที่คณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ [[มหาวิทยาลัยศิลปากร]]

อังคารเป็นผู้ได้รับการยอมรับในฐานะเป็นจิตรกรและกวี ท่านเป็นกวีที่คงความเป็นไทย ทั้งในด้านความคิดและรูปแบบ อีกทั้งยังเป็นกวีที่มีความคิดเป็นอิสระ ไม่ถูกร้อยรัดด้วยรูปแบบที่ตายตัว จึงนับเป็นกวีผู้บุกเบิกกวีนิพนธ์ยุคใหม่ ซึ่ง [[นิธิ เอียวศรีวงศ์]] ได้กล่าวถึงผลงาน[[กวีนิพนธ์]]ของอังคาร กัลยาณพงศ์ ว่ามีความโดดเด่นเป็นอย่างมาก<ref>ท่านอังคาร. นิธิ เอียวศรีวงศ์. '''มติชนสุดสัปดาห์'''. ปีที่ 32 ฉบับที่ 1672. วันที่ 31 สิงหาคม - 6 กันยายน พ.ศ. 2555. ISSN 1686-8196. หน้า 30-31</ref>

โดยพื้นเพเดิมอังคารเป็นคนเมืองนครศรีธรรมราช ซึ่งมีผู้กล่าวว่าเป็นเมืองแห่งกาพย์กลอนอยู่แล้ว หลังศึกษาจบระดับมัธยมที่[[โรงเรียนเบญจมราชูทิศ]] ได้เดินทางเข้ามาเรียนต่อที่ [[โรงเรียนเพาะช่าง]] และ [[มหาวิทยาลัยศิลปากร]] อังคารได้เป็นศิษย์ของศิลปินใหญ่อย่าง ศ.[[ศิลป์ พีระศรี]], อ.[[เฟื้อ หริพิทักษ์]] และ อ.[[เฉลิม นาคีรักษ์]] ทำให้ได้ติดตามและร่วมงานกับอาจารย์ในการศึกษาค้นคว้างานด้านต่าง ๆ ทั้งศิลปกรรม โบราณคดี และประวัติศาสตร์

'''"การวาดรูปกับการแต่งบทกวีต้องใช้ความคิดกับจินตนาการ อาจจะผิดกันในเรื่องเทคโนโลยีกับเทคนิค แต่ใช้จิตใจดวงเดียวกัน ทั้งงานเขียนรูปและเขียนหนังสือก็ต้องอาศัยมโนคติ บางคนเขาเรียก อิมเมจิเนชั่น ต้องมีจินตนาการความคิด เหมือนคนที่สร้างนครวัด เขาต้องมีภาพมาก่อนว่าทำอย่างไรจึงจะมีปราสาทขึ้นมา ถ้าเรามีมโนภาพกว้างใหญ่ไพศาล เราก็สามารถสร้างสรรค์อะไรที่ใหญ่โตขึ้นมา ถ้ามีมโนภาพคับแคบก็สร้างสรรค์อะไรอยู่ในกะลาเท่านั้น"'''

'''"คนอื่นเขาอาจจะไปทำขนมครก ไปรับเหมาทางด่วน ไปทำอะไรก็ได้ แต่กวีต้องเป็นกวีอยู่ทุกลมหายใจ คือโดยหลักจริง ๆ แล้วผมยังเขียนบทกวีอยู่เรื่อย ๆ จะชำระของที่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยให้เรียบร้อย ให้หมดจดขึ้น มีถ้อยคำที่ลงตัว คือพูดง่าย ๆ ว่า ถ้าเราตายไปแล้ว เราก็หมดโอกาสที่จะเปิดฝาโลงขึ้นมาชำระโคลงของเราให้เรียบร้อย คนที่เขียนกวี ถ้าบทกวีชิ้นใดไม่สมบูรณ์ ก็เหมือนเราไปปรโลกแล้วยังมีห่วงอยู่"'''

'''"โดยหลักการ การเขียนกาพย์กลอนต้องโปร่งใส ต้องใช้อิสระเสรี ถึงจะทำได้ดี ก็เหมือนทะเลเวลามีคลื่นลมมากเรือที่ลอยอยู่ก็สามารถจมได้ บางครั้งอารมณ์ไม่ดีก็ทำไม่ได้"'''

อังคารยังให้ทัศนะในการทำงานว่า ก็เหมือนกับการเติบโตของต้นไม้ มันค่อย ๆ ขึ้นทีละใบสองใบ ค่อยแตกไปเรื่อย ๆ ถึงฤดูกาลก็แตกดอกออกผล ก่อนออกผลก็ออกดอกเสียก่อนไปตามลำดับ เขายืนยันว่าจะไม่ขอทำอย่างอื่นแล้วในชีวิตนี้ จะทำงานเหล่านี้ไปตลอดจนถึงชาติหน้า ทั้งงานศิลปะ ไม่ว่าจะวาดหรือปั้น รวมถึงงานเขียนบทกวี และกล่าวถึงผู้สืบทอดในงานว่า '''"ไม่ได้คิดอะไร เหมือนเราเกิดมาเป็นต้นโพธิ์ ถึงฤดูกาลใบมันก็หล่นลงมายังพื้นดิน กลายเป็นดิน น้ำ ลม ไฟตามเดิม ใครที่เขาเห็นคุณค่า เขามาไถ่ถามก็ให้เขาไปตามเรื่อง"'''