ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เจมส์ ดี. วัตสัน"

ในเดือนตุลาคม [[พ.ศ. 2494]] วัตสันเริ่มงานที่[[หอคาร์เวนดิช]] ภาควิชา[[ฟิสิกส์]]ของ[[มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์]]ที่ซึ่งวัตสันได้พบกับ[[ฟรานซิส คริก]] วัตสันและคริกได้ร่วมงานทางปัญญากันอย่างจริงๆ จังๆ ทำให้ทั้งสองคนสามารถค้นพบโครงสร้างของดีเอ็นเอได้ในเวลาเพียงปีครึ่ง คริกสามารถแก้ปัญหาทาง[[คณิตศาสตร์]]และสร้าง[[สมการ]]ที่กำกับทฤษฎีการเบนต้วของเกลียวได้ ส่วนวัตสันก็ได้รู้ผลหลักๆ ของดีเอ็นเอทั้งหมดของกลุ่ม “ไวรัสทำลายแบคที่เรีย” ปลายปี พ.ศ. 2494 มาแล้ว วัตสันและคริกได้เริ่มการติดต่อแลกเปลี่ยนความรู้อย่างไม่เป็นทางการกับ''วิลกินส์'' ในเดือนพฤศจิกายน วัตสันได้เข้าร่วมสัมมนาที่จัดโดย[[โรซาลินด์ แฟรงคลินซึ่ง]]เธอได้กล่าวถึงข้อมูลเกี่ยวกับการเบนเลี้ยวของรังสีเอกซ์ที่เธอร่วมงานกับ''เรย์มอนด์ โกสลิง'' ข้อมูลบ่งว่าดีเอ็นเอเป็นรูปเกลียวบางอย่าง หลังจากการสัมนาระยะหนึ่ง วัตสันและคริกก็ได้สร้างหุ่นจำลองดีเอ็นเอที่คลาดเคลื่อนที่มี[[ฟอสเฟต]]เป็นสันแกนอยู่ด้านในของโครงสร้างซึ่งแฟรงคลินแย้งว่าไม่อยู่ข้างในแต่จะต้องอยู่ข้างนอกแน่นอน ทั้งวัตสันและคริกก็ได้เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริงตามความเห็นของแฟรงคลิน และใช้ข้อมูลนี้มากำหนดโครงสร้างของเกลียว ''มัวริส วิลกินส์''เป็นผู้นำเอาการค้นพบของแฟรงคลินมาให้วัตสันและคริกโดยที่แฟรงคลินไม่ได้รับการแจ้งให้ทราบ ในปี [[พ.ศ. 2495]] นักชีวเคมีหลายคนอย่าง ''อเลกซานเดอร์ ทอดด์'' สามารถบ่งชี้รายละเอียดทางโครงสร้างเคมีของสันแกนดีเอ็นเอได้แล้ว

 

 

ในเดือนเมษายน [[พ.ศ. 2495]] ลูเรีย อาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกขอววัตสันจะได้มาปาฐกถาในการประชุมในอังกฤษ แต่ลูเรียก็ถูกห้ามเดินทางด้วยเหตุการเมืองสงครามเย็น วัตสันจึงใช้เวลาตามกำหนดการของลูเรียบรรยายถึงเรื่องงานจองเขาเกี่ยวกับดีเอ็นเอกัมมันต์ และผลงานของกลุ่ม “ไวรัสทำลายแบคทีเรีย” ว่าวัสดุในไวรัสฟาจส์นั้นก็คือดีเอ็นเอนั่นเอง รายงานการประขุมบันทึกไว้ว่าวัตสันได้ภกเถียงอภิปรายในเรื่องต่างๆ ที่ได้มีการค้นพบก่อนหน้านั้นโดยนักวิจัยหลายคน เช่นเรื่อการคำณวนขนาดของโมกุลของดีเอ็นเอโดยใช้วิธีการเบนเลี้ยวของรังสีเอกซ์ ซึ่งสรุปจากผลการศึกษาหลายแหล่งรวมทั้งข้อมูลจากกล้องจุลทรรศน์อีเล็กตรอน พบว่า โมเลกุลของดีเอ็นเอมีขนาดประมาณ 2 [[นาโนเมตร]]