ผลต่างระหว่างรุ่นของ "นักพรต"

[[ภิกษุณี]]เกิดขึ้นครั้งแรกหลังจากพระพุทธองค์ตรัสรู้ได้ 5 พรรษา โดยการประทาน[[ครุธรรมแปดประการ]]แปดประการแก่[[พระนางมหาปชาบดีโคตมี]]และเจ้าหญิงศากยะ 500 องค์ ณ เมืองเวสาลี การอุปสมบทแบบนี้เรียกว่า'''ครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา''' ภายหลังทรงบัญญัติ'''อัฏฐวาจิกาอุปสัมปทา'''ขึ้นใช้ในแทน คือให้ผู้ขอบวชได้รับจตุตถกรรม 2 ครั้ง คือจากฝ่ายภิกษุณีสงฆ์ก่อน แล้วจึงรับจากภิกษุสงฆ์ เมื่อครบแล้วจึงจะเป็นภิกษุณีโดยสมบูรณ์ ตามพระวินัยปิฎกเถรวาทกำหนดให้ภิกษุรักษาสิกขาบท 227ข้อ ภิกษุณีรักษาสิกขาบท 311 ข้อ ส่วนสามเณรและสามเณรีต้องรักษาศีล 10 ข้อ รวมทั้งเสขิยวัตรอีก 75 ข้อ รวมเป็นสิกขาบท 85

ปัจจุบันภิกษุณีสงฆ์คงเหลืออยู่แต่ในนิกาย[[นิกายมหายาน]]และ[[วัชรยาน]] เพราะในนิกายเถรวาทสายภิกษุณีสงฆ์ซึ่งมีเฉพาะที่ลังกาได้ขาดช่วงสืบทอดไปตั้งแต่สมัยถูกโปรตุเกสยึดครอง<ref name="พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล ฉบับราชบัณฑิตยสถาน">ราชบัณฑิตยสถาน, ''พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล ฉบับราชบัณฑิตยสถาน'', กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, 2552, หน้า 98</ref> ทำให้ไม่สามารถทำการบวชภิกษุณีให้ถูกต้องตามพระไตรปิฎกได้ อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันในประเทศไทยมีความพยายามรื้อฟื้นภิกษุณีสงฆ์ในเถรวาท แต่ยังไม่ได้รับการยอมรับจาก[[มหาเถรสมาคม]]

[[ไฟล์:Vietnamese Cistercians.jpg|200250px|thumb|นักพรต[[คณะซิซเตอร์เชียนซเตอร์เซียน]]ชาวเวียดนาม]]

ใน[[คริสตจักร]][[โรมันคาทอลิก]] นักพรตหมายถึง[[คณะนักบวชคาทอลิก|นักบวช]] (religious) ไม่ว่าชายหรือหญิงที่อุทิศตนกับ[[การอธิษฐานในศาสนาคริสต์|การอธิษฐาน]] [[การเข้าเงียบ]] [[การชดใช้บาป]] และ[[การทำพลีกรรม]]<ref>คณะกรรมการคาทอลิกเพื่อคริสตศาสนธรรม แผนกคริสตศาสนธรรม, '''คู่มือแนะแนวการสอนคำสอนในประเทศไทย''', พิมพ์ครั้งที่ 3, 2553, หน้า 109</ref>

ในยุคที่คริสต์ศาสนาถูกเบียดเบียนจากภาครัฐ คริสตชนยุคนั้นได้แสดงออกถึงการติดตามพระเยซูด้วยการยืนยันความศรัทธา ยอมถูกทรมาน หลายคนต้องหนีไปอยู่ในถิ่นทุรกันดาร บางคนถูกประหารชีวิต ทำให้เกิด[[มรณสักขีมรณสักขีในศาสนาคริสต์]] (martyr) ขึ้นหลายท่านเป็นแบบอย่างของผู้อุทิศตนในเวลานั้น เมื่อศาสนาคริสต์ได้รับการยอมรับตามกฤษฎีกาแห่งมิลาน การเบียดเบียนคริสตชนก็สิ้นสุดลง ชาวคริสต์จำนวนหนึ่งจึงหันไปแสดงการอุทิศตนโดยใช้ชีวิตแบบสละทางโลก อาศัยอยู่โดดเดี่ยวในถิ่นทุรกันดารและป่าเขา สวดมนต์อธิษฐานภาวนา การบำเพ็ญพรตในยุคนั้นจึงได้รับการยกย่องว่าเป็น “วีรกรรมใหม่” <ref name="พัฒนาการวิถีชีวิตจิตคริสตชน">สมชัย พิทยาพงษ์พร, บาทหลวง, ''พัฒนาการวิถีชีวิตจิตคริสตชน'', นครปฐม: ศูนย์ส่งเสริมและพัฒนางานวิชาการ วิทยาลัยแสงธรรม, 2551, หน้า 39</ref>

# นักพรตที่อยู่เป็นคณะ (cenobite) นักพรตทุกรูปต้องปฏิบัติตามวินัยคณะ (rules) และเชื่อฟัง[[คุณพ่ออธิการอาราม]] (abbot) ซึ่งเป็นหัวหน้าอาราม นักพรตแบบนี้มีจุดเริ่มต้นมาจากนักบุญ[[ปาโคมีอุส]] (Pachomius) นักบุญ[[บาซิลแห่งซีซาเรีย]] (Basyl of Caesarea)

จะเห็นว่าลัทธิอารามวาสีในคริสต์ศาสนาเริ่มจากคริสตจักรตะวันออกก่อน ฝ่ายคริสตจักรตะวันตกเริ่มพบการสนับสนุนลัทธิอารามวาสีในปลายศตวรรษที่ 4 จากการที่นักบุญ[[อาทะทานาซีอุสแห่งอแห่งอะเล็กซานเดรีย]]ได้แปลประวัตินักบุญ[[แอนโทนีแห่งอียิปต์]]เป็นภาษาละตินซึ่งเป็นภาษาที่ใช้ในคริสตจักรตะวันตก เพื่อแผยแพร่วิถีอารามวาสีให้คริสตชนที่นั่น ที่เขตมิสซังมุขมณฑลแวร์เชลี (Vercelli) นักบุญ[[เอวเซบีอุส]]ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งเป็น[[บิชอป]]ก็เป็นบุคคลแรกที่นำวิถีนักพรตมาใช้กับนักบวชในเขตมิสซังของตน<ref>สมชัย พิทยาพงษ์พร, บาทหลวง, หน้า 60</ref> ต่อมานักบุญหลายท่านก็ตั้งกลุ่มนักพรตของตนและวางวินัยเอาไว้เป็นหลักปฏิบัติซึ่งต่อมาได้พัฒนามาเป็น[[คณะนักบวชคาทอลิก]]รุ่นแรก เช่น นักบุญ[[ออกัสตินแห่งฮิปโป]]ผู้ก่อตั้ง[[คณะออกัสติเนียน]]ในยุคแรก นักบุญ[[เบเนดิกต์แห่งเนอร์เซีย]]ผู้วางรากฐาน[[คณะเบเนดิกติน]] เป็นต้น

[[ไฟล์:Digambara monk Acarya Pushpadantasagara.jpg|200250px|thumb|อาจารย์ ปุษปทันตสาคร นักพรตเชนนิกายทิคัมพร]]

นักพรตเชนจะต้องถือข้อปฏิบัติที่เรียกว่า '''มหาพรต''' 5 ประการ<ref>''พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล ฉบับราชบัณฑิตยสถาน'', หน้า 270</ref> คือ

[[หมวดหมู่:นักบวชในศาสนาคริสต์]]