ผลต่างระหว่างรุ่นของ "จิ้มก้อง"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข
Poonyo (คุย | ส่วนร่วม)
บรรทัด 1:
{{รอการตรวจสอบ}}
'''จิ้มก้อง''' หมายถึง การเจริญทางพระราชไมตรีด้วยการถวาย[[เครื่องราชบรรณาการ]] จิ้มก้อง เป็นคำจากภาษาจีน จิ้ม แปลว่า ให้, ก้อง แปลว่า ของกำนัล
ในการทำการค้ากับจีนในสมัยโบราณ พ่อค้ามักจะนำของกำนัลไปให้เพื่อขอความสะดวกในการทำมาค้าขาย แต่จีนมักถือว่า ผู้ที่มาจิ้มก้อง เป็นผู้ที่มาสวามิภักดิ์ขอเป็น[[เมืองขึ้น]] เมื่อมีของกำนัลมาให้ นอกจากจีนจะให้ความสะดวกในการค้าแล้ว พระเจ้ากรุงจีนยังตอบแทนด้วยของกำนัลอย่างมากมายด้วย พ่อค้าไทยจึงนิยมไปจิ้มก้อง <ref>[http://www.royin.go.th/th/knowledge/detail.php?ID=358 ความหมายของคำว่า จิ้มก้อง]</ref>
เส้น 5 ⟶ 4:
[[ขุนวิจิตรมาตรา]] ให้ความหมายของ'''จิ้มก้อง''' หรือ '''จินก้ง''' ว่าเป้นคำภาษาจีน บางทีใช้คำว่า '''ก้อง''' คำเดียว เป็นความหมายต่างๆ อาทิ ทวงก้อง หมายความว่า ทวงส่วย '''มาก้อง''' หมายความว่า มาส่งส่วยฐานเป็นเมืองขึ้น หรือมาขอเป็นเมืองขึ้น '''เมืองก้อง''' หมายถึง เมืองขึ้น หรือเมืองส่วย และจิ้มก้อง ก็เรียกว่า ส่งส่วย ภาษาอังกฤษเรียกว่า '''Tribute''' <ref>กาญจนาคพันธุ์. คอคิดขอเขียน. กรุงเทพฯ :ห้างหุ้นส่วนจำกัดรวมสาสน์,2513, หน้า 267</ref>
 
== ธรรมเนียมการจิ้มก้องกับจีน ==
 
==ธรรมเนียมการจิ้มก้องกับจีน==
การจิ้มก้องเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องผูกพันกันมาโดยตลอด เป็นเจตคติที่ยึดถือปฏิบัติตามบุราณราชประเพณี แต่หากได้เกิดมีลักษณะการแลกเปลี่ยนสินค้ากันขึ้น เนื้อแท้แล้วเป็นการหวังประโยชน์ต่อกันทางด้านการค้าเสียมากกว่า
 
ขนบธรรมเนียมการจิ้มก้องนอกจากจะกระทำได้โดยพระมหากษัตริย์แล้วคณะทูตานุทูตจากดินแดนโพ้นทะเลก็ยังสามารถกระทำการค้าขายส่วนตัวได้ด้วย ในช่วง 270 ปีเศษของราชวงศ์หมิง (เหม็ง) จีนส่งคณะทูตมายังกรุงศรีอยุธยา 19 ครั้ง ส่วนกรุงศรีอยุธยามีคณะราชทูตไปประเทศจีน 110 ครั้ง และบรรดาสินค้าส่วนตัวที่ผู้ส่งเครื่องราชบรรณาการนำติดเข้าไปนั้น รัฐบาลราชวงศ์หมิงก็ยังผ่อนปรน มิได้เรียกเก็บ[[ภาษี]]ผ่านด่านแต่ประการใด <ref>พิมพ์ประไพ พิศาลบุตร. สำเภาสยาม : ตำนานเจ๊กบางกอก. กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊ค, 2544, หน้า 50 </ref>
 
== ประวัติ ==
จิ้มก้อง จากที่มีการบันทึกเริ่มมีตั้งแต่สมัย[[พ่อขุนรามคำแหงมหาราช]] ส่งทูตไปเจริญพระราชไมตรีกับพระเจ้าหงวนสีโจ๊วฮ่องเต้ ([[กุบไลข่าน]]) และก็มีบรรดาผ้าผ่อนแพรพรรณ เป็นเครื่องราชบรรณาการ ไปจิ้มก้องด้วย
 
เส้น 19 ⟶ 17:
จิ้มก้องนั้น ได้สะดุดหยุดลง พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ รัชกาลที่ 4 ทรงส่งบรรณาการไปจีนเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อปี พ.ศ. 2396 หรือ ค.ศ. 1853 <ref>[http://www.matichon.co.th/art/art.php?srctag=0604011248 จี. วิลเลียม สกินเนอร์ กับสังคมจีนในประเทศไทย]</ref>
 
== เครื่องราชบรรณาการของสยามในยุคนั้น ==
เครื่องราชบรรณาการที่สยามส่งให้จีน ได้แก่ [[ช้าง]] [[งาช้าง]] [[จันทน์หอม]] [[พริกไทย]] [[นกแก้ว]] [[นกยูง]] [[รงทอง]] [[ขี้ผึ้งขาว]] [[กำมะถัน]] [[มหาหิงคุ์]] [[เปลือกสมุลแว้ง]] [[กรักขี]] [[เปลือกสีเสียด]] [[กานพลู]] [[มดยอบ]] [[จันทน์ชะมด]] [[จันทน์เทศ]] [[กระวานขาว]] [[ผลกระเบา]] [[ฝาง]] [[พรมลิอูด]] [[ผ้าโมรีแดง]] ฯลฯ
 
เส้น 25 ⟶ 23:
 
== อ้างอิง ==
{{รายการอ้างอิง}}
<div class="references-small">
<references />
 
[[หมวดหมู่:ประวัติศาสตร์ไทย]]