ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พระเทพกษัตรีย์"

[[พ.ศ. 2106|พ.ศ. ๒๑๐๖]] [[สมเด็จพระไชยเชษฐาธิราช]] กษัตริย์แห่ง[[ล้านช้าง]]หวังการเมืองเบื้องหน้าในการแผ่ขยายอาณาจักรและเพื่อป้องกันตนเองจาก[[หงสาวดี|อาณาจักรหงสาวดี]]ของ[[พม่า]] จึงส่งพระราชสาสน์มาถึง[[สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ]]ทูลขอพระเทพกษัตรีเป็นพระมเหสีเพื่อเป็นการเชื่อมไมตรีกับ[[กรุงศรีอยุธยา]]

สมเด็จพระมหาจักรพรรดิเจึงจัดส่งพระเทพกษัตรีไป[[ล้านช้าง]]ใน [[พ.ศ. 2107|พ.ศ. ๒๑๐๗]] ทรงให้พระยาแมนคุมไพร่ ๑1,๐๐๐000 คน ตามเสด็จทางสถลมารค (ทางบก) ไปทางสมอสอ ท่านได้นำโอรส-ธิดาไปด้วย แต่ก่อนเข้าเมืองพม่ารามัญ ทหารพม่าจึงได้ไว้ชีวิต โอรส-ธิดา โดยฝากไว้กับชาวมอญ ที่หน้าปากทางเข้าเมืองหงสา เพราะกลัวความผิด{{ต้องการอ้างอิงตรงนี้}}

ทางฝ่ายพระมหาธรรมราชาทรงทราบความก็ให้ส่งสาสน์ไปยัง[[พระเจ้าบุเรงนอง]] กษัตริย์พม่าให้เร่งมาแย่งชิงเอาพระเทพกษัตรีไป โดยไม่ทราบเหตุผลแน่ชัด พระเจ้าบุเรงนองทรงให้ '''พระตะบะ'''เป็นนายกอง '''ฟ้าเสือต้าน มังกลอกหม้อ''' คุมทหาร ๑๐10,๐๐๐000 นาย ไปดักอยู่ที่อยู่ที่ตำบลมะเริง นอกด่าน[[เพชรบูรณ์|เมืองเพชรบูรณ์]] แย่งพระเทพกษัตรีไปหงสาวดีได้สำเร็จ ทำให้กรุงศรีอยุธยากับหัวเมืองเหนือบาดหมางกันยิ่งขึ้น

จึงให้เหตุผลกับขุนเมืองว่า "ท่านจงพาเชลยหนีไปเถิดไม่ต้องห่วงข้าดอก ถึงข้าตาย วิญญาณของข้าจะเฝ้ารอดูความพินาศย่อยยับของหงสา ข้าจะไม่ยอมตายด้วยคมหอกคมดาบของพวกอริศัตรูอย่างเด็ดขาด"{{ต้องการอ้างอิงตรงนี้}} จากนั้นขุนเมืองก็ไปบอกพระนเรศวร ต่อมาพระนางได้ปลงพระชนม์พระองค์เอง โดยการเสวยยาพิษที่บรรจุอยู่ในขวดเล็ก จนสิ้นพระชนม์