ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
บรรทัด 1:
'''ความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้''' ({{lang-en|learned helplessness}}) เป็นศัพท์เทคนิคทางจิตวิทยา เป็นภาวะของมนุษย์หรือสัตว์ที่เรียนรู้ที่จะประพฤติตนอย่างสิ้นหวัง แม้จะมีโอกาสที่จะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ที่ไม่พึงปรารถนาหรือเป็นอันตรายได้ '''ทฤษฎีความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้'''มีมุมมองว่าโรคซึมเศร้าและโรคทางจิตประสาทที่เกี่ยวข้องเป็นผลมาจากการไม่มีความสามารถควบคุมผลลัพธ์ของสถานการณ์<ref>{{cite book |last=Seligman |first=M. E. P. |year=1975 |title=Helplessness: On Depression, Development, and Death |location=San Francisco |publisher=W. H. Freeman |isbn=0-7167-2328-X }}</ref> ความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้ทำให้สิ่งมีชีวิตที่ไม่แยแสและไม่อาจกำหนดผลแห่งพฤติกรรมของตนให้เป็นไปอย่างที่ควรเป็นได้ <ref>{{cite book |last=Carlson |first=Neil R. |title=Psychology the science of behaviour |year=2010 |publisher=Pearson Canada |pages=409 |isbn=9780205699186 }}</ref>
ในการทดลองเกี่ยวกับ
Martin Seligman และ Steve Maier เป็นผู้บุกเบิกทฤษฎีและทำการทดลองเกี่ยวกับความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้ในสุนัข อย่างไรก็ดีจากการทดลองกับสุนัขราว 150 ตัวในช่วงคริสตทศวรรษ 1960 พบว่ามีสุนัขราวหนึ่งในสามที่''ไม่''สิ้นหวัง ซึ่งอาจเทียบได้กับพฤติกรรม[[การมองโลกในแง่ดี|มองโลกในแง่ดี]]ของมนุษย์
อย่างไรก็ดีความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้ในมนุษย์และสัตว์มีข้อแตกต่างกันหลายประการ หนึ่งในข้อแตกต่างที่โดดเด่นมากคือมนุษย์สามารถเรียนรู้ความสิ้นหวังได้จากการรับรู้ว่าผู้อื่นเผชิญกับเหตุการณ์ที่ไม่อาจควบคุมได้<ref>Bandura A. (1986). ''[[Social foundations of thought and action: A social cognitive theory]]''. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall. ISBN 013815614X</ref>
| |||