ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สงครามฝิ่น"

ในปี [[พ.ศ. 2385]] (ค.ศ. 1842) กองทัพอังกฤษบุกเข้ายึดเมืองนานกิงได้ จนกระทั่งในที่สุดจำเป็นต้องเจรจาสงบศึกกับอังกฤษ ที่เมืองนานกิงนั่นเอง และยอมเซ็นสนธิสัญญาที่ชาวจีนถือว่าอัปยศที่สุด ที่เรียกว่าสนธิสัญญานานกิงในปีเดียวกันนั้น เนื้อหาในสนธิสัญญาฉบับนี้ อังกฤษบังคับให้จีนเปิดเมืองท่าตามชายทะเลเพื่อค้าขายกับอังกฤษ รวมทั้งขอสิทธิสภาพนอกอาณาเขตเหนือดินแดนจีน คนที่ถือสัญชาติอังกฤษ จะไม่ต้องขึ้นศาลจีน รวมทั้งสิทธิใด ๆ ที่อังกฤษได้ ต่างชาติอื่น ๆ ก็ต้องได้ด้วย แม้ว่าเนื้อหาของสนธิสัญญานี้ จีนต้องเสียเปรียบอังกฤษเป็นอย่างมาก แต่จีนก็จำต้องเซ็นสัญญาเพื่อยุติสงครามที่จีนเสียเปรียบอย่างเทียบไม่ติด ต่อมาจีนก็สูญเสียเอกราชบนเกาะ[[เกาลูน]]ไปอีก ในวันที่ [[11 มกราคม]] [[พ.ศ. 2403]] (ค.ศ. 1860) ตามสนธิสัญญาปักกิ่ง ในรัชกาล[[จักรพรรดิเสียนเฟิง|สมเด็จพระจักรพรรดิเสียนเฟิง]] (咸丰) ปีที่ 10 และอีกครั้งหนึ่ง เมื่อวันที่ [[21 เมษายน]] [[พ.ศ. 2441]] (ค.ศ. 1898) ตรงกับรัชกาล[[จักรพรรดิกวังซวี่]] (光緒帝) ปีที่ 24 สูญเสียพื้นที่เขตดินแดนใหม่ (New Territories) ให้กับสหราชอาณาจักรในสัญญาเช่า 99 ปี นับแต่นั้น [[เซินเจิ้น]]และฮ่องกงก็ถูกแบ่งแยกการปกครองออกจากกัน และภายใน [[พ.ศ. 2443]] (ค.ศ. 1900) คนจีนกว่า 13 ล้านคน ยังคงติดฝิ่นอยู่ เศรษฐกิจของจีนถูกทำลายลงอย่างย่อยยับจากการที่จีนต้องนำเข้าฝิ่นเป็นจำนวนมากมายมหาศาลและ[[ราชวงศ์ชิง]]ก็ตกอยู่ในภาวะแห่งการล่มสลาย