ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาฮินดี"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ZéroBot (คุย | ส่วนร่วม)
r2.7.1) (โรบอต ลบ: rmy:हिन्दीकानी छीब
บรรทัด 23:
=== พัฒนาการของภาษาในอินเดียก่อนภาษาฮินดี ===
รูปภาษาโบราณของภาษาตระกูลอินโด- ยุโรปในอินเดียนั้นพบอยู่ในภาษาสันสกฤตพระเวท ต่อมาปาณินิได้ตั้งกฏเกณฑ์ทางไวยากรณ์ และจัดให้อยู่ในลักษณะแบบแผน สมัยอารยะของภาษายุคกลาง(500 ปีก่อนคริสตกาล - ค.ศ. 1000) เริ่มขึ้นหลังจากสมัยอารยะของภาษายุคโบราณ (1500 – 500 ปีก่อนคริสตกาล) ในระยะที่หนึ่งของยุคนี้[[ภาษาบาลี]]ได้พัฒนาขึ้นมา ในระยะที่สอง[[ภาษาปรากฤต]]ได้พัฒนาขึ้น ในระยะสุดท้ายนั้นเรียกว่าระยะของ[[ภาษาอัปภรัญศ์]](เศารเสนี มาคธี มหาราษฏรี) ภาษาในอินเดียปัจจุบันพัฒนาขึ้นจากภาษาอัปภรัญศ์นี้เอง
นิรันดร์บ้าชอบพูดคำว่ายออิงอไม้เอกพูดทำไมพูดทำนิพูดทำนิพูดทำพูดทำนิหดิพูดทำนินินินินินินินินิ
 
เหตุที่มีต้นกำเนิดมาจากภาษาสันสกฤตทำให้ในทางทฤษฎีของเสียง คำศัพท์ และไวยากรณ์ของภาษาในปัจจุบันเช่น ภาษาฮินดี [[ภาษามราฐี]] [[ภาษาคุชราต]] [[ภาษาเบงกาลี]] เป็นต้น มีความคล้ายคลึงกันมาก และภาษาสันสกฤตยังมีอิทธิพลต่อภาษากลุ่มดราวิเดียนด้วย อันมีสาเหตุจากความคล้ายคลึงทางวัฒนธรรมและการติดต่อสัมพันธ์กันมานับศตวรรษ และจะเห็นได้ว่าภาษาอาหรับ ภาษาเปอร์เซีย และภาษาอังกฤษที่มาในรูปภาษาของผู้ปกครองนั้นมีอิทธิพลโดยทั่วไปต่อทุกภาษาในอินเดีย
=== การก่อตัวของภาษาฮินดี ===
ภาษาฮินดีในรูปมาตรฐานพัฒนาออกมาจาก[[ภาษาขาริโพลี]] ภาษาขาริโพลีนั้นยอมรับกันว่าคือภาษท้องถิ่นภาษาหนึ่งของกลุ่มภาษาฮินดีตะวันตก ซึ่งพูดอยู่ใน บริเวณเมืองนิวเดลฮี เมรัฐ บิชเนาร์และสฮารันปุร รูปวรรณกรรมที่สละสลวยในภาษาขาริโพลีนั้นได้รับการยอมรับว่าเป็นภาษาฮินดียุคใหม่ การใช้ภาษาขาริโพลีในสมัยโบราณ พบในศตวรรษที่ 10 ใช้อย่างแพร่หลาย และมีระบบในงานวรรณกรรมของอมีร ขุสโร (ค.ศ. 1253 – 1325) รูปหนึ่งของภาษาขาริโพลีที่พัฒนาออกมาในศตวรรษที่ 16 – 17 ปรากฏในภาคใต้ เรียกว่า [[ภาษาทักขินี]] ในราชสำนักแห่ง[[โมกุล]]นั้นใช้[[ภาษาอาหรับ]]และ[[ภาษาเปอร์เซีย]] ในขณะที่การใช้ภาษาผสมผสานระหว่าง ภาษาขาริโพลี กับ ภาษาเปอร์เซีย ของเหล่าทหารและประชาชนทำให้เกิด[[ภาษาอูรดู]]
มันนิมากมันนิ
 
ภาษาและวรรณกรรมฮินดีพัฒนาขึ้นอย่างสำคัญในสมัยศตวรรษที่ 19 ในขบวนการเรียกร้องอิสรภาพ เพื่อความเป็นหนึ่งเดียวกันของชนทั้งประเทศ จึงยอมรับภาษาฮินดีหรือฮินดุสตานีในรูปภาษาของการสื่อสารระหว่างประชาชน ผู้นำทั้งหลายได้ใช้ภาษาฮินดีเพื่อสร้างความเข้าใจแก่มวลชน
เหี้ยนิเหี้ยรันดร์
 
ก่อนหน้ายุคนี้ ในวรรณคดีภาษาฮินดีพบแต่วรรณกรรมประเภทร้อยกรองที่เขียนด้วย [[ภาษาพรัช]] และ [[ภาษาอวธี]] เท่านั้น แต่ในยุคนี้ ภารเตนดุ หริศจันดระ , อาจารยะ มหาวีร ประสาท ดวิเวดี , ดร.ศยามสุนดัร ดาส , เปรมจันด และประสาท เป็นต้น คือผู้จัดมาตรฐานให้แก่ภาษาฮินดีและแก่วรรณกรรมทั้งร้อยกรองและร้อยแก้ว