ผลต่างระหว่างรุ่นของ "หนังสือกันดารวิถี"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
EmausBot (คุย | ส่วนร่วม)
r2.7.2+) (โรบอต เพิ่ม: cdo:Mìng-só-gé
ไม่มีความย่อการแก้ไข
บรรทัด 1:
{{คริสต์}}
'''พระธรรมหนังสือกันดารวิถี'''<ref>[http://www.thaicatholicbible.com/main/old-numbers หนังสือกันดารวิถี]. คณะกรรมการคาทอลิกเพื่อคริสตศาสนธรรม แผนกพระคัมภีร์</ref> ({{lang-en|Book of Numbers}}) เป็นพระธรรมหนังสือเล่มที่ 4 ในหมวด[[พระธรรมเบญจบรรณ]] เนื้อหาในพระธรรมกันดารวิถี เป็นเกี่ยวกับ[[ประวัติศาสตร์]]ของ[[วงศ์วานอิสราเอล]]ที่ต่อเนื่องมาจาก[[พระธรรมหนังสืออพยพ]] พระธรรมหนังสือกันดารวิถี แปลมาจากพระ[[คัมภีร์ภาษาฮีบรู:]] ({{lang-he|ba-midbar (במדבר)}} ซึ่งแปลว่า"in the desert"ในถิ่นทุรกันดาร..." ซึ่งเป็นคำแรกของพระคัมภีร์ฉบับนี้ แต่ใน''ภาษาอังกฤษ'' ใช้ชือว่า '''The Book of Numbers''' เนื่องจากพระธรรมหนังสือเล่มนี้ได้กล่าวถึงการทำ[[สำมะโนประชากร]]อิสราเอลถึงสองครั้ง ที่[[ภูเขาซีนาย]] และที่โมอับ ในขณะที่ภาษาไทยใช้ชื่อว่า พระธรรม"หนังสือกันดารวิถี" เนื่องจากพระธรรมหนังสือเล่มนี้กล่าวถึง[[พงศาวดาร]]ของอิสราเอลช่วงที่ต้องใช้ชีวิตในถิ่นทุรกันดาร (ทะเลทราย) เป็นเวลา 40 ปี ก่อนจะได้เข้าสู่แผ่นดิน[[คานาอัน]]
 
เนื้อหาในพระธรรมหนังสือกันดารวิถีนี้ จะแบ่งส่วนสำคัญออกได้เป็น ส่วน
# การนับอิสราเอลที่[[ภูเขาซีนาย]] (บทที่ 1-2)
# การกำหนดงานให้แก่คน[[เลวี]] และพระบัญญัติเรื่องการถวายบูชา (บทที่ 3-9 บทที่ 17-19 บทที่ 28-30)
บรรทัด 11:
 
== การนับอิสราเอลที่ภูเขาซีนาย ==
จาก[[พระธรรมหนังสืออพยพ]] เมื่อ[[โมเสส]]ได้รับพระบัญญัติของพระเจ้า ณ [[ภูเขาซีนาย]]นั้น พระเจ้าทรงให้โมเสสตั้งประมุขแห่งเผ่าทั้ง 12 ของอิสราเอลขึ้น และทำสำมะโนครัวประชากร[[อิสราเอล]]ที่มีอายุตั้งแต่ 20 ปีขึ้นไป โดยนับได้จำนวนทั้งสิ้น 603,550 คน แบ่งเป็น
* [[เผ่ารูเบน]] จำวน 46,500 คน
* [[เผ่าสิเมโอน]] จำนวน 59,300 คน
บรรทัด 18:
* [[เผ่าอิสสาคาร์]] จำนวน 54,400 คน
* [[เผ่าเศบูลุน]] จำนวน 57,400 คน
* พงศ์พันธุ์[[โยเซฟ (พระธรรมปฐมกาลบุตรยาโคบ)|โยเซฟ]]
** [[เผ่าเอฟราอิม]] จำนวน 45,000 คน
** [[เผ่ามนัสเสห์]] จำนวน 32,200 คน
บรรทัด 26:
* [[เผ่านัฟทาลี]] จำนวน 53,400 คน
 
ในการสำมะโนประชากรครั้งนั้น ไม่ได้นับรวม[[เผ่าเลวี]]เข้าไปด้วย เนื่องจากพระเจ้าทรงกำหนดงานพิเศษให้แก่ชนเผ่าเลวี เลวีโดยเฉพาะ โดยมีหน้าที่ตั้งไว้สำหรับพลับพลาของพระเจ้า มีหน้าที่ขน[[พลับพลา]] ตั้งเต็นท์อยู่รอบพลับพลา รื้อพลับพลา และตั้งพลับพลา
 
== การกำหนดงานแก่คนเลวี ==
ในการกำหนดงานแก่คน[[เผ่าเลวี|เลวี]]นั้น ได้แบ่งออกเป็นหน้าที่ตามวงศ์ (ชื่อบุตรชายของเลวี) ได้แก่วงศ์วานเกอร์โชน วงศ์วานโคอาท และวงศ์วานเมรารี โดยมีการกำหนดหน้าที่แตกต่างกัน โดยทรงกำหนดอายุของผู้เข้าปฏิบัติงานของคน[[เผ่าเลวี]] คือ ชายหนุ่มที่มีอายุตั้งแต่ 30-50 ปี<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 4 ข้อที่ 2, 30 และ 35 และพระธรรมหนังสือกันดารวิถีบทที่ 8 ข้อที่ 23-26</ref> โดยวงศ์วาน[[เผ่าเลวี]]มีดังนี้
* วงศ์วานเกอร์โชน มีจำนวนผู้ชายอายุ 1 เดือนขึ้นไปจำนวน 7,500 คน ต้องตั้งค่ายอยู่ข้างหลังพลับพลาด้านทิศตะวันตก โดยมีหน้าที่รับผิดชอบงานในพลับพลา ได้แก่ งาน[[พลับพลา]] งานเต็นท์ พร้อมเครื่องเต็นท์เต็นต์ แท่นบูชา และสิ่งของทั้งปวงที่เกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้ <ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 3 ข้อที่ 21-26</ref>
* วงศ์วานโคอาท มีจำนวนผู้ชายอายุ 1 เดือนขึ้นไปจำนวน 8,600 คน ต้องตั้งค่ายอยู่ทางใต้ของ[[พลับพลา]] มีหน้าที่ดูแล[[พลับพลา|หีบพระโอวาท]] [[พลับพลา|โต๊ะขนมปัง]] [[พลับพลา|คันประทีป]] แท่นบูชาทั้งสอง และเครื่องใช้สถานนมัสการซึ่งปุโรหิตใช้งาน และม่าน <ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 3 ข้อที่ 27-32</ref>
* วงศ์วานเมรารี มีจำนวนผู้ชายอายุ 1 เดือนขึ้นไปจำนวน 6,200 คน ต้องตั้งค่ายอยู่ด้านเหนือของพลับพลา มีหน้าที่ดูแลงานไม้กรอบพลับพลา ไม้กลอน ไม้เสา ฐานรองและเครื่องประกอบทั้งหมด เสารอบลานพลับพลา พร้อมกับฐานรองหลักหมุดและเชือกโยง <ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 3 ข้อที่ 33-37</ref>
* บุคคลผู้ได้รับแต่งตั้งเป็น[[ปุโรหิต]] ได้แก่ [[โมเสส]] [[อาโรน]] และบุตรทั้งสองของอาโรน ตั้งค่ายอยู่ด้านหน้าของเต็นท์นัดพบเต็นต์นัดพบ ด้านทิศตะวันออก มีหน้าที่ดูแลพิธีการภายในสถานนมัสการ<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 3 ข้อที่ 38-39</ref> และเมื่อเคลื่อนย้ายค่าย ปุโรหิตมีหน้าที่นำผ้าม่านมาห่อหุ้มบรรดาหีบพระโอวาท แท่นบูชา โต๊ะขนมปัง คันประทีป และสิ่งของทั้งสิ้นในพลับพลาตามที่พระเจ้าบัญชาไว้ แล้วจึงให้วงศ์วานโคอาทเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ต่อ แต่ห้ามมิให้คนโคอาทเข้ามาห่อหุ้มสิ่งของต่าง ๆ <ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 4 ข้อที่ 1-15</ref>
 
นอกจากนี้ พระเจ้ายังทรงมีพระบัญญัติต่าง ๆ ที่เกี่ยวเนื่อง และเป็นงานที่ปุโรหิตต้องชำระให้คนอิสราเอลอีกหลายประการ เช่น กฎหมายเรื่องการคืนของ<ref>พระธรรมก้นดารวิถีหนังสือกันดารวิถี บทที่ 5 ข้อที่ 5-10</ref> กฎหมายเรื่องความหึงหวง<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 5 ข้อที่ 11-31</ref> กฎหมายของพวกนาศีร์<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 6</ref> พระบัญญัติว่าด้วยเครื่องบูชา<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถีบทที่ 7</ref> พระบัญญัติว่าด้วยสิ่งของที่จัดสรรให้แก่ปุโรหิตและคนเผ่าเลวี<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 18</ref> พระบัญญัติว่าด้วยการชำระผู้ที่มีมลทิน<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 19</ref> และพระบัญญัติว่าด้วยการถวายบูชาในโอกาสต่าง ๆ<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 28-29</ref>
 
== การเคลื่อนพลออกจากภูเขาซีนาย ==
ในการเคลื่อนพลออกจาก[[ภูเขาซีนาย]] [[อิสราเอล]]ได้ออกเดินทางเป็นลำดับตามที่พระเจ้าทรงตรัสสั่งโมเสสได้ดังนี้ ต้นขบวนนำโดย[[เผ่ายูดาห์]] [[เผ่าอิสสาคาร์]] [[เผ่าเศบูลุน]] และตามด้วยวงศ์วานเกอร์โชน และวงศ์วานเมรารี ตามลำดับ ต่อด้วย[[เผ่ารูเบน]] [[เผ่าสิเมโอน]] [[เผ่ากาด]] และตามด้วยวงศ์วานโคอาทตามลำดับ และปิดขบวนด้วย [[เผ่าเอฟราอิม]] [[เผ่ามนัสเสห์]] [[เผ่าเบนยามิน]] [[เผ่าดาน]] [[เผ่าอาเชอร์]] และ[[เผ่านัฟทาลี]]เป็นลำดับสุดท้าย
 
เมื่อเคลื่อนพลไปนั้น มีอุปสรรคระหว่างการเดินทาง เนื่องด้วยคนจำนวนมาก พระเจ้าจึงทรงให้โมเสสตั้งพวกผู้ใหญ่ 70 คน ช่วยโมเสสในบรรเทางานของโมเสสลง<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 11</ref> และครั้นเมื่ออิสราเอลเบื่อมานา พระเจ้าก็ทรงประทานนกคุ่มให้พวกเขา แต่เมื่อใดที่อิสราเอลโอดครวญ หรือกระทำการอันไม่เหมาะสม ก็จะได้รับการลงโทษจากพระเจ้าตามขนาดของเขา
 
== การสอดแนมแผ่นดินคานาอัน ==
บรรทัด 90:
 
 
เมื่อทั้ง 12 นั้นกลับมาจากการสอดแนม ได้กล่าวร้ายต่อแผ่นดินนั้น โดยแจ้งว่า ถึงแม้แผ่นดินนั้นจะอุดมสมบูรณ์ แต่ผู้คนโหดร้าย กำแพงเมืองก็เข้มแข็ง ยกเว้น โยชูวา และคาเลบ ที่กล่าวให้อิสราเอลเข้ายึดครองแผ่นดินนั้น แต่คนอิสราเอลนั้นเชื่อผู้สอดแนมอีก 10 คน และไม่ยอมเดินทางเข้าแผ่นดินคานาอัน เป็นเหตุให้พระเจ้าทรงพิโรธเป็นอย่างมาก จึงทรงตรัสว่า จะให้คนอิสราเอลที่อายุตั้งแต่ 20 ปีขึ้นไปนั้นเสียชีวิตใน[[ทะเลทราย]] และอิสราเอลต้องใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทรายเป็นเวลา 40 ปี เท่าจำนวนวันที่ผู้สอดแนมได้ใช้เวลาในแผ่นดินคานาอัน<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 14 ข้อที่ 20-35</ref>
 
== การเดินทางในถิ่นทุรกันดาร ==
บรรทัด 97:
=== กบฎโคราห์ ===
 
โคราห์ ซึ่งเป็นเผ่าเลวี ได้ตั้งตนเป็นกบฎต่อโมเสส และได้ชักจูงให้[[เผ่าเลวี]]และอิสราเอลบางส่วนติดตามเขา เนื่องจากไม่พอใจที่โมเสส และอาโรนได้รั้งตำแหน่ง[[ปุโรหิต]]ไว้ [[โมเสส]]จึงให้พระเจ้าทรงเป็นผ่านเลือกว่าจะให้ใครเป็นผู้นำ โดยให้นำเครื่องหอมไปถวายต่อพระพักตร์พระเจ้าในสถานนมัสการ เมื่อโคราห์และพวกได้เข้าไปถวายเครื่องหอมบูชาแล้วเดินกลับออกมานอกพลับพลานั้น แผ่นดินก็ดูดคนเหล่านั้น รวมทั้งครอบครัว และข้าวของทั้งหมดของพวกเขาด้วย แต่ในครั้งนั้นอิสราเอลได้กล่าวว่า โมเสสได้พรากชีวิตของคนเหล่านั้น พระเจ้าจึงทรงได้ลงโทษคนอิสราเอล จนกระทั่งโมเสสได้ทูลขอต่อพระเจ้า และทำการถวายเครื่องบูชาลบมลทินให้ การลงทัณฑ์จึงได้ยุติลง แต่ในครั้งนั้นอิสราเอลได้เสียชีวิตไปด้วยเหตุการณ์นี้กบฏโคราห์นี้มากถึง 14,700 ตน<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 16</ref>
 
=== ไม้เท้าของอาโรน ===
 
จากเหตุการณ์กบฎโคราห์ พระเจ้าจึงทรงบัญชาให้โมเสสนำไม้เท้าของบรรดาหัวหน้าเผ่าทั้งหมดของอิสราเอล และไม้เท้าของอาโรนสลักชื่อ และนำเข้าไปในพลับพลา และทรงตรัสว่า จะทรงสำแดงให้เห็นว่าใครคือคนที่พระองค์ทรงเลือก เมื่อนำไม้เท้าของบรรดาหัวหน้าเผ่าเข้าไปได้ 1 วัน โมเสสจึงได้นำไม้เท้าเหล่านั้นออกมา ปรากฏว่า มีเพียงไม้เท้าของอาโรนเท่านั้น ที่ออกดอกและผลอัลมันด์ อิสราเอลจึงได้ทราบถึงบุคคลที่พระเจ้าทรงเลือกไว้<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 17</ref>
 
=== ได้น้ำจากหิน ===
 
เมื่ออิสราเอลเดินทางเข้าถิ่นทุรกันดารสีน เกิดการขาดน้ำและชุมชนอิสราเอลได้บ่นต่อว่าทั้งโมเสส และต่อว่าพระเจ้าต่าง ๆ นานา โมเสสได้เข้าไปทูลขอน้ำจากพระเจ้าและพระองค์ตรัสสั่งให้โมเสส บอกให้น้ำไหลออกมาจากหิน แต่เมื่อโมเสสและอาโรนได้อยู่ต่อหน้าประชาชน โทสะได้ครอบงำท่านไว้ จึงได้ใช้ไม้เท้าตีหิน น้ำจึงออกมาจากหินนั้น ด้วยเหตุการณ์ที่โมเสส และอาโรน มิได้กระทำตามที่พระเจ้าบอก ทั้งสองจึงไม่ได้รับสิทธิเข้าไปในแผ่นดินคานาอัน<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 20</ref>
 
=== มรณกรรมของมีเรียน และอาโรน ===
 
ภายหลังจากเหตุการณ์การสอดแนมที่คานาอัน เมื่ออิสราเอลเดินทางเข้าถิ่นทุรกันดารสีน มีเรียม พี่สาวของโมเสสก็ได้เสียชีวิตลง และภายหลังเหตุการณ์ได้น้ำจากหิน เมื่ออิสราเอลเดินทางถึงภูเขาโฮร์ อาโรน ก็ได้เสียชีวิตลงที่นั่น โดยก่อนเสียชีวิต พระเจ้าทรงตรัสสั่งให้ โมเสส นำ อาโรน และเอเลอาซาร์ บุตรชายของอาโรนขึ้นไปบนภูเขา และได้ให้อาโรนทำการมอบเครื่องแต่งกายปุโรหิตให้แก่เอเลอาซาร์ แล้วท่านจึงสิ้นใจบนภูเขานั้น<ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 20</ref>
 
 
[[ไฟล์:Gustav Jaeger Bileam Engel.jpg|thumb|ภาพกษัตริย์บาลาอัม จากพระธรรมตามหนังสือกันดารวิถี บทที่ 23 วาดโดย เจเกอร์ ไบเลียม เองเจล]]
 
=== บาลาค และบาลาอัม ===
บรรทัด 118:
เมื่อคนอิสราเอลตั้งค่ายอยู่ใกล้คนโมอับนั้น บาลาค กษัตริย์ของคนโมอับเกรงว่าอิสราเอลจะเข้ามายึดครอง จึงได้เชิญ บาลาอัม มาทำพิธีสาปแช่งแก่อิสราเอล ฝ่ายบาลาอัมนั้น ได้เดินทางมายังบริเวณค่าย แต่ยังไม่ได้เข้าไปในเมืองโมอับนั้น พระเจ้าทรงตรัสแก่ บาลาอัม ว่า"...''เจ้าจงอย่าแช่งชนชาตินั้น เพราะเขาทั้งหลายเป็นคนที่ได้รับพร''..." แล้วบาลาอัมจึงแจ้งแก่บาลาคว่า ไม่สามารถกระทำการนั้นได้ เนื่องจากพระเจ้าทรงอยู่ข้างอิสราเอล และบาลาคก็ได้มาเชิญ บาลาอัม อีก เป็นครั้งที่สอง แต่บาลาอัมได้ปฏิเสธ และกล่าวว่า "...''แม้บาลาคจะให้เงินและทองเต็มบ้านเต็มเรือนของท่านแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะกระทำอะไรนอกเหนือจากพระบัญชาพระเยโฮวาห์ พระเจ้าของข้าพเจ้าไม่ได้''..." แต่ต่อมาพระเจ้าทรงใช้ให้บาลาอัมเดินทางไปหาบาลาคได้เฉพาะเมื่อมีคนมาเรียกให้ไป แต่บาลาอัมไม่ได้รอใหผู้มาเรียก ก็เดินทางไป พระเจ้าจึงทรงให้ทูตของพระองค์มาขวางทางเดินของลานั้น และพระเจ้าทรงเปิดปากลาให้พูดเพื่อเตือนสติบาลาอัม
 
ครั้นแล้วพระเจ้าทรงให้บาลาอัมเดินทางไปหาบาลาค แต่ให้บาลาอัมกระทำเฉพาะในสิ่งที่พระเจ้าทรงบัญชาเท่านั้น เมื่อไปถึง บาลาคได้นำบาลาอัมไปยังเขตแดนเพื่อให้บาลาอัมสาปแช่งอิสราเอล แต่บาลาอัมกลับอวยพรให้แก่อิสราเอลว่า "...''ใครจะนับเผ่าพันธุ์ของยาโคบที่มากอย่างผงคลีดินนั้นได้ หรือนับหนึ่งในสี่ของอิสราเอลได้''..." บาลาคได้ย้ายจุดเพื่อให้บาลาอัมสาปแช่งอีก 2 ที่ แต่บาลาอัม ก็อวยพรแก่อิสราเอลทั้ง 3 ครั้ง ท่านกล่าวว่า "...''ข้าพเจ้ากระทำอะไรนอกเหนือพระบัญชาพระเจ้าไม่ได้...พระเจ้าตรัสประการใด ข้าพเจ้าก็พูดอย่างนั้น.''.." แล้วบาลาอัมก็ลากลับไปยังเมืองของท่าน <ref>พระธรรมหนังสือกันดารวิถี บทที่ 21-24</ref>
 
== การแบ่งดินแดนคานาอัน ==
เมื่อครบกำหนดเวลา 40 ปีที่[[อิสราเอล]]ใช้ชีวิตอยู่ใน[[ทะเลทราย]] เพื่อชดใช้ความบาปของชนรุ่นก่อน พระเจ้าทรงระลึกถึงอิสราเอล และได้ให้[[โมเสส]]ได้ดำเนินการเพื่อการเดินทางเข้าแผ่นดิน[[คานาอัน]]ต่อไป โดยได้จัดสรรแผ่นดินคานาอันให้แก่เผ่าต่าง ๆ ของอิสราเอล และการมอบอำนาจการบริหารต่าง ๆ ให้แก่คนรุ่นต่อไป
 
[[ไฟล์:1759 map Holy Land and 12 Tribes.jpg|thumb|แผ่นดินคานาอัน และการแบ่งดินแดนตามเผ่าทั้งสิบสอง]]
 
=== การนับประชากรที่โมอับ ===
ก่อนถึงเวลาที่[[อิสราเอล]]จะได้แบ่งดินแดน[[คานาอัน]] เพื่อจะเข้ายึดครองตามพันธสัญญาที่[[พระเจ้าพระยาห์เวห์]]ทรงประทานให้นั้น พระเจ้าทรงให้[[โมเสส]]ทำ[[สำมะโนประชากร]]อีกครั้ง ณ แผ่นดินโมอับนั่นเอง ซึ่งการสำมะโนประชากรในครั้งนี้ มีจำนวนประชากรชายที่มีอายุมากกว่า 20 ปีขึ้นไป เป็นจำนวน 601,730 คน แบ่งออกตามเผ่าต่าง ๆ ได้ดังนี้
* [[เผ่ารูเบน]] จำวน 43,730 คน ''(เทียบกับการสำมะโนครัวครั้งก่อน 46,500 คน)''
* [[เผ่าสิเมโอน]] จำนวน 22,200 คน ''(เทียบกับการสำมะโนครัวครั้งก่อน 59,300 คน)''
บรรทัด 154:
== ดูเพิ่ม ==
* พันธสัญญาเดิม
** [[พระธรรมหนังสืออพยพ]]
* บุคคล
** [[โมเสส]]
บรรทัด 165:
{{รายการอ้างอิง|2}}
{{เริ่มอ้างอิง}}
* [http://thaipopewww.orgthaicatholicbible.com/webbiblemain/index.htm พระคัมภีร์ออนไลน์]
{{จบอ้างอิง}}
 
บรรทัด 173:
{{เรียงลำดับ|กันดารวิถี}}
[[หมวดหมู่:โตราห์]]
 
[[หมวดหมู่:พันธสัญญาเดิม]]
{{โครงศาสนาคริสต์}}
 
[[af:Numeri]]